Παρασκευή 6 Μαρτίου 2020

Σαν παραμύθι .... Τρεις σκέψεις, τρεις ιστορίες από την δασκάλα μας Αρετή Αναστοπούλου


1.  Η καρδιά της όμορφης Κατερίνας μπαλάκι στα χέρια του άκαρδου πατέρα της. 

Ένα καλοκαίρι πριν χρόνια βρέθηκα σ’ ένα πανηγύρι του χωριού μου και μια στιγμή βλέπω ένα όμορφο κορίτσι να τρέχει προς το μέρος μου. Έπεσε η μια στην αγκαλιά της άλλης. Είχαμε καιρό να ειδωθούμε. Εκείνη στο διπλανό χωριό και εγώ μακριά στην Αμυγδαλιά. Στο χέρι έλαμπε μια ολόχρυση βέρα. Φαινόταν θλιμμένη. Από τα μεγάλα της μάτια δύο δάκρυα αυλάκωσαν τα δροσερά μάγουλά της. Με παίρνει από το χέρι και με φέρνει κάτω από ένα δέντρο μακριά από το χορό και τον κόσμο. Μου είχε μεγάλη εμπιστοσύνη και δεν άργησε να εξομολογηθεί την απίστευτη ιστορία της.

-Ο γάμος μου Αρετή έχει γίνει πριν ένα μήνα. Αλλά όπως βλέπεις ο άνδρας μου λείπει. Είναι στην Αμερική. Άκουσε πως εξελήχθηκαν τα γεγονότα και ίσως σου θυμίσουν κινηματογραφική ταινία. Ήταν Κυριακή. Μπαίνοντας ο πατέρας από την αγορά στο σπίτι μου λέει με νόημα.
«Κατερίνα ήρθε ο Ηλίας από την Αμερική»
 Κατάλαβα αμέσως τον συλλογισμό του και του απαντώ. «Ναι αυτός είναι πλησιάζει τα 50 και εγώ είμαι μόλις 23. Αυτός μπορούσε να ήταν και πατέρας μου.»
 Δεν είπαμε τίποτε άλλο. Όμως εμένα με έτρωγε η αγωνία.
Το απόγευμα της επομένης μέρας ήμουν στον κήπο και μάζευα χόρτα. Όταν ακούω την φωνή της μητέρας μου να με καλεί.
«Κατερίνα έλα σε θέλει ο πατέρας σου.
Τα πόδια μου άρχισαν να τρέμουν. Κάτι με εμπόδιζε να μπω. Ίσως και η προαίσθησή μου. Τελικά βρίσκομαι απέναντι στον δήμιο πατέρα μου.
«Ξέρεις Κατερίνα σ’ αρραβώνιασα με τον Ηλία. Να ζήσετε και σκύβει να μου δώσει το φιλί του Ιούδα. Φίλησε και εσύ τον αρραβωνιαστικό σου ακούγεται χαρούμενος. Με ξέχειλα τα χείλη από πίκρα και τα χέρια με χώματα και πρασινάδες και τα ρούχα του σπιτιού έσπευσα να εκτελέσω την διαταγή του.
Αυτό έγινε την Δευτέρα. Την Τρίτη πήγαμε στην Τρίπολη για βέρες και τα του γάμου. Την Κυριακή έγινε ο φημισμένος γάμος. Αγωνίστηκα λοιπόν την πιο ευτυχισμένη!!! ημέρα της ζωής μου να φαίνομαι χαρούμενη. Όταν όμως μετά τον γάμο μπήκαμε στο ταξί και πήραμε το δρόμο για την Τρίπολη και έπεσε η αυλαία του δράματος ξέσπασα σε λυγμούς. Ο Ηλίας βρέθηκε σε αμηχανία. Και προβληματίστηκε σοβαρά.
«Κατερίνα άρχισε να με παρακαλεί. Γύρισε πάλι στο σπίτι σου. Δεν έπρεπε να σε πάρω με το ζόρι. Έφταιξε και ο χρόνος που μας πιέζει. Αύριο είναι η τελευταία ημέρα. Πρέπει να φύγω για την Αμερική και από εκεί να σου στείλω πρόσκληση. Λυπάμαι πολύ. Σκέφθηκα σαν παιδί. Συγχώρεσέ με. Γύρνα κοριτσάκι μου πάλι πίσω και εγώ θα πάρω την ευθύνη πάνω μου.»
« Τώρα, Ηλία, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Δεν ξέρεις καλά εσύ τον πατέρα μου»
Πράγματι την μεθεπόμενη του γάμου μας έφυγε.
Τώρα περιμένω την πρόσκληση. Πώς σου φαίνεται ο γάμος μου Αρετή; Δεν μπορώ να τον πω παραμύθι, επειδή μοιάζει σαν ψέμα γιατί τα παραμύθια τελειώνουν όμορφα. Και συνέχιζε να κλαίει. «έλα Κατερίνα μου, θα ζήσετε καλά και όλα τα εξελιχθούν όμορφα», μπόρεσα να της πω ενώ ένας κόμπος ανέβαινε στον λαιμό μου.
Και όμως όλα έγιναν περίπου όπως τα πρόβλεψα.
Τα μηνύματα που έπαιρνα ήταν σχετικώς καλά. Ήρθαν και τα παιδιά και δημιουργήθηκαν καινούρια ενδιαφέροντα. Αλλά και ο Ηλίας είχε χρυσή καρδιά και αναπλήρωνε κάπως τα κενά. Όμως η πρώτη οδυνηρή εμπειρία έμεινε χαραγμένη στην καρδιά της Κατερίνας και ποτέ δεν μπόρεσε να ξεχάσει την αδικαιολόγητη και εγκληματική στάση του πατέρα της.
«Δεν μπορώ να πω πώς δεν ήθελε το καλό μου. Τόσο μπορούσε, τόσο καταλάβαινε.» μου εκμυστηρευόταν αργότερα.
Άλλες εποχές και άλλα εκείνα τα χρόνια....



