Οι κάλπες στο Καστρί...

Δημοσιεύουμε επιστολή της τακτικής αρθρογράφοου του ιστολογίου μας κ. Αρετής Καβάσαλη Αναστοπούλου σχετικά με τα αποτελέσματα των Δημοτικών Εκλογών στο Καστρί, επισημαίνοντας ότι οι σκέψεις της κ. Αρετής είναι προσωπικές. Με χαρά θα φιλοξενήσουμε άρθρα, επιστολές, απόψεις και σχόλια οποιουδήποτε άλλου συμπατριώτη μας  για θέματα που... αφορούν τις τοπικές δημοτικές εκλογές και εν γένει θέματα που σχετίζονται με τα Καστριτοχώρια μας...

Επιστολές, κείμενα, απόψεις, σχόλια, φωτογραφίες ή ό,τι άλλο κρίνεται ότι έχει ενδιαφέρον για δημοσίευση μπορείτε να τα στέλνετε στo mail: logothetis63@sch.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Μνήμες που ζουν για να θυμίζουν και να προβληματίζουν..... Ο Νίκος, η Ρένα και το τριαντάφυλλο

Η φωτογραφία είναι από την ταινία "ΝΥΦΕΣ"
του Παντελή Βούλγαρη

Οι αληθινές ιστορίες που θα διαβάσετε στην συνέχεια είναι φυλαγμένες στα καστρίτικα βιβλία της κ. Αρετής Καβάσαλη. Είναι δε βγαλμένες από τον ανθόκηπο της καρδιάς των νέων εκείνης της μακρινής εποχής που τους στεφάνωσε με τα ολόδροσα της δάφνης τα κλαδιά. Στην συνέχεια όμως η φωτιά του εμφυλίου τους τσουρούφλισε της ζωής τους τα πολύτιμα φτερά. Για να ποτιστούν στο τέλος με το φαρμάκι της ξενιτιάς το δάκρυ. Πώς άντεξαν σ’ όλα αυτά εκείνα τα εκλεκτά παιδιά; Μάλιστα παρουσίασαν μια αξιοζήλευτη ψυχική ομορφιά που θαμπώνει την χορτάτη από υλικά αγαθά νέα γενιά. Την πεινασμένη όμως από αθάνατες αξίες και ιδανικά. Τα αλτρουιστικά τους αισθήματα και η θυσιαστική τους ζωή χάριν του «ΕΜΕΙΣ». Το μεγαλείο αυτό της ψυχής δεν θ’ αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Γι αυτό όσα χρόνια κι αν περάσουν οι ιστορίες αυτές ποτέ δεν θα γεράσουν αλλά θα ζουν για να διδάσκουν.  

------------------------------------------------------------------------------------------------

 Ο Νίκος η  Ρένα και το τριαντάφυλλο 

Η Ρένα ήταν το δεύτερο παιδί από τα έξι της οικογένειάς της και ίσως το καλύτερο. Είχε μέσα της η Ρένα το πνεύμα της υποταγής, της υπομονής και της προσφοράς που της χάριζαν μια ξεχωριστή ομορφιά στο ήδη όμορφο προσωπάκι της.

Η οικογένειά της άνηκε σε κείνες τις σπάνιες μητριαρχικές. Η μητέρα λοιπόν είχε το γενικό πρόσταγμα. Ο πατέρας τον περισσότερο καιρό περιφέρετο στα γύρω χωριά με ένα σφυρί και ένα μυστρί, προσπαθώντας να εξοικονομήσει τα απολύτως απαραίτητα. Αντίθετα η γυναίκα του ποτέ ή πολύ σπάνια έβγαινε από το σπίτι για δουλειά. Είχε κρατήσει για τον εαυτό της το υπουργείο οικονομικών και δημοσίων σχέσεων. Τις υπόλοιπες αρμοδιότητες είχε ακουμπήσει στους αδύναμους ώμους της μεγαλύτερης κόρης της Ρένας πριν ακόμη συμπληρώσει τα 16 της χρόνια. Όχι πως δεν την αγαπούσε αλλά θεωρούσε πως τα παιδιά και κυρίως τα κορίτσια ήταν υποχρεωμένα να βοηθούν την οικογένεια με κάθε τρόπο.

Αυτό το μήνυμα το είχε πάρει η Ρένα και θεωρούσε δεδομένο ότι έπρεπε να δώσει ολόκληρο τον εαυτό της στο κοινό καλό, αντικαθιστώντας και την μητέρα ακόμη αδιαμαρτύρητα. Άλλες εποχές τότε. Όμως αυτή η χρυσή καρδιά της αντικαθρεφτιζόταν στο πρόσωπό της και στην παρουσία της. Ήταν ένα χαριτωμένο κορίτσι και καθώς μεγάλωνε γινόταν αγαπητό σε μικρούς και μεγάλους. Αυτό το ένιωθε η Ρένα. Όμως κάπου στεκόταν με μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Στο Νίκο έδωσε το κλειδί της καρδιάς της. Ο Νίκος ήταν λίγο μεγαλύτερος από αυτή. Όμορφος με ύφος αρρενωπό. Σωστός λεβέντης. Ίσως τον έκανε πιο συμπαθητικό η ευαίσθητη και ρομαντική καρδιά του. Στον περίπατο προς την γέφυρα ανάμεσα στην νεανική κοσμοπλημμύρα τα μάτια του Νίκου έψαχναν επίμονα για τα όμορφα της Ρένας. Η στιγμιαία συνάντηση έλεγε τόσα πολλά. Ήταν χίλιες λέξεις αγάπης και αφοσίωσης. Και η βόλτα συνεχίζονταν σαν πρώτα και μετά. Πάντα υπάρχει το προσωπικό κομμάτι της καρδιάς και της ζωής για τον καθένα. Αυτό κράτησε ένα καλοκαίρι περίπου. Ήρθε το φθινόπωρο και η Ρένα κατέβηκε οικογενειακώς στο Κάτω Χωριό, όπως όλοι οι διπλοκάτοικοι. Ήρθε ό επόμενος Απρίλης και η Ρένα 23 ετών τότε, ανέβηκε στο χωριό για να καλλιεργήσει τα περιβόλια. Η οικογένεια συνήθιζε να ανεβαίνει τα καλοκαίρια στο Καστρί. Ο Νίκος κρατώντας ένα τριαντάφυλλο κόκκινο κάπου κάτω από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου βρέθηκε αντιμέτωπος με την Ρένα. Της δίνει το τριαντάφυλλο και ακούγεται να λέει σιγανά. «Ρένα μου σου χαρίζω αυτό το τριαντάφυλλο. Το χρώμα του δείχνει το αίσθημά μου για σένα και το άρωμά του τις προθέσεις μου.» Δύο κόκκινα τριαντάφυλλα έγιναν τα μάγουλά της και βρέθηκε ένα βήμα πίσω. «Ρένα» ακούστηκε να της λέει ο Νίκος «Το τριαντάφυλλο αυτό το έκοψα από την καρδιά μου στην οποία έχω τοποθετήσει και εσένα. Πως μπορώ λοιπόν να το τσαλακώσω; Μη φοβάσαι , μόνο άκου. Σε έχω διαλέξει από το περιβόλι της ζωής σαν το πιο όμορφο λουλούδι.» Η Ρένα εν τω μεταξύ έγινε κάπως σκυθρωπή. «Λυπάμαι» ακούστηκε να της λέει εκείνος. «Έκανα λάθος νόμιζα ότι και εσύ αισθανόσουν το ίδιο.» «Όχι Νίκο» τον διέκοψε η Ρένα, «Ό,τι και να πεις είναι και δικά μου λόγια γιατί και εγώ το ίδιο νιώθω.» Και συνέχισε με λιγότερο δισταγμό. «Μα φοβάμαι την μητέρα μου. Δεν την ξέρεις εσύ καλά αυτή. Είναι πολύ καλή στην αριθμητική . πάντα γι αυτήν, ένα και ένα κάνουν δύο. Όλα είναι απλά, όλα είναι ίδια, όλα περνούν απ΄ το στομάχι. Η καρδιά δεν έχει θέση, δεν έχει φτερά. Αν της μιλήσω για την αγάπη μας δεν πρόκειται να καταλάβει τίποτα. Άλλωστε δεν θέλει να με χάσει γιατί θα χάσει και τον πολύτιμο βοηθό της.» «Υπάρχει και άλλη λύση» είπε σιγανά αλλά τα λόγια του είχαν δύναμη και αποφασιστικότητα. «Ρένα μου είμαι δυνατός και ικανός να σε ζήσω. Έλα μαζί μου. Πάμε να φύγουμε.» «Αυτό που ζητάς Νίκο μου πολύ θα το ήθελα αλλά δεν το μπορώ. Είναι πάνω απ΄ τις δυνάμεις μου το ξέρεις.» «Ρένα μου δεν είσαι μόνο δειλή αλλά και αφοσιωμένο στην οικογένεια σου κορίτσι . Όμως μην απελπιζόμαστε, θα προσπαθήσω να την πείσω εγώ. Ίσως την λυγίσει η μεγάλη μας αγάπη.»

