Ιούλιος μήνας. Είναι η καρδιά του καλοκαιριού. Σάββατο βράδυ στην πλατεία του χωριού και στο γνωστό καφενείο. Η παρέα μεγάλη με τον ερχομό των ξενιτεμένων. Είμαστε όλοι χαρούμενοι. Και είμαστε όλοι οι νέοι μιας άλλης εποχής. Έτσι αναπολούμε και ξαναζούμε. Μα πιο πολύ οι ξενιτεμένοι μας. Ο καθένας κάτι θέλει να πει απ' τα παλιά. Έτσι έγινε και εκείνη την βραδιά. Είχαμε πετάξει όλα τα βαρίδια του χρόνου και μας είχε αγγίξει για λίγο η δροσιά της νιότης. Μιλούσαμε απλά και άδολα όπως τότε. Θυμόμαστε αστεία γεγονότα, όμορφες σκηνές απ' τα πανηγύρια και τους γάμους.
Αλήθεια είναι ν' απορεί κανείς πότε πέρασαν τόσα χρόνια και άλλαξε τόσο πολύ η ζωή μας, παρατήρησε ο Γιώργος ξαναφέρνοντάς μας στην σκληρή πραγματικότητα. Λες και ήταν χθες που πήρα τον άχαρο δρόμο της Αμερικής. .... Και φεύγοντας πήρες μαζί σου μια πονεμένη ρομαντική ιστορία συμπλήρωσα. Αχ Αρετή….. τί μου θύμησες τώρα! Μου έβγαλες απ' το ντουλάπι της μνήμης μου την πιο όμορφη ιστορία της νεανικής μου ζωής. Με χαρά λοιπόν την ξαναδιαβάζεις και με ευχαρίστηση την ακούμε παρακάλεσα. Έλα Γιώργο καιρός να σε ακούσουμε είπαμε όλοι της παρέας.
Ο Γιώργος σηκώνοντας το φλιτζάνι του κατάπιε μια γουλιά καφέ, ανακάθισε στο κάθισμά του και αρχισε με κρυφή συγκίνηση να ξεδιπλώνει το όμορφο κομμάτι της ζωής του. Αγαπητοί μου, όταν ήταν η εποχή που μόλις είχα γυρίσει απ' τον στρατό και ήμουν μόλις 23 ετών. Τότε υπήρχε σε όλους, όπως ξέρετε, τους γονείς και τους νέους ο προβληματισμός για κάποια οικονομική διέξοδο. Άρχισε να θυμίζει το γνωστό ο Γιώργος και συνέχισε. Έτσι μόλις άνοιξε η πόρτα της ξενιτιάς άρχισε να καταπίνει την δροσιά του τόπου μας. Τα νιάτα του χωριού μας. Τότε και εγώ μόλις εξασφάλισα την πολυπόθητη πρόσκληση τρέχω μια και δυο σ’ ένα γραφείο στην Αθήνα για να κανονίσω τα του εισιτηρίου. Υπεύθυνη του γραφείου ήταν μια όμορφη κοπέλα. Και καθώς με ενημέρωνε για τα δικαιολογητικά έβγαζε προς τα έξω μια συμπάθεια σαν να γνωριζόμαστε καιρό και έδινε την εντύπωση πως ήταν περιττό το εισιτήριο αυτό. Όμως δεν σας κρύβω πως και εγώ έπειτα από την όμορφη παρουσία της και το λεπτό της τρόπο δεν έμεινα ανεπηρέαστος. Όμως μπόρεσα να κρατήσω την ψυχραιμία μου και είπα στον εαυτό μου: Γιώργο άφησε αυτά που σκέφτεσαι! Έχεις τραχανά απλωμένο όπως λέει ο λαός μας. Έτσι χαιρέτισα τυπικά και έφυγα φανερά αδιάφορος αλλά εσωτερικά βαθιά επηρεασμένος. Όμως σταθερά αποφασισμένος να φύγω το γρηγορότερο. Την καθορισμένη μέρα και ώρα βρέθηκα ξανά στο γραφείο της να πάρω το εισιτήριο. Εκεί με περίμενε μια έκπληξη. Σε μια καρέκλα δίπλα της καθόταν ένας ευπαρουσίαστος κύριος γύρω στα 55-60 ετών. Τον άκουσα να μου απαντάει στον χαιρετισμό μου. Καλώς τον Γιώργο. Κάθισε παιδί μου. Εγώ φυσικά απευθυνόμενος στην υπεύθυνη του γραφείου της έδωσα τα δικαιολογητικά. Τότε πήρε τον λόγο ο κύριος και μου είπε: Γιώργο με συγχωρείς που επεμβαίνω στην ζωή σου. Όμως το κάνω για το καλό της κόρης μου. Είμαι ο πατέρας της Νίκης και στρέφοντας το κεφάλι του προς την κόρη του συνέχισε... «Επειδή είναι ώρα που το γραφείο κλείνει αν ήθελες να συνεχίσουμε στο διπλανό ταβερνάκι. Εκεί θα έχουμε όλο τον χρόνο δικό μας να μιλήσουμε με την ησυχία μας.» Στο διάστημα αυτό η κόρη του παρακολουθούσε παρακλητικά και ευχάριστα. Σκέφτηκα να δώσω αμέσως αρνητική απάντηση, όμως είχαν τόση ευγένεια τα λόγια του που με αφόπλισαν. Δεν μπόρεσα να αρνηθώ. Το ταβερνάκι απλό. Η παρέα πολύ φιλική. Παρόλο αυτά όμως αισθανόμουν αμήχανα. Όμως ο κ.Πέτρος δεν άφησε πολύ αυτό το παράξενο κλίμα.
