Γράφει η Καστρίτισσα δασκάλα Αρετή Αναστοπούλου
Αγαπημένη μου Λαμπρινή ακριβή και αναντικατάστατη
Έχει περάσει αρκετός καιρός που ξαφνικά και αθόρυβα φτερούγισε η αγγελική ψυχή σου στον ουρανό. Τώρα αχόρταγα απολαμβάνεις την παρουσία Εκείνου που του χάρισες το άρωμα της νεανικής σου καρδιάς για να σου εμπνέει τα αλτρουιστικά αισθήματα και τη θυσιαστική ζωή σου, το μεγαλείο αυτό της ψυχής σου που σ’ έκανε ξεχωριστή και αξιαγάπητη κάποτε στο Καστρί.
Και εγώ ανοίγοντας το σεντούκι των αναμνήσεων σε βρίσκω παιδί ακόμη. Της Μούσγας πεντάμορφο αγριολούλουδο. Τότε αν και πιο μικρή από μένα σε ξεχώρισα και σ’ αγάπησα γιατί το άξιζες. Και μείναμε για πάντα φίλες και αδερφές.
Σε θυμάμαι στην καταιγίδα του πολέμου να τρέχεις από τα πρώτα παιδιά στον Άι Βλάση για την βραδινή παράκληση στην Παναγία. Και γονατίζαμε πλάι πλάι, η μια κοντά στην άλλη. Ζήσαμε θυμάμαι σαν παιδιά έντονα τη δόξα και το δράμα της Ελλάδας. Στην κατάρα του εμφυλίου τρομάξαμε, πονέσαμε, καήκαμε, ξεσπιτωθήκαμε και ξενιτευτήκαμε στην Τεγέα. Εκεί πεινάσαμε, ζητιανέψαμε, κλάψαμε, γελάσαμε και όλα αυτά στ’ άγουρα παιδικά και εφηβικά χρόνια.
Και κάποτε είπε ο καλός Θεός και καταλάγιασε το κακό. Οι απανωτές όμως συμφορές μας είχαν ψυχοσωματικά αποκάμει. Ατενίζαμε λυτρωμένοι τον ήλιο της ελευθερίας και τρέχαμε στις εκκλησιές και τα εξωκλήσια για λίγη ψυχική ανάσα.Και θυμάμαι η ΧΕΕΝ (Χριστιανική Ένωση Εργαζόμενης Νεολαίας) που τότε είχε πρωτοφανή στο Καστρί πρόσφερε αυτό που αποζητούσαμε. Τα μηνύματα του Χριστού που μας αναζωογονούσαν, μας χαροποιούσαν, μας ηρεμούσαν. Και όλο το χωριό είχαμε γίνει μια φαμίλια. Και ζούσαμε όλοι μαζί κάτι το πρωτόφαντο, το ψυχολυτρωτικό και τότε αγαπημένη μου σε θυμάμαι πάντα να βρίσκεσαι ανάμεσα σε γέρους, νέους και παιδιά στις εκδρομές, τις εορτές, τους εράνους χαρίζοντας γνώση, χαρά, ελπίδα.
Τότε κτίσθηκε και το κτίριο της ΧΕΕΝ με το ναό του Απόστολου Παύλου με υπεράνθρωπες προσπάθειες. Και στο μεγάλο αυτό έργο βρισκόσουν και εσύ εκεί. Παντού και πάντα ήσουν το δεξί χέρι της αείμνηστης Μαρίας Χρόνη. Και οι λίγες γραμμές δεν μπορούν να ζωγραφίσουν εκείνη την χρυσή εποχή, την τόσο διαφορετική από την σημερινή.
Όμως ξεχωρίζω με αγάπη στην αξέχαστη για όσους την έζησαν εποχή την δική σου αγαπημένη μου θυσιαστική συμβολή. Πρόσφερες με χαρά και λαχτάρα την νιότη σου και όλη σου την καρδιά . και όσοι σ’ αγαπούσαμε περιμέναμε την ώρα που από κάποιο πιο υπεύθυνο μετερίζι θα πρόσφερες τις υπηρεσίες σου σαν γραμματέας της κοινότητας στον τόπο που αγαπούσες και αποφασιστικά θα το βοηθούσες. Όμως χίλιες φορές δυστυχώς το Καστρί μας δεν στάθηκε και σ’ αυτό τυχερό.
Και τα χρόνια περνούν και φτάνουμε στο 1966. Και το αγριολούλουδο της Μούσγας μεταφυτεύεται σαν ροδανθός με τ’ άλλα άνθη του τόπου μας σε μια άκρη του Καναδά για να στολίσουν εκεί στην καινούρια πατρίδα την ελληνορθόδοξη όαση. Και έφυγες από κοντά μας ξενιτεμένο μας παιδί. Όμως άφησες πίσω σου το ομορφότερο κομμάτι της ζωής σου και την ωραία ψυχή σου.
Ο αγώνας σου για το Καστρί σου ήταν συνεχής και η αγωνία σου μεγάλη για την πρόοδό του. Δεν έκρυβες την χαρά σου που πλημμύρισε την καρδιά σου όταν έγινε πραγματικότητα το μεγάλο σου όνειρο. Ο ναός του Αποστόλου Παύλου τελείωσε και είναι υπέροχος όπως του άξιζε. Δεν έβρισκες λόγια να ευχαριστήσεις τον σεβαστό μας ιερέα παπά Λάμπρο, ο οποίος έδωσε τον καλύτερό του εαυτό για την άψογη εμφάνισή του. Όμως δεν έκρυβες και το αγκάθι που αγκύλωσε την καρδιά σου. Οι πολλές αρρώστιες σου που χρόνια σε ταλαιπωρούν σ’ εμπόδισαν να έρθεις να τον προσκυνήσεις και να τον χαρείς.
Όμως καλή μου πέρασε ο καιρός και τώρα εκεί κοντά βρέθηκες ασφαλής στον Πρώτο μετά τον ΕΝΑ όπως αποκαλούσες τον αγαπημένο σου Άγιο Παύλο και από εκεί θα καμαρώνετε μαζί το όμορφο σπίτι του στο Καστρί και θα σ’ ευχαριστεί για όσα έκανες γι’ αυτό. Και ασφαλώς γλυκιά μου θα είσαι χαρούμενη και ευτυχισμένη. Και τώρα εμείς όπως λέει ο ποιητής πάντα καμαρώνουμε αυτούς που πάντα μας λείπουν. Και εγώ όμως ευχαριστώ τον καλό Θεό που είχα φίλη και αδελφή την Λαμπρινή μου την ξεχωριστή.