Είχε περάσει αρκετά η ώρα και η Ρένα έπρεπε να φύγει. Κατά καλή της τύχη δεν έτυχε να περάσει και δεν τους είδε μάτι. Έδωσαν τα χέρια. Ο Νίκος της τα έσφιξε με τρυφερότητα. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο συμβόλαιο αγάπης.

Η Ρένα κρατώντας το τριαντάφυλλο, άρχισε να τρέχει προς το σπίτι της ψάχνοντας να βρει κάποια δικαιολογία για την αργοπορία της στην μητέρα της. Τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που πλημμύριζαν την καρδιά της δεν την άφηναν να νιώσει χαρούμενη, γιατί σκεπάζονταν από το μαύρο σύννεφο της μάνας της. Φτάνοντας έκρυψε κάπου το τριαντάφυλλο, άλλωστε δεν υπήρχε φόβος υποψίας από αυτό.

Δικαιολογήθηκε ότι στον δρόμο την φίλη της Γεωργία και έτσι ξαφνικά όλα ήταν όπως πάντα. Επιτέλους όμως η Ρένα είχε ένα κομμάτι του εαυτού της κατάδικό της, ένας ψυχικός χώρος που μόνο αυτή έμπαινε σε αυτόν. Φυσικά η παραμονή της εκεί δεν ήταν πάντα ευχάριστη, όπως αυτόν τον καιρό. Φώλιαζε η αγωνία πολλές φορές όχι φυσικά από τον Νίκο αφού και εκείνος την ίδια ακριβώς αβεβαιότητα αισθάνονταν που προέρχονταν από τον ίδιο σημαντικό της ζωής το γεγονός.

Έτσι κάπως πέρασε το καλοκαίρι εκείνο και ήρθε το φθινόπωρο, φέρνοντας γρήγορα τις βρο χές και τις ομίχλες του. Εκείνο τον καιρό η Ρένα ήταν στο Κάτω Χωριό με τα αδέλφια της , αντικαθιστώντας την μητέρα της η οποία περίμενε στο Καστρί να γυρίσει ο άντρας της από την δουλειά στα γύρω χωριά και να κατέβουν μαζί, αφού η εποχή εκείνη σημάδευε και το τέλος της δουλειάς στα ορεινά.

Ο Νίκος ένα βράδυ μέσα στο σκοτάδι και την ομίχλη παίρνοντας όλες τις προφυλάξεις βρέθηκε στο σπίτι της Ρένας. Η μάνα της κάτι είχε υποψιαστεί αλλά δεν το κουβέντιαζε ούτε με τον εαυτό της ούτε με το παιδί της. Για την Ρένα είχε διαλέξει ένα δρόμο ανώδυνο για αυτή χωρίς προίκες κλπ και με προοπτική για την υπόλοιπη οικογένεια. Ήταν ο δρόμος της ξενιτιάς που τότε, γύρω στο 1948, είχε αρχίσει σιγά σιγά να ανοίγει. Πίστευε πως το παιδί της θα πήγαινε εκεί που θα ζούσε βασιλικά και η ίδια θα δεχόταν δολάρια. Πίστευε ότι στην Αμερική κυλούσε πακτωλός χρημάτων και κάποιο ρυάκι ευμάρειας θα έφτανε και στο σπίτι της κόρης της. Επομένως ούτε κουβέντα για γάμο στο χωριό. Με αυτές τις σκέψεις έριξε ένα αδιάφορο βλέμμα στον επισκέπτη.

Γρήγορα ο Νίκος πήρε την αρνητική απάντηση και με άδεια την καρδιά έφυγε. Γι αυτόν ήταν το πιο οδυνηρό βράδυ της ζωής του. Κάτι που δεν μπόρεσε να συγχωρέσει στην μάνα της Ρένας ήταν τούτο: Πώς μπόρεσε να προχωρήσει τόσο στην ζωή της κόρης της και την οποία πόσο άσπλαχνα ποδοπάτησε; Πώς είχε την δύναμη σαν μάνα να αποφασίσει πριν από το παιδί της, για το παιδί της, το σπλάχνο της; Καλά ούτε μια κουβέντα γα το πιο μεγάλο γεγονός της ζωής της; Πώς το μπόρεσε; «Αχ καημένη Ρένα σε πόσο άπονο δρόμο σε οδηγεί η ζωή. Και να μην μπορώ να σε βοηθήσω και ας σε αγαπάω τόσο. Πόσο άσχημα παιχνίδια παίζει η ζωή αλήθεια! Πόσο δίκιο είχες. Τώρα καταλαβαίνω τους φόβους σου για την μάνα σου.» Αυτά έλεγε και ξανάλεγε καθώς τα βλέφαρά του δεν έλεγαν σφαλίσουν εκείνο το βράδυ. Και η κυρά-Μαριγώ χαιρόταν, γιατί τόσο γρήγορα και εύκολα ξεμπέρδεψε από αυτόν τον ανεπιθύμητο και ενοχλητικό γαμπρό. Και έτσι πέρασε ο καιρός και κατέβηκε στο Κάτω Χωριό αφήνοντας την κόρη της στην αβεβαιότητα και τις ευθύνες που της είχε φορτώσει. Και η μία μέρα έδινε την θέση της στην επόμενη. Και ο καιρός κυλάει κουβαλώντας τις όποιες μικροχαρές και πίκρες στους ανθρώπους.

Είναι απόγευμα Κυριακής του Δεκέμβρη. Όπως και άλλες φορές η Μαριγώ δέχεται την επίσκεψη του ανιψιού της του Γιάννη. Πάνω στην συζήτηση του αναφέρει και την πρόθεσή της να στείλει την Ρένα στην Αμερική για να γλυτώσει από την φτώχεια και την μιζέρια της Ελλάδας. Εκείνος είχε έτοιμο γαμπρό. Το Τέρης , κάποιος μακρινός συγγενής του θα έλυνε το πρόβλημα. Αμέσως άρχισε η επιχείρηση εξασφαλίσεως γαμπρού. Και η Ρένα; Ποιος ρώτησε την Ρένα; «Εγώ παιδί μου» είπε στον ανιψιό της «σαν μάνα θέλω το καλό της. Σε παρακαλώ Γιάννη θα μείνει μεταξύ μας το θέμα αυτό.» Έψαξε, βρήκε μια φωτογραφία της κόρης της και του την έδωσε, με την επιθυμία να την στείλει στον Τέρη. Ο Γιάννης νικώντας τους ενδοιασμούς του, ποιος μπορούσε άλλωστε να τα βάλει με την Μαριγώ, έστειλε την φωτογραφία στον Τέρη και γρήγορα πήρε την καταφατική απάντηση.

Σε όλο αυτό το διάστημα ο Νίκος και η Ρένα ζούσαν μέρες αγωνίας αλλά και η μισοπεθαμένη ελπίδα τους έδινε κουράγιο, μέχρι εκείνο το βράδυ του Μάρτη. Όλα ήταν συνηθισμένα και απλά. Τίποτα δεν προμήνυε στην Ρένα το ψυχικό αστροπελέκι που ερχόταν. «Ρένα» άρχισε να της λέει απλά σαν αν ήθελε να της χαρίσει ένα φόρεμα, «ξέρεις παιδί μου σε αρραβώνιασα» «Τί λες μάνα μήπως στον Νίκο;» «Τί να το κάνω παιδί μου εκείνο το φτωχόπαιδο! Δεν λέω είναι λεβέντης και καλός. Μα πώς θα σε ζήσει. Και με τι προίκα να σε παντρέψω; Ενώ ο Τέρης στην Αμερική θα σε κάνει βασίλισσα.» Η απάντηση της Ρένας ήταν ένα βουβό κλάμα. Δεν είπε τίποτα. Τί να πει σε μια μάνα που δεν μπόρεσε να αφουγκραστεί τους χτύπους της καρδιάς της. Για αυτήν η καρδιά της ήταν ξέφραγο αμπέλι και όποιος και να έμπαινε μέσα ήταν το ίδιο. Ίσως πίστευε πως δεν υπήρχε καν καρδιά σε εκείνο το δροσερό λουλούδι. Άλλες εποχές τότε όχι φυσικά για όλους τους γονείς.

Πολύ πικρή για την Ρένα εκείνη την νύχτα. Την επόμενη έπρεπε να φορέσει το χαμογελαστό και χαρούμενο πρόσωπο της αρραβωνιασμένης με το ευτυχισμένο χαμόγελο. Τι υποκρισία Θεέ μου!! Ο Νίκος βέβαια δεν άργησε να το μάθει αν και ήταν βέβαιος για αυτό. Όμως άλλο να περιμένει και άλλο να ζει, το ξερίζωμα του ωραιότερου κομματιού της ζωής από την ψυχή του.

