Πορεία μιας παλιάς δασκάλας σε τρεις σταθμούς

Της Καστριτισσας δασκάλας Αρετής Καβάσσαλη – Αναστασοπούλου

Α’ Σταθμός απ ’το όνειρο και της πορεία στο διορισμό και την Αμυγδαλιά. 

 Το κουδούνι της πόρτας ξαφνιάζει την Διάνα. Ο ταχυδρόμος της δίνει ένα ασυνήθιστο φάκελο. Μετά από ένα γρήγορο ευχαριστώ πολύ με χέρια τρεμάμενα από την ταραχή που της έφερε η χαρούμενη υποψία το άνοιξε. Και ναι! Δεν ξεγελιέται… της φέρνει τον διορισμό της. Ένα ευχαριστώ Θεέ μου της βγαίνει από το φυλλοκάρδι της και σωριάζεται στο διπλανό καναπέ. Για πολλή ώρα μένει να συλλογιέται και να χαίρεται. Να κλαίει και να γελάει. Το όνειρο με το τώρα μπερδεύονται στο μυαλό της. Όλο της το είναι πλημμυρίζει από πρωτόγνωρα γλυκά αισθήματα. Το νέο της χωριό το λένε Αμυγδαλιά.

Μετά τους πανηγυρισμούς και τις πρώτες συγκινήσεις αρχίζει να σκέφτεται για το ταξίδι. Αν και οι ετοιμασίες αυτές έχουν αρχίσει από πολύ νωρίς. Από την πρώτη Δημοτικού και Γυμνασίου. Εκείνη όμως η αχειροποίητη βαλίτσα του μυαλού της έφερε κάποια στεναχώρια. Είναι αρκετά φτωχή. Σαν παιδί της κατοχής και της ανέχειας όπως άλλωστε και τα 23 παιδιά που απεφοίτησαν από την 8η τάξη του 8τάξιου Γυμνασίου δεν είχαν την δυνατότητα για περισσότερα. Κάτι τέτοιο συνέβη και στην Παιδαγωγική Ακαδημία. Δύο χρόνια όλα και όλα. Τι να προφθάσεις να μάθεις. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με κείνο της καρδιάς. Εδώ υπάρχει κάτι σπουδαίο: Να δοθεί στο παιδί Χριστός και Ελλάδα! Και επειδή αυτό είναι στην καρδιά, είναι πηγαίο χρειάζεται μόνο ένα θέλω και γίνονται θαύματα. Άλλωστε τότε βοηθούσε και η πολιτεία στην επίτευξη του σκοπού αυτού. Έπειτα τα παιδικά μάτια, επειδή ο Θεός μαζί με τα λουλούδια και τον έναστρο ουρανό τα άφησε στον Αδάμ έξω από τον παράδεισο για παρηγοριά έχουν απλήρωτη αξία. Έτσι με προσοχή θα προσπαθήσει να μην γίνει αφορμή να τσαλακωθεί ποτέ η παιδική ψυχή. Για τα υπόλοιπα θα προσπαθήσει ν’ ανταποκριθεί αφού υπάρχουν και βοηθητικά βιβλία.Τις υπόλοιπες μέρες βάλθηκε να ετοιμάσει τα προσωπικά της χρειαζούμενα.

 Και η μέρα του ταξιδιού έφτασε. Επρόκειτο να ταξιδέψει και με πλοίο. Σε ορισμένη μέρα και ώρα μαζί με τους άλλους ταξιδιώτες με τις βαλίτσες στο χέρι και αυτοί. Και νάτη τώρα στο κατάστρωμα αγναντεύει την απεραντοσύνη της θάλασσας. Αισθάνεται τόσο όμορφα καθώς το πρωινό μαγιάτικο αεράκι της χαϊδεύει το πρόσωπο. Όπως πολλές φορές κάνει όμορφη παρέα με τον εαυτό της. Ο νους της ανερώτητα τρέχει εδώ και εκεί. Για μια στιγμή σκάλωσε σε κάτι ζωντανό και δυνατό. Αντικρίζει κάπου στο βάθος του χρόνου την πρώτη της δασκάλα. Την κυρία Βασιλική. Δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφη. Όμως μαζί της ήταν πολύ καλή και γι’ αυτό την αγάπησε πολύ και τώρα ακόμη και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια. Θυμάται πολλές φορές το βλέμμα της να πέφτει πάνω της με μια παιδική τρυφεράδα. Άλλοτε πάλι την χάιδευε με το γλυκό της χαμόγελο. Και τότε εκείνη έτρεχε να βρει τρόπο να κουρνιάσει κοντά της και αμέσως ένιωθε ανάλαφρα, όμορφα. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός που η μανούλα της είχε φύγει για τον ουρανό. Ίσως γι’ αυτό θέλησε να γίνει σαν εκείνη και να σκορπά χαρά σ’ όλα τα παιδιά. Όμως στην πορεία της κόβονταν τα φτερά και ήταν πάντα στεναχωρημένη. Μα πώς να σε στείλω παιδί μου στο Γυμνάσιο της αντίτεινε ο πατέρας της θλιμμένα. Πώς να σε στείλω παιδί μου αφού δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Πώς ν’ αφήσω ένα παιδί μακριά μου αφού τόσους μήνες λείπουμε από το Άστρος στο Καστρί. Όμως τί τα θες, πάντα γίνονται θαύματα. Η κλαψιάρικη επιμονή η δικιά της, το μεγάλο ενδιαφέρον της δασκάλας της και η αδυναμία που της είχε ο πατέρας της ξεπέρασαν όλα τα εμπόδια και νάτην με τον διορισμό στο χέρι. 

