Για την Παρασκευή Κωνσταντέλλου που έφυγε

Γράφει η Χριστίνα Ανδριανάκου

Η Τσεβή... η Βιβή... η δικιά μας Παρασκευή έφυγε πλήρης ημερών .... Μιά Κυρία με κάπα κεφαλαίο, μια αρχόντισσα της αγοράς. 

-Ποιος Καστρίτης και Καστριτοχωρίτης δε θυμάται την υπόγα ; 

-Ποιος δεν πήγε να ξαποστάσει και να πιεί ένα σουμάκι , να φάει ένα κοψίδι ή μια πιατέλα ψάρια με σκορδαλιά, πατσά ζεστή ή πηχτή έως λεμπρίνες; 

Μια ψυχή διακριτική, πειθαρχημένη, χωρίς ποτέ ν ανακατευτεί σε συζητήσεις και κουτσομπολιά, χωρίς ποτέ να προσβάλει ή να τσακωθεί. Ένας άνθρωπος ήσυχος που όσοι τον γνώριζαν τον σέβονταν και τον συμβουλεύονταν.

Παρέες μεθυσμένες, κεφισμένες που τραγουδούσανκαι  που πολλές φορές ξέφευγαν κι αυτή εκεί, σαν αόρατη να εργάζεται σα ν απουσιάζει. Δε συμμετείχε σ αυτά. Γελούσε διακριτικά και συνέχιζε. Άντεξε να δουλεύει μόνη μέσα στην αγορά και να κρατάει το σπίτι της αφού χήρεψε νωρίς. 

Γεννημένη στο Μισορράχι , φτωχή όπως όλοι πέρασε μια πλούσια ζωή, πλούσια σε δουλειά και σ αισθήματα. Έδινε απ το υστέρημα και πάντα ζούσε με ήθος κι αρχές. 

Χρυσοχέρα φιλότιμη και υπομονετική. Ένας υπέροχος άνθρωπος, όπως και πολλές μανάδες μας της παλιάς εποχής. 

Όσα κι αν πω για την κυρά Παρασκευή θα είναι λίγα. Οι παλιότεροι σίγουρα θα ξέρουνε να πούνε άλλα τόσα. Ήταν πραγματικά ζωντανή ιστορία. Βιβλίο με σελίδες γεμάτες εικόνες και λόγια σταράτα και φιλοσοφιμένα. 

Ο Θεός να τη συγχωρέσει και να την αναπαύσει.... Ζωή κι υγεία στους γιούς της.

Y.Γ Η κηδεία της Παρασκευής θα γίνει την Κυριακή,30/1/2022 ώρα 12:00 στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Καστρίου.

Διαβάστε περισσότερα...

Χειμωνιάτικες μέρες στο Καστρί

Γράφει ο δάσκαλος από το Καστρί, Βασίλης  Ι. Κοσμάς 

Θυμάμαι τα παιδικά μου μαθητικά χρόνια στο Καστρί, ιδίως τα Γυμνασιακά και τα Λυκειακά (1964-1970). Πάντα τρεις με τέσσερις φορές κάθε χειμώνα έριχνε χιόνι, άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο. Πάντως έριχνε πολύ περισσότερο χιόνι από ότι ρίχνει τώρα. Το ερώτημα πάντα ήταν: Θα κάνουμε μάθημα σήμερα ή θα το χάσουμε; Πηγαίναμε στο σχολείο εμείς τα κοντινά Καστριτάκια, όχι κι όλα μη νομίζετε. Αλλά πώς θα χάναμε το μάθημα αν υπήρχαν μόνο λίγες απουσίες; Έτσι οι μαθητές των γύρω χωριών είχαν σκαρφιστεί το εξής: Έρχονταν μέχρι τις παρυφές του σχολείου ή του Καστρίου αλλά δεν έμπαιναν στο προαύλιο. Οι μαθητές από τα Καράτουλα, την Ωριά και από τον Έλατο, μαζευόντουσαν και περίμεναν από κάτω από το σχολείο εκεί στου Παχωπού το σπίτι, στην ανηφόρα. Από τη Νέα Χώρα, τον Κότρωνα και την Περδικόβρυση μαζεύονταν κάτω από την πλατεία. Το ίδιο και τα Μισοραχιωτάκια. Από τον Άγιο Πέτρο τα λεωφορεία έρχονταν σχεδόν πάντα αλλά οι μαθητές δεν έμπαιναν στο προαύλιο. 

Περιμέναμε λοιπόν εμείς οι λίγοι οι συγκεντρωμένοι στο προαύλιο με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα βγει ο Λυκειάρχης κάτι καλό να πει. Αργούσε και η αγωνία μας αλλά και η ελπίδα μας μεγάλωνε. Κάποτε γινόταν κι αυτό: "Ο Σύλλογος των καθηγητών αποφάσισε τη διακοπή των μαθημάτων για τρεις μέρες λόγω καιρικών συνθηκών. Πηγαίνετε όλοι στα σπίτια σας". Φωνές χαράς και τρεξίματα ακολουθούσαν. Και να τα κρυμμένα παιδιά από όλα τα χωριά έσκαγαν μύτη. Το μενού μετά είχε τα εξής: Χιονοπόλεμο στην πλατεία μέχρι τελικής πτώσεως και στήσιμο ενός τεράστιου χιονάνθρωπου, στολίδι της πλατείας κι αυτός. 

Και οι καθηγητές δεν ήταν βλάκες. Άλλο που δεν ήθελαν κι αυτοί. Σιγά μην καταλάβαιναν ότι οι μαθητές ήταν κρυμμένοι. Αλλά με το ζόρι να τους μπάσουν στο σχολείο; 

Γυμνάσιο - Λύκειο Καστρίου. Πέρασαν από εδώ χιλιάδες μαθητές και εκατοντάδες καθηγητές. Στα χρόνια της ακμής του, τα δικά μας χρόνια, έφτασε να έχει 280 μαθητές. Πόσα παιδιά έμαθαν γράμματα, πόσα σπούδασαν κι έγιναν επιστήμονες! 

Σήμερα μαθητές: μηδέν!

Διαβάστε περισσότερα...