–Γιώργο, άρχισε να μιλάει μ’ αυτό τον καλοσυνάτο τόνο, μίλησέ μας για σένα, πώς ήταν η ζωή σου στο στρατό; Επειδή υπηρέτησα στην Κορέα είχα κάτι διαφορετικό να πω. Άκουγαν με ενδιαφέρον. Όμως ο κ.Πέτρος σε μια στιγμή με διέκοψε και άρχισε να μου λέει κάτι που φανταζόμουν. «Γιώργο το απόγευμα εκείνο που πήγες στο γραφείο η κόρη μου ζήτησε να με δει ιδιαιτέρως. Το κάνει αυτό γιατί εκτός από πατέρας της είμαι έμπιστος φίλος της. Έτσι πολλές φορές αισθάνεται την ανάγκη να ξεδιπλώσει την καρδιά της σε μένα. Την άκουσα όπως πάντα με ενδιαφέρον.
- Πατέρα, μου λέει, σήμερα εκτός των άλλων ήρθε και ένας νέος να βγάλει εισιτήριο για κάποια πόλη της Αμερικής. Και άλλες φορές, Γιώργο, μου έχει εκμυστηρευτεί κάτι παρόμοιο, όμως εκείνο ήταν κάτι νεανικό και φευγαλέο όπως συμβαίνει σε όλα τα νιάτα. Όμως τούτη την φορά είναι κάτι το δυνατό που οδηγεί στο γάμο. Δεν ξέρω παιδί μου ποια θα είναι η δική σου απόφαση.»
Η Νίκη που παρακολουθούσε σιωπηλή δεν μπορούσε να κρύψει την μεγάλη της αγωνία.
-Και εγώ κύριε Πέτρο από την πρώτη στιγμή συμμερίστηκα τα αισθήματα της κόρης σας. Θα ήθελα το όνειρο που ζω από προχθές να γίνει πραγματικότητα. Όμως ο δρόμος του γάμου για μένα είναι κλειστός. Έχω 4 αδερφές να βοηθήσω να παντρευτούν. Έτσι ο γάμος μου, που αυτή την στιγμή φαίνεται ανθόσπαρτος ό,τι και να γίνει εκ μέρους σας, στο μέλλον θα δημιουργήσει προβλήματα και αδιέξοδα στην προσωπική μας ζωή.
-Σε συγχαίρω παιδί μου γι αυτόν τον όμορφο ψυχικό κόσμο που κρύβεις μέσα σου. Σου εύχομαι από καρδιάς να ευτυχίσεις όπου και αν πας. Και η Νίκη με σπασμένη φωνή: Γιώργο καλή τύχη και από μένα.
Με κόπο μπόρεσα να προσθέσω: «Ας μείνει αυτή η βραδιά μια όμορφη ανάμνηση». Και αποχώρησα φανερά θλιμμένα.
Όλα πια είχαν γίνει παρελθόν. Ωστόσο η ευχή της βγήκε αληθινή. Αγωνίστηκα στην ζωή μου και με την βοήθεια του Θεού βοήθησα το σπίτι μου και τον εαυτό μου. Ένιωσα στιγμές ευτυχίας αφού η υπέροχη γυναίκα μου, μου γέμισε την καρδιά και μου χάρισε τρία χαριτωμένα παιδιά.
Έτσι έκλεισε την όμορφη ιστορία ο Γιώργος και χωριστήκαμε όλοι οι φίλοι κουβαλώντας πολλοί από μας μια παρόμοια ιστορία στην ζωή μας