1948 Απρίλιος. Η αρραβωνιασμένη Ρένα βρίσκεται πάλι στο Καστρί. Έπρεπε να φροντίσει τα περιβόλια για τελευταία φορά. Όλα είναι έτοιμα για το ταξίδι στο Σεπτέμβριο. Στο ίδιο σημείο κάτω από την εκκλησία, πάλι εμπρός της ο Νίκος κρατώντας πάλι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Ήταν βαθιά θλιμμένος. Η Ρένα στο αντίκρισμά του πάγωσε. Ένα δάκρυ κύλησε στο ωχρό προσωπάκι της… «Ρένα» άκουσε τον Νίκο να της λέει. «Δεν φταις εσύ κοριτσάκι μου. Η μάνα σου φταίει που πήρε στα χέρια της την καρδιά σου και την τσαλάκωσε. Όμως και η δική μου αληθινά σου λέω πως κομματιάστηκε. Πάρε αυτό το τριαντάφυλλο. Να ξέρεις , όπως αυτό θα μαραθεί, έτσι και ο Νίκος γρήγορα θα χάσει την δροσιά της νιότης. Να με θυμάσαι όπου πας. Δεν έχω δικαίωμα να σου ζητήσω τίποτα αφού τώρα πια ανήκεις σε άλλον.» Κάνοντας μια απότομη κίνηση έφυγε τρέχοντας, αφήνοντας πίσω μια εξουθενωμένη Ρένα. Εκείνη την στιγμή θα προτιμούσε να πεθάνει.

Ο Νίκος το είπε και το έκανε. Υπηρετούσε στην εθνική φρουρά. Ζήτησε μετάθεση και έφυγε. Τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου θέλησε και βρέθηκε στην μάχη. Εκεί, χωρίς προφύλαξη, βρήκε στο θάνατο την λύτρωση. Σαν κεραυνός έπεσε στις καρδιές όλων των συγχωριανών ο απίστευτος χαμός του παλικαριού. Ένας σεισμός οδύνης τους μάζεψε όλους κοντά του. Όλοι τους έδωσαν ένα θλιμμένο παρόν. Προηγείτο ο μεγάλος ήρωας αγκαλιασμένος από την γαλανόλευκη. Ακολούθησαν οι ιερείς και ανάμεσά τους ο επίσκοπος. Στην συνέχεια οι επίσημοι, μαζί με τον εκπαιδευτικό κόσμο, τους μαθητές και όλους τους κατοίκους βουρκωμένους και συγκλονισμένους.

Ίσως στο χωριό να μην είχε γίνει μια τόσο επιβλητική κηδεία. Θα την λέγαμε κηδεία ήρωα αφού ήταν παλικάρι και πολέμησε σαν ήρωας. Το μοιρολόι της 9ης συμφωνίας του Μπετόβεν από την τοπική φιλαρμονική έκαναν τον συννεφιασμένο ουρανό να θέλει να κλάψει. Όλοι οι κάτοικοι της περιοχής επίσημοι και μη που ακολουθούσαν, έψαχναν μέσα στην ομίχλη να δουν για μια ακόμη φορά τον Νίκο το παλικάρι. Στην κατάθεση που δάφνινου στεφανιού ακούστηκαν τα ίδια λόγια που είχαν λεχθεί πριν από χρόνια για τον μεγάλο Μακεδονομάχο Ήρωα τον Παύλο Μελά: «Πάντα χλωρό να βγαίνει το χορτάρι, στον τόπο που σε ξάπλωσε το βόλι, ώ παλικάρι.» και οι καρδιές έγιναν κομμάτια.

Το έμαθε και η Ρένα από κάποια μέσα ενημέρωσης και ζήτησε να μάθει από την μητέρα της λεπτομέρειες. Και εκείνη απάντησε με τον ίδιο κατάδικό της τρόπο. «Τί θέλεις και ρωτάς παιδάκι μου για εκείνον τον Νίκο; Γιατί στεναχωριέσαι; Δεν σε φτάνει που ζεις βασίλισσα; Ακόμη τον θυμάσαι;» Τί τραγική ειρωνεία; Τί αγεφύρωτη επικοινωνία!

Η Ρένα τον προηγούμενο Σεπτέμβριο, όπως έχει πιο πάνω λεχθεί, έφυγε για την Αμερική. Μετά από ταξίδι 20 ημερών πάνω στο απέραντο ωκεανό σωματικό και ψυχικό ράκος, έφτασε στο λιμάνι που την περίμενε ο άντρας που επρόκειτο να γίνει το ταίρι της: Ο Τέρης. Στάθηκαν και οι 2 αμίλητοι και αμήχανοι αφού ο Τέρης δεν μπορούσε να της πει ούτε καλώς την. Παιδί δεύτερης ελληνικής γενιάς δεν ασχολήθηκε με τα ελληνικά. Όμως αγαπούσε την Ελλάδα και το είχε τιμή του να παντρευτεί Ελληνίδα.

Η Ρένα έκανε κόμπο την καρδιά της και άφησε την καλοσύνη της να σκεπάσει το σφάλμα της μάνας της. Το ωραιότερο κομμάτι της έμεινε κάπου στο χωριό και την Ελλάδα. Όμως τί έφταιγε ο άνθρωπος που βρέθηκε δίπλα της. Δεν επέτρεψε στον εαυτό της να του προσφέρει διχασμένη την καρδιά της και μισή. Προσπάθησε να την συμμαζέψει για να του την προσφέρει ολόκληρη. Έπειτα το σβηστήρι της ζωής με τις διάφορες δυσκολίες και τον ερχομό των παιδιών απάλυνε και απομάκρυνε τα αισθήματα της νιότης. Όμως, όπως πάντα συμβαίνει, ο άνθρωπος και να θέλει δεν μπορεί να λησμονήσει εκείνα που του σημάδεψαν την ζωή. Έτσι άθελά της ερχόταν στο μυαλό τη η τρυφερή εκείνη ιστορία με τον Νίκο. Την ιστορία που ήταν ένα τρυφερό παιχνίδι, ένα απαλό χάδι της ψυχής που λίγες καρδιές μπορούν τόσο καρδιακά και πλατωνικά να ζήσουν.

Αύγουστος του 1998. Καθισμένες στην βεράντα του σπιτιού της αδελφής της στο χωριό που φιλοξενούσε την Ρένα μετά από 50 ολόκληρα χρόνια. Δεν μπορούσε να πιστέψει και να καταλάβει πότε πέρασαν τόσα χρόνια. Χρόνια που έφεραν χιόνια στα μαλλιά και ρυτίδες στα μάγουλα. Κλέψανε εκείνη την καλοσυνάτη δροσιά. Όμως το βλέμμα της Ρένας σαν τότε. Και μάλιστα ικανό να μπορεί να ψάχνει ακόμα στα ιδιαίτερα της καρδιάς και να χύνει φως στις λεπτομέρειες εκείνης της δροσερής και δραματικής ιστορίας που τόσο μας είχε όλους συγκινήσει. Τα είπε όλα. Και μια θλιμμένη έκφραση αχνοφάνηκε στο μαραμένο της πρόσωπο. Και πρόσθεσε με την πείρα των χρόνων ή σαν άνθρωπος που έφτανε στην κορυφή της ζωής από όπου όλα είναι τόσο διαφορετικά. «Αυτά έχει η ζωή. Όμως όχι μόνο για μένα αλλά για όλους. Ο καθένας μας γράφει την ιστορία του πάνω στην γη. Αρχίζει από την ανατολή και χωρίς να το καταλάβει φτάνει στην δύση. Όμως θέλω να πω και κάτι άλλο για τους ξενιτεμένους. Μόνο στην πατρίδα ανθίζουν τα λουλούδια και μόνο στο χωριό κελαηδάνε τόσο όμορφα τα πουλιά.» Και έμεινε για πολύ σιωπηλή.

Αλλά η ζωή συνεχίζεται…

Διαβάστε περισσότερα...

Στη 2η Γιορτή Κερασιού στο Καστρί από τις "ΕΚΔΡΟΜΕΣ ΧΑΛΟΥΛΟΣ" (Φωτογραφίες και βίντεο )

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία του ταξιδιωτικού γραφείου "ΕΚΔΡΟΜΕΣ ΧΑΛΟΥΛΟΣ γιορτή κερασιού στην πλατεία του Καστρίου την Κυριακή 17 Ιουνίου 2019. 

Εκατοντάδες εκδρομείς ταξίδεψαν από την Αθήνα για να γνωρίσουν τις ομορφιές της περιοχής μας, να χαρούν την καταπράσινη φύση, να γευθούν τα πλούσια εδέσματα που τους προσέφερε το ταξιδιωτικό γραφείο των συμπρατριωτών μας αδερφών ΧΑΛΟΥΛΟΥ, να γλεντήσουν με τους ήχους ζωντανής μουσικής και να προμηθευτούν προϊόντα της εποχής του τόπου μας από τους παραγωγούς μας.

Σημειώνουμε ότι το ταξιδιωτικό Γραφείο "Εκδρομές Χαλούλος", στηρίζοντας τον τόπο μας έχει... διοργανώσει τα δύο τελευταία χρόνια εκτός από τις γιορτές Κερασιού και γιορτές Κάστανου και γι΄αυτό αξίζει τον έπαινο και την στήριξη όλων μας.

Διαβάστε περισσότερα...

Ένα καλοκαιρινό βράδυ στο Παλιό Καστρί

Απίστευτη ίσως φαίνεται η καλοκαιρινή ζωή στο παλιό Καστρί στους νεώτερους. Όμως ας το ακούσουμε σαν παραμύθι και ας το χαρούμε σαν καταστάλαγμα της αλησμόνητης εκείνης εποχής.

