Άνθισε και πάλι η αμυγδαλιά

Της Καστρίτισσας δασκάλας Αρετής Καβάσσαλη – Αναστασοπούλου

 Άνθισε πάλι η αμυγδαλιά και ας δείχνει το ημερολόγιο πως βρισκόμαστε ακόμα στο χειμώνα την καρδιά. Άνθισε και πάλι η αμυγδαλιά και ο βοριάς φυσομανά και γύρω-γύρω βασιλεύει παγωνιά. Των δέντρων τα γυμνά κλαδιά κουρασμένα πια από τη μόνιμη σχεδόν σκουρόχρωμη του ουρανού τη φορεσιά αναζητούν του ήλιου το θερμό χαμόγελο να το ζεσταίνει το λευκό τους αίμα για να ντυθούν, να ομορφύνουν, να καρπίσουν. 

Και ενώ σε αυτόν τον μελαγχολικό χειμωνιάτικο πίνακα όλο και κάποια μελανιά πινελιά που ασχημίζει η μυγδαλιά υψώνει το λάβαρο της ελπίδας και σκορπάει γύρω της αισιόδοξη διάθεση σε αυτόν που έχει μάτια να βλέπει και καρδιά να διακρίνει. Χωρίς δε, να χάσει λεπτό στέλνει το φτερωτό της χελιδόνι στην κυρά άνοιξη και το μήνυμα πως είναι πια καιρός να ξεκινήσει. Στα ταλαιπωρημένα δε μελισσάκια προσφέρει το μέλι της καρδιάς της. 

Αδιαφορεί  για τον ποιητή που κάποτε την είχε πει τρελή. Ούτε δίνει σημασία και στου βοριά την παγωνιά που καμιά φορά της θυμώνει και της τσαλακώνει τη νυφιάτικη της φορεσιά. Εκείνη ένα έχει στο νου και την καρδιά. Να σκορπά γύρω χαρά και του χαμόγελου τη ζεστασιά. 

 Κάποτε κάποιος τη ρώτησε: μυγδαλιά υπάρχει Θεός; Και εκείνη αμέσως λουλούδιασε...  Τί όμορφη απάντηση!!! 

 Και αληθινά. Ποιος άλλος μπορεί να ανθίσει η ομορφιά μέσα στην παγωνιά και χαμόγελο μέσα στη νεκρά; η μυγδαλιά λοιπόν, η ανθισμένη τόλμη έρχεται να μας δώσει μαθήματα θάρρους και ελπίδας. 

Σκορπώντας δε, τους ανθούς του χαμόγελου στον παγωμένο αγέρα, μας θυμίζει πως μπορούμε και εμείς να χαμογελούμε όταν όλα γύρω μας τα δέρνει η παγωνιά του πολύμορφου πόνου και να αισιοδοξούμε. 

 Η τόλμη πάντα είναι το μυστικό του τολμηρών και το χαμόγελο το δώρο των τυχερών. 

 Να συμβουλεύει η σημαιοφόρος της άνοιξης.

 Ας ακούσουμε αν θέλουμε την ανθισμένη τη σιωπή.