Και ήταν αρχή της σχολικής χρονιάς τότε σαράντα παιδιά αγόρια και κορίτσια γεμάτα ζωντάνια παρόλη την φτώχια, με ξέχειλη την καρδιά από χαρά παρόλη την δυστυχία του πολέμου και την κόλαση του εμφυλίου που κουβαλούσαν ακόμη μέσα τους , άνοιξαν διάπλατα την πόρτα του σχολείου και της καρδιάς τους για να δεχθούν την καινούργια τους δασκάλα.
Και ήταν και εκείνη κοντά στην ηλικία με τα παιδιά. Με δυο λαμπερά μάτια γεμάτα αγάπη και προσφορά. Και το γλυκό της χαμόγελο αγκάλιαζε μεγάλους και παιδιά. Και θα γινόταν από κείνη την ημέρα και για πάντα ένας άνθρωπος απ’ αυτούς. Μα προπάντων ένας άνθρωπος γι’ αυτούς. Ένας άνθρωπος που έπρεπε να παλέψει για να τους μεταδώσει μαζί με τις γνώσεις της σαν δασκάλα προ πάντων να τους χαρίσει Χριστό και Ελλάδα. Πίστη στο Θεό και ελπίδα στην ζωή τους.
Και χρειάζονταν μεγάλος αγώνας για την αγωγή αυτή των μαθητών. Αλλά να βοηθήσει και γενικότερα τον κουρασμένο ψυχικά άνθρωπο του χωριού. Ευτυχώς είχε αποκτήσει τ’ απαιτούμενα προσόντα και τα διέθετε απλόχερα όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν. Ήταν σοβαρή και μεγάλη. Και άλλοτε μικρή και έπαιζε, τραγουδούσε, γελούσε, χόρευε με τα παιδιά. Μοιράζονταν μαζί τους , τους χαρές και τις λύπες τους. Ήταν χαρούμενη στις επισκέψεις στα σπίτια, στις εκδρομές, στις εορτές, στα πανηγύρια του χωριού.
Ακριβή ήταν τ’ όνομά της.
Και όσα χρόνια και αν περάσουν μένει ανεξίτηλα χαραγμένη η μορφή της στις καρδιές των παιδιών της για να μιλά και να θυμίζει στις γενιές τις επόμενες πόση δροσιά και δύναμη κρύβει η καρδιά του Έλληνα δασκάλου.
Αρετή Καβάσαλη Αναστασοπούλου