Το Καστρί με τον ερχομό του καλοκαιριού φορούσε το χαρούμενο εορταστικό του πρόσωπο. Άρχισε να δέχεται τα παιδιά του που ζούσαν πιο κοντά του, αλλά και μακριά του για να περάσουν μαζί του χαρούμενες διακοπές. Εδώ μια μικρή παρένθεση για τους νοσταλγούς της εποχής του χθες. Στις αρχές κάποιου καλοκαιριού συναντώ σε κάποιο δρόμο της Αθήνας το διαλεχτό παιδί του, τον Γιώργο το Σπανό και μεταξύ των άλλων τον ερωτώ: Γιώργο για πού το καραβάκι της αναψυχής; Και εκείνος απλά και αγαπητικά: Όπως πάντα στο λιμάνι της μεγάλης μου αγάπης. Ο πλάτανος της πλατείας μου παίρνει όλα τα φαρμάκια και μου δίνει ζωή. Καλή αντάμωση Αρετή εκεί. Στις αρχές λοιπόν του καλοκαιριού στην άκρη της πλατείας έστηναν μια σκηνή. Εκεί κατά την διάρκεια του καλοκαιριού εδίδονταν αρκετές παραστάσεις από Καστρίτες ερασιτέχνες ηθοποιούς. Οι ταλαντούχοι απλοί χωρικοί, και ήταν πολλοί, αλλά και οι μορφωμένοι της εποχής χωρίς να αφήσουν τις δουλείες τους ή τις ασχολίες τους μεταβάλλονταν σε ηθοποιούς, σκηνοθέτες, ενδυματολόγους. Ακόμη και σεναριογράφους. Θεατές δε όλοι κάτοικοι της περιοχής. Οι εισπράξεις διατίθεντο για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Τα έργα συνήθως ήταν κωμωδίες. Τα κυριακάτικα βράδια που εδίδετο η παράσταση η πλατεία βούλιαζε από κόσμο. Οι φωνές δε, των ηθοποιών και τα γέλια και τα τραγούδια των θεατών έφταναν να ακούγονται ως πέρα το Ξεροκάμπι.

Και τώρα ας αισθανθούμε για λίγο Καστρίτες μιας άλλης εποχής. Καλοκαίρι 1948. Κυριακή βράδυ. Η πλατεία πλημμυρισμένη από κόσμο και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Απόψε ανεβαίνει στην σκηνή η πονεμένη και δακρύβρεχτη ιστορία της Γκόλφως. Το έργο έχει αρχίσει και προχωρεί. Σε μια στιγμή δραματική υπάρχει απόλυτη σιωπή. Οι θεατές αγωνιούν και περιμένουν. Η Γκόλφω ( Γεωργία Παπαϊωάννου) εκλιπαρεί τον αγαπημένο της (Ηλία Κοσμά) να την λυπηθεί και να μην απομακρυνθεί από κοντά της για την αγάπη μιας άλλης. Και την αναγκάσει να πάρει τον δρόμο του θανάτου με το φαρμάκι που κρατά στα χέρια της. Ο Τάσος όμως άκαρδος και ψυχρός βιάζεται να κλείσει αρνητικά το θέμα για να τρέξει στην καινούρια του αγάπη. Εκείνη την στιγμή θαρρείς πως όλη η ανθρωποθάλασσα δεν αναπνέει και μένει ακίνητη. Ξαφνικά από κάποια γωνιά της πλατείας πετάγεται μια αδύνατη γέρικη σιλουέτα. Είναι της Παναγιώτας Περέντε. Με τα χέρια απλωμένα τρέχει προς την σκηνή και απειλεί τον Τάσο και με την στρίγκλικη φωνή της σκίζει εκείνη την νεκρική σιωπή. «Πες το ναι βρε αχρόνιαγε. Λυπήσου την τσούπα (κορίτσι) ρε νεκροφορεμένε! Τί είναι τούτα πού κάνεις; Να ΄χεις τη κατάρα μου αν την παρατήκης». Αράδιασε και άλλα πολλά. Και όλα αυτά με την συνοδεία των απειλητικών χεριών της. Κάνοντας τον κόσμο με δακρυσμένα μάτια ν’ αρχίσει να γελάει με την παιδική αφέλεια της γριάς. Παίχτηκε για αρκετή ώρα ένα κράμα κωμικοτραγωδίας. Κάποτε καταλάγιασε ο κόσμος και το έργο συνεχίστηκε και τέλειωσε. Για πολύ όμως το περιστατικό της γριάς Παναγιώτας, του Πανάγου τροφοδότησε τις συζητήσεις στα καφενεία και τις βρύσες. Τέτοια κωμικά δεν έλλειπαν από την αγορά και την ζωή τους. Είχαν, ειδικά, μερικοί μια ενδόμυχη διάθεση για όμορφα πειράγματα που δημιουργούσαν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα γύρω. Δυστυχώς σιγά σιγά όλο και λιγόστευαν όλα αυτά. Και την θέση τους πήρε η εσωστρέφεια & η αποξένωση. Τα αίτια πολλά. Δεν είναι δική μας δουλειά να τα εξετάσουμε. Μόνο μια ευχή κάνουμε: Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να γίνουμε πιο χαρούμενοι! Άνθρωποι της Αγάπης και του ΕΜΕΙΣ! Όπως ήταν οι πιο πολλοί κάποτε. Το όμορφο Καστρί αποζητά όμορφα παιδιά καλοσυνάτα και προοδευτικά. Μακάρι…..

Αρετή Καβάσαλη

Διαβάστε περισσότερα...

Τεσσαρακονθήμερο Μνημόσυνο για την Ελένη Σπανού το Σάββατο 8 Ιουνίου

Σαράντα μέρες πέρασαν από τότε που έφυγε η Ελένη Σπανού και το πρωί του Σαββάτου, 8 Ιουνίου 2019 τα παιδιά και τα εγγόνια της κυρα Ελένης καλούν τους συγγενείς, συγχωριανούς και φίλους  στο μνημόσυνο που θα τελεστεί στη μνήμη της στον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννη, στο χωριό μας αμέσως μετά τη Θεία Λειτουργία.

Διαβάστε περισσότερα...

Στο κλίμα των κοινοτικών εκλογών

Και οι μέρες προχωρούν και οι εκλογές πλησιάζουν.

Όμως οι ψηφοφόροι αδιαφορούν για την πρεμιέρα ενός ανούσιου έργου που έχει ξαναπαιχτεί στην Καστρίτικη σκηνή χωρίς να φέρει κάποια όμορφη αλλαγή. Κάτι βαθύτερο όμως καίει την ψυχή του όπου γης Καστρίτη. Είναι η εμφάνιση εκείνου του κρυμμένου θησαυρού που δεν λέει να φανεί για ν’ αλλάξει την όψη του τόπου και να ομορφύνει την ζωή των Καστριτών. Γιατί άραγε τόσο πολύ αργεί; Ποιος επιτέλους θα δώσει απάντηση σ’ αυτή την συνεχιζόμενη αγαπητική προσμονή στο ταλαίπωρο Καστρί; Αλλά και η παραμονή του Καστρίτη στον τόπο του δεν τον ευχαριστεί όπως κάποια άλλη εποχή. Και αυτό γιατί όπου και να πέσει η ματιά του το Καστρί τον πληγώνει.

 Το Γυμνάσιο Λύκειο το πνευματικό στολίδι της ευρύτερης περιοχής το όνειρο και το όραμα τόσων χρόνων, που αποχτήθηκε με τον ιδρώτα και το αίμα τόσων εκλεκτών ντόπιων και ξενιτεμένων για διάφορους λόγους έπαψε να φωτίζει. Θα μπορούσε όμως να σκορπά το φως του ακόμα ή με διαφορετικό τρόπο. Όμως έπεσε θύμα της αδιαφορίας των υπευθύνων. Δυστυχώς.

 Αλλά και ο υγειονομικός σταθμός που για χρόνια λειτουργούσε τέλειο αγροτικό νοσοκομείο τώρα το δέρνει η ερημιά και η στέρηση. Ο αγροτικός γιατρός έρχεται να γράψει φάρμακα στην χάση και στην φέξη. Απλά δεν υπάρχουν τα πιο απλά που διαθέτει ένα απλό σπιτικό φαρμακείο για μια απλή περίπτωση υγείας. Υπάρχει μια νοσοκόμα για όλα και για όλους. Και το ερώτημα: Δεν υπάρχουν χρήματα; Γιατί; Ποιος θα δώσει απάντηση στο δικαιολογημένο παράπονο των απόμαχων της ζωής που έχουν απομείνει στον έρημο τούτο τόπο. Σκλήρυναν τόσο πολύ οι ανθρώπινες καρδιές; Και εκείνο το εξωτερικό πράσινο στολίδι (γκαζόν) γέμισε αγριόχορτα, ξεβλάστωσε για να του τονίζει ακόμη περισσότερο την μοναξιά του.

 Και έρχεται η αδιαφορία σε όλη της την πληρότητα και η αγνωμοσύνη σε όλη της την μεγαλοπρέπεια. Και ο λόγος για το ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ του εκλεκτού ζεύγους Γεωργίου-Σοφίας Σελίμου. 

