'Εφυγε ο Κώστας ο Λαμπίρης

Ένας ωραίος Καρατουλιάνος, ο Κώστας Λαμπίρης, έφυγε σήμερα σε ηλικία 80 ετών στο Αττικό Νοσοκομείο της Αθήνας όπου νοσηλευόταν τον τελευταίο καιρό με καρδιακά προβλήματα.

Ήρεμος και γλυκός άνθρωπος, ο Κώστας, πάντα με το χαμόγελο,γεννήθηκε και μεγάλωσε στο χωριό μας. Μερακλής και ακούραστος εργάτης της πέτρας από μικρό παιδί ακολούθησε την παράδοση της οικογένειας την οποία φρόντισε να μεταδώσει και στα παιδιά του. 

Στην δεκαετία του 70 παντρεύτηκε την Φωτούλα από το Στόλο και απέκτησαν τρία αγόρια, τον Παναγιώτη, τον Βασίλη και τον Δημήτρη. 

Στο πανηγύρι του Αγιάννη πριν μερικά χρόνια
Ο Κώστας, δεύτερος από δεξιά, ανάμεσα στον Γιώργο Κωνσταντέλλο 
και Θανάση Λογοθέτη

Τα τελευταία 40 χρόνια η οικογένεια είχε μετοικήσει και διέμενε μόνιμα στο Άστρος αλλά πάντα στα σημαντικά γεγονότα του χωριού μας, στις εκδηλώσεις, στις γιορτές και στα πανηγύρια μας, στις χαρές και στις λύπες φρόντιζε να είναι παρούσα.

Αύριο Πέμπτη, 25 Φεβρουαρίου 2021 στις 2:00 το μεσημέρι η οικογένεια σε στενό κύκλο, λόγω της πανδημίας, αποχαιρετά τον αγαπημένο τους από τον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Άστρους.

Στη Φωτούλα, στα παιδιά και στα εγγόνια του Κώστα, θερμά συλλυπητήρια! Να ζήσουν και να θυμούνται με αγάπη τον αγαπημένο τους σύζυγο, πατέρα και παππού.  

Διαβάστε περισσότερα...

Άνθισε και πάλι η αμυγδαλιά

Της Καστρίτισσας δασκάλας Αρετής Καβάσσαλη – Αναστασοπούλου

 Άνθισε πάλι η αμυγδαλιά και ας δείχνει το ημερολόγιο πως βρισκόμαστε ακόμα στο χειμώνα την καρδιά. Άνθισε και πάλι η αμυγδαλιά και ο βοριάς φυσομανά και γύρω-γύρω βασιλεύει παγωνιά. Των δέντρων τα γυμνά κλαδιά κουρασμένα πια από τη μόνιμη σχεδόν σκουρόχρωμη του ουρανού τη φορεσιά αναζητούν του ήλιου το θερμό χαμόγελο να το ζεσταίνει το λευκό τους αίμα για να ντυθούν, να ομορφύνουν, να καρπίσουν. 

Και ενώ σε αυτόν τον μελαγχολικό χειμωνιάτικο πίνακα όλο και κάποια μελανιά πινελιά που ασχημίζει η μυγδαλιά υψώνει το λάβαρο της ελπίδας και σκορπάει γύρω της αισιόδοξη διάθεση σε αυτόν που έχει μάτια να βλέπει και καρδιά να διακρίνει. Χωρίς δε, να χάσει λεπτό στέλνει το φτερωτό της χελιδόνι στην κυρά άνοιξη και το μήνυμα πως είναι πια καιρός να ξεκινήσει. Στα ταλαιπωρημένα δε μελισσάκια προσφέρει το μέλι της καρδιάς της. 

Αδιαφορεί  για τον ποιητή που κάποτε την είχε πει τρελή. Ούτε δίνει σημασία και στου βοριά την παγωνιά που καμιά φορά της θυμώνει και της τσαλακώνει τη νυφιάτικη της φορεσιά. Εκείνη ένα έχει στο νου και την καρδιά. Να σκορπά γύρω χαρά και του χαμόγελου τη ζεστασιά. 

 Κάποτε κάποιος τη ρώτησε: μυγδαλιά υπάρχει Θεός; Και εκείνη αμέσως λουλούδιασε...  Τί όμορφη απάντηση!!! 

 Και αληθινά. Ποιος άλλος μπορεί να ανθίσει η ομορφιά μέσα στην παγωνιά και χαμόγελο μέσα στη νεκρά; η μυγδαλιά λοιπόν, η ανθισμένη τόλμη έρχεται να μας δώσει μαθήματα θάρρους και ελπίδας. 

Σκορπώντας δε, τους ανθούς του χαμόγελου στον παγωμένο αγέρα, μας θυμίζει πως μπορούμε και εμείς να χαμογελούμε όταν όλα γύρω μας τα δέρνει η παγωνιά του πολύμορφου πόνου και να αισιοδοξούμε. 

 Η τόλμη πάντα είναι το μυστικό του τολμηρών και το χαμόγελο το δώρο των τυχερών. 

 Να συμβουλεύει η σημαιοφόρος της άνοιξης.

 Ας ακούσουμε αν θέλουμε την ανθισμένη τη σιωπή.

Διαβάστε περισσότερα...