Και ήρθε η ώρα να αποχαιρετίσει τα μαθητικά της χρόνια, τους δασκάλους, την κυρία Βασιλική, τους καθηγητές και την μαθητική ζωή.  Βρίσκεται στο κατώφλι του Α’ σταθμού της διδασκαλικής της πορείας. Μακάρι να φανεί συνεπής στις υποσχέσεις που είχε δώσει στον εαυτό της. Το πλοίο ξένο σε ό, τι συμβαίνει στο μυαλό και την καρδιά της Διάνας συνεχίζει το δρόμο του και κάποτε φθάνει στο λιμάνι. Με την βαλίτσα στο χέρι βρίσκεται στην προκυμαία. Για μια στιγμή την πλησιάζει ένας άγνωστος.
- Μήπως είσθε η Διάνα Χρονοπούλου;
-Μάλιστα του συστήθηκε εκείνη καλοσυνάτα.
- Είμαι ο Πέτρος Γεωργίου έρχομαι εκ μέρους του κ. Προέδρου της κοινότητας για να σας εξυπηρετήσω. Έχω φέρει και το άλογο.
- Ευχαριστώ πολύ, τον ευχαρίστησε καθώς εκείνος άπλωνε το χέρι του παίρνοντας του την βαλίτσα της.

 Πάνω στο κόκκινο άλογο η Διάνα παρατηρούσε το άγνωστο για εκείνη τοπίο.
- Θέλω να μάθω κύριε Πέτρο για τα παιδιά που τ’ αγάπησα πριν τα γνωρίσω και για το καινούριο μου χωριό την Αμυγδαλιά που το νιώθω πια δικό μου.
Μεταξύ άλλων της είπε με φανερή ικανοποίηση εκείνος λεπτομέρειες για το καινούριο σχολείο που έχει γίνει στο χωριό με χρήματα του Ελληνοαμερικάνου Παύλου Παπαδόπουλου. Είμαστε και ( για να συμπληρώσει ) πολύ χαρούμενοι που ήλθατε και θα έχουν τα παιδιά την δική τους δασκάλα. Έτσι θα πάψει η ταλαιπωρία του πήγαινε έλα στο διπλανό χωριό των παιδιών και των γονέων.

 Ο ήλιος εν τω μεταξύ σιγά σιγά χάνεται πίσω από το βουνό απλώνοντας στην θάλασσα τα χίλια χρώματά του που κρύβει η ασύλληπτη ομορφιά του. Γύρω πλανιέται μια μυρωμένη απαλάδα. Μερικά προβατάκια βοσκούν αμέριμνα θυμίζοντας στην Διάνα κάτι άλλα που περιμένουν τον δικό τους τσοπάνη. Και μια θερμή ευχή βγαίνει από την ολόχαρη ψυχή της:
-Θέε μου κάνε με σε παρακαλώ ένα δικό σου τσοπάνο με σπλαχνικό στα λογικά σου πρόβατα.

 Από μακριά αγνάντεψε το αγαπημένο της χωριό την Αμυγδαλιά φέρνοντας στο μυαλό της χαρά και ερωτηματικά.

συνεχίζεται...

Διαβάστε περισσότερα...

Σε εξέλιξη το έργο προσωρινής αποκατάστασης του δρόμου Καστρίου- Αγίου Πέτρου

Μετά την  υπογραφή των σχετικών συμβάσεων από τον συμπατριώτη μας Περιφερειάρχη Πελοποννήσου Πέτρο Τατούλη για την προσωρινή αποκατάσταση του δρόμου Καστρίου- Αγίου Πέτρου, ο οποίος  έχει υποστεί τεράστιες ζημιές από τις πρόσφατες κακοκαιρίες, ο εργολάβος ανέλαβε ήδη υπηρεσία και τα έργα βρίσκονται σε εξέλιξη.