Θα χρειαστεί πολύ μελάνι για να γραφούν τα μικρά αλλά και τα μεγάλα δώρα που χάρισαν τούτοι οι σπάνιοι άνθρωποι στο Καστρί, στην Ελλάδα στο εξωτερικό και την ιεραποστολή. Και με αποδείξεις. Εκείνο όμως που δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου το χώρεσε η καρδιά τους. Έβγαλαν μέσα απ’ αυτό το σπίτι τους με τον παράδεισό του (αθηναϊκό κήπο με σπάνια άνθη, έπιπλα κήπου, πίστα, σκέπαστρο κλπ) και τα χάρισαν στην Μεγάλη τους αγάπη, το Καστρί. Ήθελαν όσο ζούσαν να το χαίρονται μαζί του. Και τα χρήματα του συμβολαίου δικά τους. Αυτοί κράτησαν μόνο την χαρά της προσφοράς. Για να γίνει αυτή μαζί με το σπίτι τους ο αβάσταχτος πόνος. Το έβλεπαν να χαροπαλεύει ανήμποροι να βοηθήσουν. Και τον παράδεισο να λεηλατείται από τα βάτα και να το μεταβάλλουν σε κόλαση. Κάποτε ένα φθινοπωρινό βραδάκι βρέθηκαν να τουρτουρίζουν από το κρύο, επειδή ο διακόπτης του καλοριφέρ τους ήταν έξω από τον δικό τους χώρο. Μετά δε από την τακτοποίηση της εκκρεμότητας ζεστάθηκε το κοκαλάκι τους. Όμως η πληγωμένη τους καρδιά έμεινε ξεπαγωμένη και τέτοια την πήραν φεύγοντας από τούτη την ζωή. Ασφαλώς θα ζεστάθηκε εκεί που υπάρχει γλυκιά θαλπωρή και ατελείωτη ΑΓΑΠΗ. Κάποτε ακούσθηκε ότι το ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ ήταν προβληματικό. Και το ερώτημα: Γιατί να γίνει αποδεκτό; Για να πεταχτεί μετά στον κάλαθο της εγκατάλειψης; Και είναι μικρό λάθος να παίζει κάποιος με την καρδιά του ανθρώπου και την τύχη ενός ολόκληρου χωριού;

Όμως το Καστρί βλέπει και γράφει. Αυτά τ’ άγραφα η ΠΑΡΑΔΟΣΗ θα ΖΕΙ όσο και το Καστρί. Είναι αλήθεια πως οι καιροί μας είναι κάπως περίεργοι και οι αξίες έχουν χάσει την αξία τους. Όμως τί τα θέλεις, η ΑΛΗΘΕΙΑ κατορθώνει να επιζεί. Και κάποτε θα φανεί και θα ΜΟΝΟΛΟΓΗΣΕΙ. Έχει ο καιρός γυρίσματα.

Αρετή Αναστοπούλου-Καβάσαλη 

Διαβάστε περισσότερα...

Νέα σκεπή στο σχολείο μας

Συνεχίζονται οι  εργασίες αποκατάστασης του Δημοτικού Σχολείου με στόχο τη μετατροπή του σε χώρο πολιτισμού.

Αυτές τις μέρες ολοκληρώθηκε  η Β΄φάση των εργασιών που μεταξύ άλλων περιελάμβανε και την αντικατάσταση της σκεπής

Ένα μεγάλο μπράβο στον Πρόεδρο Γιάννη Παναγιωτούρο και στα Μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Πολιτιστικού μας Συλλόγου "Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ" που συντονίζουν τις εργασίες και βεβαίως για μια ακόμα φορά ιδιαίτερες ευχαριστίες στον σπουδαίο συμπατριώτη μας Δημήτρη Λογοθέτη που χρηματοδοτεί το έργο.

To πριν....

το μετά....

Διαβάστε περισσότερα...

ΘΩΡΩΝΤΑΣ ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΩΡΙΑΣ

Ένα υπέροχο  ποίημα από τον ευαίσθητο συμπατριώτη μας Σπύρο Α. Κωνσταντέλλο που γράφτηκε πριν ένα χρόνο τέτοιες μέρες

Αφιερωμένο σε όλους τους συμπατριώτες

Διαβάστε περισσότερα...

Έφυγε η Ελένη Σπανού

Στις 11 Μαίου 2019 έφυγε, σε ηλικία 88 ετών, για το μεγάλο ταξίδι η αγαπημένη μας συμπρατριώτισσα  Ελένη Π. Σπανού .

Η κυρα Ελένη ήταν ένα  ξεχωριστός άνθρωπος της κοινωνίας του χωριού μας. Γέννημα- θρέμμα Καρατουλιάνα υπήρξε από τις πιο ωραίες γυναίκες της εποχής της αφού συνδύαζε εκτός από την  εξωτερική ομορφιά το ήθος και την καλοσύνη.

Παντρεύτηκε τον Καρατουλιάνο Παναγιώτη Σπανό και έζησαν στον Πειραιά όπου και ευτύχησαν να αποκτήσουν δυο γιους, τον Γιάννη και τον Γιώργο. Το ζευγάρι Παναγιώτη- Ελένη καλλιέργησε στα παιδιά τους εκτός από το ήθος και τις πατροπαράδοτες αξίες μας την αγάπη για την ιδιαίτερη πατρίδας μας,  το Καράτουλα. Τα παιδιά λάτρεψαν το χωριό και κάθε καλοκαίρι η οικογένεια επισκεπτόταν και παραθέριζε στο Καράτουλα.

Καλοσυνάτος και φιλόξενος άνθρωπος η κυρα Ελένη θα την θυμόμαστε να κάθεται στην βεράντα του σπιτιού της και με το χαμόγελο και τον καλό λόγο να προσκαλεί τους περαστικούς στο σπιτικό της για να τους προσφέρει απλόχερα την αγάπη και τα κεράσματά της.

 Στα παιδιά της Γιάννη και Γιώργο, στις νύφες Πίτσα και Μαρία, στα τέσσερα εγγόνια, στους συγγενείς και φίλους της αγαπημένης  μας Ελένης ευχόμαστε να ζήσουν και να την θυμούνται με αγάπη.

Διαβάστε περισσότερα...

Κάποιες ώρες στο Λαμπριάτικο πανέμορφο Καστρί

Απόγευμα της Ανάστασης στην αυλή του πατρικού μου σπιτιού. Γλυκιά τούτη η αναστάσιμη ώρα. Είναι η ώρα της ομορφιάς και της χαράς. Είναι η ώρα που σου θυμίζει ότι μπορείς μέσα από τον απαλόθαμπο αέρα ν’ αφουγκραστείς το περπάτημα του αναστημένου Χριστού στην γη. Ω γλυκειά κρινόπλαστη της άνοιξης ώρα!

 Το χωριουδάκι μας μαζί με τα υπόλοιπα της παρέας του λουσμένα στο χρυσόφως του Απριλιάτικου δειλινού ησυχάζει πανέμορφο. Τα ξερά κλαδιά των δέντρων με το λευκό τους αίμα που φέρνει στις φλέβες τους η άνοιξη γέμισαν φύλλα και άνθη και έντυσαν εορταστικά τις Καστρίτικες βουνοπλαγιές. Τα ταπεινά αγριολούλουδα σαν κύμα ξεχύθηκαν παντού και ομόρφυναν τριγύρω τις ασχήμιες. Οι δροσερές ρεματιές φιλοξενούν στην αγκαλιά τους μαζί με το δροσερό νερό και τα γλυκόλαλα αηδόνια. Ο απόηχος των αναστάσιμων ύμνων που χάρισε στην εκκλησία μας το αηδόνι της ερήμου, ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός, πλανάται πάνω απ’ τις καρδιές των ανθρώπων.

 Τούτες οι άγιες ώρες που ο ουρανός εξαγοράζει τη γη μακάρι ν’ άνοιγαν τα στήθη των ελλήνων και το θεϊκό άστρο να γινόταν βάλσαμο στις τόσες ανθρώπινες πληγές. Τούτη δε, την Λαμπριάτικη ώρα άθελά της η ματιά της ψυχής παίρνει τον δρόμο της επιστροφή της ζωής μιας άλλης εποχής. Κάπως διαφορετικά γιόρταζαν τότε οι άνθρωποι την μεγάλη γιορτή.

 Όλη η Μεγάλη Εβδομάδα περνούσε άλαδη από μικρούς και μεγάλους. Και ας είχε ανάγκη η σκληρή καλλιέργεια των αμπελιών και των περιβολιών από δυνατή τροφή. Το απόβραδο όλοι εκτός των ανήμπορων πήγαιναν στις ιερές ακολουθίες. Από την Μεγάλη Πέμπτη σταματούσαν οι εξωτερικές δουλειές και άρχιζαν οι προετοιμασίες για την μεγάλη γιορτή. Οι γυναίκες έκαναν γενική καθαριότητα στο σπίτι, ζύμωναν τις λαμπροκουλούρες και τα κουλουράκια και έβαφαν τα κόκκινα αυγά. Το Μεγάλο Σάββατο σε κάθε σπίτι κρεμόταν και από ένα σφαχτό. Αυτή ήταν η δουλεία του νοικοκύρη, βοηθούσαν και τα μικρά παιδιά παίζοντας. Στην συνέχεια εξασφάλιζε και όλα τα απαραίτητα του σπιτιού. Ασπρισμένο και ολοκάθαρο το χωριό περίμενε το χαρούμενο κάλεσμα της καμπάνας. Αλησμόνητη εκείνη η παραμονή της Λαμπρής. Την μαγεμένη σιγαλιά της γλυκοτάραζε ο ουράνιος ήχος της καμπάνας που καλούσε τους πιστούς στην εκκλησιά. Όλοι ντυμένοι με τα καλά τους και την λαμπάδα στο χέρι πλημμύριζαν τους δρόμους και το συναπάντημα έδινε και έπαιρνε ευχές χαράς και ελπίδας. Το χωριό ήταν ένα αληθινό πανηγύρι. Καλή Ανάσταση, Καλή Ανάσταση και η εκκλησιά σε λίγο βρισκόταν ασφυχτικά γεμάτη. Χαιρόσουν να βλέπεις εκείνη την λαοθάλασσα με τις αρραβωνιασμένες, και ήταν πολλές, με την καινούρια τους φορεσιά και τις λευκές πλουμιστές λαμπάδες τους να καμαρώνουν. Και η Θεία Λειτουργία συνεχιζόταν σε χαρούμενο τόνο ως τα τελευταία Χριστός Ανέστη με όλο το εκκλησίασμα στην θέση του. Δεν έφευγε ούτε ένας πριν το τέλος. Μετά την Θεία Κοινωνία και την υπέροχη ευχή του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου έβγαιναν έξω και έδιναν και έπαιρναν οι ευχές με φιλιά και ανοιχτές αγκαλιές.

 Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια πολλοί είναι εκείνοι που φεύγουν νωρίτερα για να τιμήσουν την κυρία μαγειρίτσα αφήνοντας το τραπέζι του Χριστού μας. Όμως ο άνθρωπος είναι ελεύθερος ν’ αποφασίζει για τον εαυτό του. Και μακάρι ν’ αποφασίζει το καλύτερο. Τελειώνοντας η Θεία Λειτουργία οι πιστοί με αναμμένες τις λαμπάδες του ή τα φαναράκια έπαιρναν το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι. Το Καστρί γέμιζε από λαμπερά κινούμενα αστεράκια και χαρούμενες φωνές. Την ημέρα της Λαμπρής, εκείνη την εποχή, κατά κανόνα έτρωγαν τα εσωτερικά του σφαχτού και το έριχναν στο γλέντι στο αλώνι της εκκλησίας ή την πλατεία με όργανα καστρίτικα Την Δευτέρα της Λαμπρής που γιόρταζαν συνήθως και του Αγίου Γεωργίου έπαιρναν φωτιά οι φούρνοι. Όλοι έψηναν το κρέας στο φούρνο με πατάτες ή μακαρόνια. Και συνέχιζαν το γλέντι με το ίδιο κέφι.

Άντε και του χρόνου την Λαμπρή να τιμήσουμε τον Χριστό μας όπως του αξίζει.

Χριστός Ανέστη!

Αρετή Καβάσαλη - Αναστοπούλου

Διαβάστε περισσότερα...

Έρχονται εκλογές ξανά, κουβαλώντας πολλά γνωστά ΘΑ!

της Αρετής Αναστοπούλου - Καβάσαλη 

Αλήθεια, πώς φεύγει έτσι ο καιρός! Πότε πέρασε η 4ετία και να, έχουμε πάλι εκλογές! Και πάλι, όπως λέει ο λαός μας, θα βάλει ο Μανωλιός τα ρούχα του αλλιώς!
 Όμως και πάλι αυτό θα γίνει η αιτία να αισθανθούν οι Καστρίτες μιας άλλης εποχής κάπως αλλιώς! Και ίσως έχουν δίκιο...

Την εποχή των εκλογών ήταν όλοι στο πόδι, διότι δεν έμενε κανένας αδιάφορος, αφού ο τίτλος του προέδρου ήταν τότε περιζήτητος. Εθεωρείτο δε μεγάλη τύχη σ’ εκείνον που θα είχε την τιμή να πάρει στα χέρια του το τιμόνι της τύχης του τόπου του για 4 χρόνια. Του τόπου που τον ένιωθε ως κάτι ιερό και γι’ αυτό ιδιαίτερα αγαπητό. Έτσι ο αγώνας των εκλογών ήταν πολύ μεγάλος. Στον Κοινοτικό δε στίβο έμπαιναν άνθρωποι με προσόντα και με απόφαση να προσφέρουν χρόνο και χρήμα.

Τα έφερε έτσι η ζωή που γνώρισα και από κοντά τα Κοινοτικά και έναν Πρόεδρο φτωχό, αλλά με θυσιαστική ζωή, γι’ αυτό και το έργο του ήταν πλούσιο και αξιόλογο. Ας μη νομισθεί ότι παρουσιάζουμε τα παλιά πάντα ιδανικά. Κάθε άλλο. Πάντα υπήρχαν οι δύσκολοι άνθρωποι. Όμως, τα καλά ήταν περισσότερα κι έτσι τ’ ανάποδα χάνονταν μέσα σ’ αυτά.
Είναι βέβαιο πως τώρα είναι περισσότερες οι αρμοδιότητες των σημερινών κοινοταρχών. Είναι όμως και αληθινό πως παλιά τα ταμεία της κοινότητας δεν είχαν λεφτά, γι’ αυτό και τα χέρια τους ήταν αδειανά. Έτσι, ο πρόεδρος αναγκαζόταν να βάλει το μυαλό του να δουλέψει και με την καρδιά που καιγόταν από αγάπη για το χωριό του, πετύχαινε τον επιθυμητικό σκοπό του με πράγματα απλά.

Μ’ ένα «λουκούλλειο» στο υπέροχο ξενοδοχείο του Παναγιώτη Χαλούλου γεύμα και πολύ κέφι κι ένα κεφάλι τυρί χωριάτικο, κέρδιζε την καρδιά του Νομάρχη εκείνης της εποχής. Και μ’ όλα αυτά και άλλα που ακολούθησαν από το φτωχό βαλάντιό του, με τις συχνές επισκέψεις του προέδρου στο γραφείο της Νομαρχίας και τις υποκλίσεις αγάπης του, όλα πήγαν καλά. Αλλά και οι κάτοικοι βλέποντας τον αγώνα του και την αγωνία του, έκαναν ό,τι μπορούσαν από την δική τους θέση.
Έτσι, το Καστρί τότε είχε μεταβληθεί σ’ ένα εκτεταμένο εργοτάξιο.

 Κι έγιναν πάρα πολλά και αξιόλογα έργα επί προεδρίας του αείμνηστου Γεωργίου Ιατρίδη, μερικά από τα οποία και μπορούμε να αναφέρουμε:

• Η γεώτρηση, που έφερε το νερό από την πηγή στα σπίτια, με την κάλυψη της δαπάνης από δικά του χρήματα
• Η διαμόρφωση και φωταγώγηση της πλατείας
• Κατασκευάστηκαν τα σκαλιά από την εκκλησία ως τον δρόμο
• Διάνοιξη και τσιμέντωση πολλών αγροτικών δρόμων
• Έβαλε τα θεμέλια στα εκπαιδευτικά ιδρύματα: Γυμνάσιο και Λύκειο

Τα κατόρθωσε όλα αυτά διότι, εκτός των άλλων, είχε βάλει και το συμφέρον του χωριού πάνω απ’ τις δικές του οικογενειακές υποχρεώσεις.
Τον περισσότερο καιρό έμενε κοντά στο Καστρί μόνος του, ζώντας στις πρωτόγονες συνθήκες εκείνης της εποχής.
Ακόμη, αξιοζήλευτη και αξιομνημόνευτη είναι η άψογη συμπεριφορά του απέναντι στους συμπατριώτες του. Πάντα τους ενημέρωνε για την πορεία των έργων, όπως επίσης και για ό,τι προσωπικό τους θέμα που αφορούσε την κοινότητα, θα τον έβρισκαν πρόθυμο στο γραφείο του ή στην πλατεία. Αυτά όλα εκείνη την αξέχαστη εποχή.
Στην συνέχεια και στην ιστορική πορεία του τόπου μας, όσο και αν ψάχνουμε δεν βρίσκουμε κάποιο αξιόλογο έργο.

 Πριν χρόνια, έκανε την εμφάνισή της σε δύο περίβλεπτες θέσεις του χωριού μας, μια ενημερωτική, μεγάλη και φανταχτερή επιγραφή, που αφορούσε την μελέτη ενός σπουδαίου έργου στο Καστρί. Όμως, δυστυχώς, παραμένει εκεί, ξεθωριασμένη από τον χρόνο! Ίσως για να μας θυμίζει την ατυχία μας για την κατάντια του τόπου μας.