Κατόπιν επικοινωνίας που είχαμε πριν από λίγο με την Περιφέρεια Πελοποννήσου ενημερωθήκαμε ότι - καιρού επιτρέποντος- τα έργα αναμένεται να ολοκληρωθούν στις αρχές της επόμενης εβδομάδος για να ανοίξει ο δρόμος  ενώ.... με εντατικούς ρυθμούς προχωράει και  η μελέτη η οποία θα δώσει την οριστική λύση στο ζήτημα.

Οι φωτογραφίες είναι της Νειλίας Αρφάνη την οποία και ευχαριστούμε

Διαβάστε περισσότερα...

Βίντεο από το Αντάμωμα 2019 του Συλλόγου Καστριτοχωριτών Αττικής

Το φωτορεπορτάζ  από το αντάμωμα είναι εδώ

   

Διαβάστε περισσότερα...

Στο Αντάμωμα 2019 του Συλλόγου Καστριτοχωριτών Αττικής

Την Κυριακή στις 17/02/2019 ο Σύλλογος Καστριτοχωριτών Αττικής πραγματοποίησε το ετήσιο αντάμωμα με τα μέλη του στο πλαίσιο της κοπής της πρωτοχρονιάτικης πίτας.

Συμπατριώτες και φίλοι του συλλόγου  συγκεντρώθηκαν στο Μοσχάτο στην ταβέρνα "ΕΝ ΜΟΣΧΑΤΩ" και αντάλλαξαν ευχές με φαγητό, κρασάκι, γλυκά και χορό. Tην εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους αγαπημένοι συμπατριώτες και φίλοι των χωριών μας, ανάμεσα στους οποίους... ο βουλευτής Αρκαδίας  Κώστας Βλάσης, η Καστρίτισσα πολιτευτής Αρκαδίας Εύη Τατούλη, ο Πρόεδρος της Κοινότητας Καστρίου Χρήστος Κόκκωνας, ο πρώην Πρόεδρος του Καστρίου Βασίλειος Τατούλης και οι πρώην Πρόεδροι του Συλλόγου Καστριτοχωριτών Αττικής Παναγιώτα Λαμπίρη και Παναγιώτα Χαλούλου.

 Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με κλήρωση δώρων, πολλών εκ των οποίων δόθηκαν υπό την ευγενική χορηγία επιχειρηματιών συμπατριωτών μας.

Το Διοικητικό Συμβούλιο εκφράζει τις ευχαριστίες του σε όλους και όλες που τίμησαν με την παρουσία τους την εκδήλωση και ζητά την κατανόηση για τυχόν αδυναμίες στην εξυπηρέτηση αφού η προσέλευση ξεπέρασε το αναμενόμενο.

Και εμείς με τη σειρά μας οφείλουμε να συγχαρούμε τον Πρόεδρο του Συλλόγου Γιάννη Κωνσταντέλλο και τα  μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου για την επιλογή του όμορφου χώρου και την έννοια τους να φροντίσουν όλους τους καλεσμένους.

Διαβάστε περισσότερα...

Την προσωρινή αποκατάσταση του δρόμου "Καστρί – Άγιος Πέτρος" υπέγραψε ο Περιφερειάρχης Πέτρος Τατούλης

Σε άμεσες εργασίες προσωρινής αποκατάστασης των βυθισμάτων στην επαρχιακή οδό Καστρί – Άγιος Πέτρος , λόγω των πρόσφατων ακραίων καιρικών φαινομένων (δείτε εδώ) θα προβεί η Περιφέρεια Πελοποννήσου μετά την υπογραφή των σχετικών συμβάσεων των έργων από τον Περιφερειάρχη Πελοποννήσου κ. Πέτρο Τατούλη την Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2019.

Διαβάστε περισσότερα...

Ένας δάσκαλος φερμένος απ’ τα παλιά και το θρύλο (ο Δημήτριος Ανδριαννάκος)

Γράφει η Καστρίτισσα δασκάλα Αρετή Καβάσαλη Αναστασοπούλου

 Κάποια χρόνια ξεχασμένα και συγκεκριμένα το 1864 σε μια καστρίτικη γειτονιά , τα Αγριμνιάνικα αντίκρισε το φως της ζωής. Όταν μεγάλωσε κατόρθωσε να γίνει δάσκαλος και... διορίστηκε σε κάποιο μακρινό χωριό. Όμως γρήγορα γύρισε πίσω στο χωριό του επειδή έγινε προστάτης στο μωρό της αδερφής του το οποίο πριν καλά καλά ανοίξει τα ματάκια του στην ζωή έχασε και τους δύο γονείς του. Έτσι υπηρέτησε στα διάφορα χωριά, Στόλο, Ελατοχώρι και Αγία Σοφία και χάρισε γνώση και πολιτισμό. Τα κυπαρίσσια που στολίζουν την Αγία Σοφία είναι φυτεμένα με τα χέρια του.