Μακάρι ο καινούριος πρόεδρος που θα εκλεγεί, να μελετήσει με την ψυχή του και το μυαλό τα παλιά και να ανταποκριθεί στο πλαίσιο των δυνατοτήτων του στις τοπικές υποχρεώσεις του, ώστε να βοηθηθεί λίγο ο έρημος τόπος μας. Αλλιώς, θα είναι κρίμα να μπει σ’ αυτή την διαδικασία.
Καλή έκβαση.

Διαβάστε περισσότερα...

Το νέο Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Καστριτοχωριτών Αττικής

Την Κυριακή 7 Απριλίου 2019, στην αίθουσα της Παναρκαδικής Ομοσπονδίας Ελλάδος, πραγματοποιήθηκε η προγραμματισμένη από το Δ.Σ. του Συλλόγου Καστριτοχωριτών Αττικής Γενική Συνέλευση. Στην εν λόγω Συνέλευση, έγινε ο απολογισμός του απερχόμενου Δ.Σ., ο οποίος εγκρίθηκε ομόφωνα από τους παρευρισκόμενους συμπατριώτες μας. Στη συνέχεια, και σύμφωνα με τις προβλεπόμενες διαδικασίες, έγινε η ανάδειξη του νέου Δ,Σ, του Συλλόγου.

Την Τρίτη 16 Απριλίου 2019, συνεδρίασε το νέο Δ.Σ. και συγκροτήθηκε σε σώμα με την παρακάτω σύνθεση:

Γιάννης Κωνσταντέλλος Πρόεδρος
Κώστας Κόκκωνας Αντιπρόεδρος
Γιάννης Λογοθέτης Γεν. Γραμματέας
Τάκης Κανέλης Ταμίας
Γιάννης Κατσιάβος Μέλος
Βασίλης Καλλίθρακας Μέλος
Γρηγόρης Χαλούλος Μέλος

Με την βοήθεια και συμπαράσταση όλων μας, τους ευχόμαστε κάθε επιτυχία στο έργο του νέου Διοικητικού Συμβουλίου.

Διαβάστε περισσότερα...

Πορεία μιας παλιάς δασκάλας σε τρεις σταθμούς

Της Καστριτισσας δασκάλας Αρετής Καβάσσαλη – Αναστασοπούλου

 Α’ Σταθμός απ ’το όνειρο και της πορεία στο διορισμό και την Αμυγδαλιά.

 Το κουδούνι της πόρτας ξαφνιάζει την Διάνα. Ο ταχυδρόμος της δίνει ένα ασυνήθιστο φάκελο. Μετά από ένα γρήγορο ευχαριστώ πολύ με χέρια τρεμάμενα από την ταραχή που της έφερε η χαρούμενη υποψία το άνοιξε. Και ναι! Δεν ξεγελιέται… της φέρνει τον διορισμό της. Ένα ευχαριστώ Θεέ μου της βγαίνει από το φυλλοκάρδι της και σωριάζεται στο διπλανό καναπέ. Για πολλή ώρα μένει να συλλογιέται και να χαίρεται. Να κλαίει και να γελάει. Το όνειρο με το τώρα μπερδεύονται στο μυαλό της. Όλο της το είναι πλημμυρίζει από πρωτόγνωρα γλυκά αισθήματα. Το νέο της χωριό το λένε Αμυγδαλιά.

Μετά τους πανηγυρισμούς και τις πρώτες συγκινήσεις αρχίζει να σκέφτεται για το ταξίδι..., Αν και οι ετοιμασίες αυτές έχουν αρχίσει από πολύ νωρίς. Από την πρώτη Δημοτικού και Γυμνασίου. Εκείνη όμως η αχειροποίητη βαλίτσα του μυαλού της έφερε κάποια στεναχώρια. Είναι αρκετά φτωχή. Σαν παιδί της κατοχής και της ανέχειας όπως άλλωστε και τα 23 παιδιά που απεφοίτησαν από την 8η τάξη του 8τάξιου Γυμνασίου δεν είχαν την δυνατότητα για περισσότερα. Κάτι τέτοιο συνέβη και στην Παιδαγωγική Ακαδημία. Δύο χρόνια όλα και όλα. Τι να προφθάσεις να μάθεις. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με κείνο της καρδιάς. Εδώ υπάρχει κάτι σπουδαίο: Να δοθεί στο παιδί Χριστός και Ελλάδα! Και επειδή αυτό είναι στην καρδιά, είναι πηγαίο χρειάζεται μόνο ένα θέλω και γίνονται θαύματα. Άλλωστε τότε βοηθούσε και η πολιτεία στην επίτευξη του σκοπού αυτού. Έπειτα τα παιδικά μάτια, επειδή ο Θεός μαζί με τα λουλούδια και τον έναστρο ουρανό τα άφησε στον Αδάμ έξω από τον παράδεισο για παρηγοριά έχουν απλήρωτη αξία. Έτσι με προσοχή θα προσπαθήσει να μην γίνει αφορμή να τσαλακωθεί ποτέ η παιδική ψυχή. Για τα υπόλοιπα θα προσπαθήσει ν’ ανταποκριθεί αφού υπάρχουν και βοηθητικά βιβλία.Τις υπόλοιπες μέρες βάλθηκε να ετοιμάσει τα προσωπικά της χρειαζούμενα.

Και η μέρα του ταξιδιού έφτασε. Επρόκειτο να ταξιδέψει και με πλοίο. Σε ορισμένη μέρα και ώρα μαζί με τους άλλους ταξιδιώτες με τις βαλίτσες στο χέρι και αυτοί. Και νάτη τώρα στο κατάστρωμα αγναντεύει την απεραντοσύνη της θάλασσας. Αισθάνεται τόσο όμορφα καθώς το πρωινό μαγιάτικο αεράκι της χαϊδεύει το πρόσωπο. Όπως πολλές φορές κάνει όμορφη παρέα με τον εαυτό της. Ο νους της ανερώτητα τρέχει εδώ και εκεί. Για μια στιγμή σκάλωσε σε κάτι ζωντανό και δυνατό. Αντικρίζει κάπου στο βάθος του χρόνου την πρώτη της δασκάλα. Την κυρία Βασιλική. Δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφη. Όμως μαζί της ήταν πολύ καλή και γι’ αυτό την αγάπησε πολύ και τώρα ακόμη και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια. Θυμάται πολλές φορές το βλέμμα της να πέφτει πάνω της με μια παιδική τρυφεράδα. Άλλοτε πάλι την χάιδευε με το γλυκό της χαμόγελο. Και τότε εκείνη έτρεχε να βρει τρόπο να κουρνιάσει κοντά της και αμέσως ένιωθε ανάλαφρα, όμορφα. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός που η μανούλα της είχε φύγει για τον ουρανό. Ίσως γι’ αυτό θέλησε να γίνει σαν εκείνη και να σκορπά χαρά σ’ όλα τα παιδιά. Όμως στην πορεία της κόβονταν τα φτερά και ήταν πάντα στεναχωρημένη. Μα πώς να σε στείλω παιδί μου στο Γυμνάσιο της αντίτεινε ο πατέρας της θλιμμένα. Πώς να σε στείλω παιδί μου αφού δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Πώς ν’ αφήσω ένα παιδί μακριά μου αφού τόσους μήνες λείπουμε από το Άστρος στο Καστρί. Όμως τί τα θες, πάντα γίνονται θαύματα. Η κλαψιάρικη επιμονή η δικιά της, το μεγάλο ενδιαφέρον της δασκάλας της και η αδυναμία που της είχε ο πατέρας της ξεπέρασαν όλα τα εμπόδια και νάτην με τον διορισμό στο χέρι.

Και ήρθε η ώρα να αποχαιρετίσει τα μαθητικά της χρόνια, τους δασκάλους, την κυρία Βασιλική, τους καθηγητές και την μαθητική ζωή. Βρίσκεται στο κατώφλι του Α’ σταθμού της διδασκαλικής της πορείας. Μακάρι να φανεί συνεπής στις υποσχέσεις που είχε δώσει στον εαυτό της. Το πλοίο ξένο σε ό, τι συμβαίνει στο μυαλό και την καρδιά της Διάνας συνεχίζει το δρόμο του και κάποτε φθάνει στο λιμάνι. Με την βαλίτσα στο χέρι βρίσκεται στην προκυμαία. Για μια στιγμή την πλησιάζει ένας άγνωστος.

- Μήπως είσθε η Διάνα Χρονοπούλου;
-Μάλιστα του συστήθηκε εκείνη καλοσυνάτα.
- Είμαι ο Πέτρος Γεωργίου έρχομαι εκ μέρους του κ. Προέδρου της κοινότητας για να σας εξυπηρετήσω. Έχω φέρει και το άλογο.
- Ευχαριστώ πολύ, τον ευχαρίστησε καθώς εκείνος άπλωνε το χέρι του παίρνοντας του την βαλίτσα της.

Πάνω στο κόκκινο άλογο η Διάνα παρατηρούσε το άγνωστο για εκείνη τοπίο.
- Θέλω να μάθω κύριε Πέτρο για τα παιδιά που τ’ αγάπησα πριν τα γνωρίσω και για το καινούριο μου χωριό την Αμυγδαλιά που το νιώθω πια δικό μου.
Μεταξύ άλλων της είπε με φανερή ικανοποίηση εκείνος λεπτομέρειες για το καινούριο σχολείο που έχει γίνει στο χωριό με χρήματα του Ελληνοαμερικάνου Παύλου Παπαδόπουλου. Είμαστε και ( για να συμπληρώσει ) πολύ χαρούμενοι που ήλθατε και θα έχουν τα παιδιά την δική τους δασκάλα. Έτσι θα πάψει η ταλαιπωρία του πήγαινε έλα στο διπλανό χωριό των παιδιών και των γονέων.