 Κάποτε σκέφτηκε και τον εαυτό του. Παντρεύτηκε την Χριστίνα Κατσιαβού, 17 ετών πολύ μικρότερή του. Όμορφη και δυναμική. Του χάρισε επτά παιδιά, πέντε(5) κορίτσια και δύο(2) αγόρια. Και αυτός μαζί με τ’ όνομά του της χάρισε τον τίτλο της δασκάλας και ας γράφει η ταυτότητά της αναλφάβητη.

 Η δράση του σαν δασκάλου ήταν πολύπλευρη και η προσφορά του μεγάλη. Έζησε δύο(2) παγκόσμιους πολέμους. Το 1940 τον βρήκε συνταξιούχο. Μέχρι το 1948 που καταλάγιασε το κακό, συνέχισε να εργάζεται για μεγάλα χρονικά διαστήματα στην θέση δασκάλων οι οποίοι αναγκάζονταν να φεύγουν για την Τρίπολη επειδή κινδύνευε η ζωή τους. Και μάλιστα χωρίς αμοιβή. Δικαιολογημένα πήρε τον τίτλο του Γεροδάσκαλου, τιμητικά. Δυστυχώς είχε την ατυχία όλες οι οικονομίες του που είχε αποταμιεύσει για τις προίκες των κοριτσιών του έγιναν φύλλο φτερό. Έτσι αναγκάστηκαν να πάρουν και αυτά τον δρόμο της ξενιτιάς μαζί με τ’ άλλα κορίτσια του χωριού. Μαζί της έφυγε και ο Ηλίας. Για να μείνει με την πίκρα του αποχωρισμού. Σ’ όλη του την υπόλοιπη ζωή του έμεινε το αναμμένο κάρβουνο που του άναψε άθελά της η γυναίκα του κατά την ημέρα του αποχωρισμού του τέταρτου κοριτσιού τους.
-Σου έλεγα Μήτσο μου ν’ αγοράσουμε γη (οικόπεδα) για να κρατήσουμε κοντά μας. Αλλά εσύ δεν μ’ άκουσες.
-Ποιος περίμενε αγάπη μου αυτό το κακό; Μακάρι να το ‘ξερα και θα σ’ άκουγα. Τώρα είναι αργά…

Όμως παρ’ όλα τα βάσανα παρέμενε όρθιος στο σώμα και στην ψυχή και με ολόθερμη την αγάπη της στο σχολείο και τα παιδιά. Κάθε απόγευμα συνήθιζε ν’ ανηφορίζει από το σπίτι του και να πηγαίνει στο μαγαζί του γιού του του Γιάννη στην πλατεία. Θεωρούσε δε απαραίτητη μια βόλτα στο σχολείο. Όταν πλησίαζε κοντοστεκόταν, έβαζε το χέρι του στο αυτί του και προσπαθούσε ν’ αφουγκραστεί τις παιδικές φωνές των μαθητών. Η καινούρια τότε δασκάλα του σχολείου Δήμητρα Ρήγα εντυπωσιασμένη με την όλη στάση του Γεροδάσκαλου βγήκε σε κάποια στιγμή και τον κάλεσε στο σχολείο. Εκείνος καθώς πλησίασε κρατώντας στο αριστερό του χέρι το καπέλο του και το μπαστούνι του κάνει μια βαθιά υπόκλιση και αναφωνεί με καμάρι «Δημήτριος Ανδριαννάκος δημοδιδάσκαλος». Η δασκάλα σπεύδει να του ασπασθεί το χέρι. «χαίρω πάρα πολύ Γεροδάσκαλε! Το σχολείο σου ανήκει και σου αξίζει». Τον προσκάλεσε στην τάξη με την παράκληση να έρχεται όποτε θέλει για να δίνει συμβουλές σε εκείνη και τα παιδιά. Να κάθεται όσο θέλει, να καμαρώνει και να χαίρεται. Και συνέχισε να κάνει το ίδιο δρομολόγιο όσο του επέτρεπαν οι δυνάμεις του....

Και έφυγε κάποτε ταπεινά και αθόρυβα όταν έσβησε το 1960 σε ηλικία 90 ετών.
Αν είχαμε τέτοιους δασκάλους θα είχαμε καλύτερα παιδιά και καλύτερη κοινωνία αλλά και καλύτερη πατρίδα.

Διαβάστε περισσότερα...