Ο ήλιος εν τω μεταξύ σιγά σιγά χάνεται πίσω από το βουνό απλώνοντας στην θάλασσα τα χίλια χρώματά του που κρύβει η ασύλληπτη ομορφιά του. Γύρω πλανιέται μια μυρωμένη απαλάδα. Μερικά προβατάκια βοσκούν αμέριμνα θυμίζοντας στην Διάνα κάτι άλλα που περιμένουν τον δικό τους τσοπάνη. Και μια θερμή ευχή βγαίνει από την ολόχαρη ψυχή της:
-Θέε μου κάνε με σε παρακαλώ ένα δικό σου τσοπάνο με σπλαχνικό στα λογικά σου πρόβατα.

Από μακριά αγνάντεψε το αγαπημένο της χωριό την Αμυγδαλιά φέρνοντας στο μυαλό της χαρά και ερωτηματικά.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Σταθμός β’ : « Η Διάνα, το σχολειό, τα παιδιά και η Αμυγδαλιά»

Η Διάνα συνεχίζει να δουλεύει μέσα κι έξω απ’ το σχολείο χωρίς ανάσασμα. Γι’ αυτό δεν άργησαν να γεμίσουν τα παράθυρα γλάστρες και ο κήπος λουλούδια. Και ανάμεσα σ’ όλα αυτά μια ολοζώντανη λουλουδένια ζωγραφιά εκείνη της Διάνας με τα παιδιά. Μαζί τους πολλές από τις ελεύθερες ώρες της περιδιάβαινε τους δρόμους στο χωριό και γύρω απ’ αυτό, συζητώντας μαζί τους απλά και αγαπητικά σαν μάνα με παιδιά.
 Ιδιαίτερη εντύπωση είχε κάνει στην Διάνα εκείνη η λαχτάρα των θηλυκών προβάτων που έτρεχαν το βραδάκι από την βοσκή βελάζοντας για να συναντήσουν το συντομότερο τα μικρά τους πεινασμένα ολημερίς παιδιά τους και να τα ταίσουν. Έπειτα ώρες ολόκληρες μιλούσαν για την υπακοή και την τάξη των μελισσών, την εργατικότητα των μερμηγκιών, την νοημοσύνη των χελιδονιών αλλά και την αμεριμνησία των τζιτζικιών. Άλλοτε πάλι απολάμβανε μαζί τους τ’ απαλά δειλινά, τα φεγγαρόλουστα βραδινά και τις κατακόκκινες ανατολές. Με όλα αυτά και με άλλα πολλά επιθυμούσε η Διάνα να τα φέρει κοντά στην φύση και την αγάπη του Δημιουργού της. Μα και για κάτι άλλο πιο ουσιαστικό. Να τα κάνει να αγαπήσουν τον τόπο τους και να μείνουν για πάντα εκεί. Μα και αν απλώσουν κάποια τα κλαδιά τους μακριά να μην λησμονήσουν την Αμυγδαλιά: το δέντρο που τους χάρισε τους πρώτους χυμούς τους.
Ακόμη με τις συγκεντρώσεις προσπαθούσε να φέρει τους γονείς πιο κοντά στα παιδιά και τα προβλήματά τους. Αλλά και τις νέες προσπαθούσε να τις βοηθήσει να επιτύχουν στην ζωή τους σαν σύζυγοι και μητέρες. Ίσως όλες εκείνες οι προσπάθειες της Διάνας φαίνονται υπερβολικές. Όμως ήταν άλλες εκείνες οι εποχές. Οι άνθρωποι τότε δεν είχαν βγει έξω από το χωριό τους, οπότε οι εμπειρίες της ζωής τους. Ήταν ελάχιστες και τα εφόδιά τους λιγοστά. Γι’ αυτό και οι επισκέψεις της Διάνας στα σπίτια τους ήταν καλοδεχούμενες και οι καλοπροαίρετες συμβουλές της ευπρόσδεκτες. Για τον λόγο αυτό η Διάνα ήταν αγαπητή σε μικρούς και μεγάλους. Αλλά και με χαρά έτρεχαν στις εκδηλώσεις και εορτές του σχολείου οι οποίες τους έμεναν αξέχαστες.

 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Σταθμός γ’ : « Η Διάνα αποχαιρετά τα σχολικά της χρόνια που πέταξαν σαν τα χελιδόνια»

Αυτή περίπου ήταν η ζωή της Διάνας στην Αμυγδαλιά.
 Ο ένας χρόνος έδινε την θέση του στον άλλον και εκείνος αντέγραφε τον προηγούμενο σε κέφι και δράση. Έτσι λοιπόν κύλησαν πέντε (5) ολόκληρα χρόνια.
 Αγάπησε πολύ την Αμυγδαλιά και τα παιδιά. Θα ήθελε λοιπόν να μείνει περισσότερο. Νόμιζα ότι ήλθε χθες και να! Τώρα ετοιμάζεται να φύγει και ετοιμάζεται να φύγει για άλλη περιοχή. Για άλλα σχολεία.
 Φεύγει και αφήνει πίσω της τα πιο όμορφα και δροσερά της χρόνια. Το καλύτερο κομμάτι της ζωής της, παίρνοντας μαζί της αναμνήσεις γλυκές και πικρές.
 Άλλαζε λοιπόν περιβάλλον και σχολείο και ζωή....
Τώρα οι ώρες της περνούν διαφορετικά με τους άλλους συναδέλφους. Ευχάριστα; Και ναι και όχι. Είναι ευχάριστο να συναναστρέφεσαι με ανθρώπους με κοινούς στόχους και προβλήματα. Όμως η αρμονική συνεργασία έχει ανάγκη και από πολλές υποχωρήσεις τις οποίες θυμάται η Διάνα τα κατοπινά χρόνια....

 Εκείνο όμως που αληθινά αρχίζει να στεναχωρεί την Διάνα είναι το ότι χάνει σιγά σιγά την πρώτη της φλόγα και ορμή. Υπάρχει διάθεση, αλλά η σωματική της δύναμη όλο και υποχωρεί. Να! Δεν μπορεί τώρα να τρέξει με τα παιδιά στα διαλείμματα. Να παίξει μαζί τους το σχοινάκι και την μέλισσα.
 Οι λευκές τρίχες στα μαλλιά της όλο και πληθαίνουν. Όμως έχει όπλο της την πείρα και ζεσταίνει τα παιδιά με την πνευματική της ακτινοβολία.
 Τριανταπέντε (35) ολόκληρα χρόνια φτερούγησαν και χάθηκαν στον ωκεανό της αιωνιότητας. Και το έγγραφο του διορισμού αντικατεστάθη με εκείνο της παραιτήσεως.
 Ο ήλιος της ζωής έγειρε...
Η Διάνα με το χαρτί στα χέρια αναπολεί τα περασμένα. Κοιτάζει πίσω τον δρόμο της ζωής και δεν μπορεί να πει πως είναι απολύτως ευχαριστημένη. Έκανε αρκετά. Θα μπορούσε όμως να κάνει περισσότερα. Θα έπρεπε ασφαλώς ν’ αποφύγει και αρκετά λάθη. Πώς ήθελε αλήθεια να γίνει πάλι δασκάλα! Ν’ αρχίσει από την αρχή. Ήθελε μαζί με την αγάπη της στην αποστολή της να έχει και την πείρα. Μακάρι να μπορούσε να βρεθεί ψηλά. Η φωνή της δυνατή να γίνει πιστευτή απ’ όλους. Πώς δεν υπάρχει ομορφότερος δρόμος από εκείνον της δασκάλας. Δίνει νόημα στην ζωή και περιεχόμενο. Όσο και αν προσπαθήσει ο άνθρωπος δεν θα μπορέσει να επιτύχει μεγαλύτερη τιμή από τον τίτλο του δασκάλου και να μπορεί να λέει και αυτός στον ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΤΕΡΑ:
 «Ους δέδωκας μοι εφύλαξα αν» τα παιδιά που μου έδωσες τα πρόσεξα.

Διαβάστε περισσότερα...

25η Μαρτίου στο Καστρί (Βίντεο)

Διαβάστε περισσότερα...

25η Μαρτίου στο Καστρί

Με δοξολογία, επιμνημόσυνη δέηση, κατάθεση στεφάνων στο Μνημείο Ηρώων, ποιήματα, τραγούδια, παρέλαση και παραδοσιακούς χορούς από τους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου και του Νηπιαγωγείου και με σύμμαχο τον καλό καιρό το Καστρί τίμησε την Εθνική Επέτειο της 25ης Μαρτίου.

Συγχαρητήρια στα παιδιά και ένα μεγάλο μπράβο στη δασκάλα Θωμαίς Ψαρολόγου για την άψογη οργάνωση της γιορτής.

Διαβάστε περισσότερα...