2. Η κρίση σήμερα και χθες

 Είναι απόβραδο. Μόλις έχουν τελειώσει οι ειδήσεις. Και όπως κάθε φορά κουβαλάνε την απελπισία και δημιουργούν ψυχοσωματικά ερείπια. Έτσι η οικονομική κρίση μα πιο πολύ η ηθική, η πνευματική και η ψυχολογική όλο και βαθαίνουν.

Και εγώ καθισμένη σε κάποια καρέκλα της βεράντας του σπιτιού μου έχοντας παρέα τις σκέψεις μου, περπατώ στο χθες και θυμάμαι.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν είναι η πρώτη φορά που ο πολυβασανισμένος αυτός τόπος έχει γνωρίσει την αδικία των ισχυρών της γης αλλά και κάποτε τις συνέπειες της δικής τους αστοχίας.

Πριν μερικά χρόνια η πατρίδα μας έβγαινε καταπληγωμένη από τις απανωτές συμφορές της. Πόνος, φτώχεια, στέρηση, ανεργία ήταν το σκηνικό της ζωής μας. Όμως τότε οι πατέρες μας και οι παππούδες μας, εκτός εξαιρέσεων, έκρυβαν έναν όμορφο ψυχικό κόσμο. Διέθεταν μαζί με την δίψα της ειρηνικής ζωής το μεγάλο δώρο της αγάπης και της αδερφοσύνης. Έπειτα ολόκληρη την ζωή τους την είχαν ακουμπήσει στα πόδια του Θεού. "Πόσα παιδιά έχεις θεία Γιώργαινα; Δέκα του Θεού παιδάκι μου". Έπειτα ήταν ολιγαρκής. Τους έφταναν τα παπούτσια και τα απλά ρούχα της εκκλησίας, όπως έλεγαν. Όταν είχαν εξασφαλίσει το ψωμί, το λάδι και το κρασί της χρονιάς ήταν ευχαριστημένοι. Ήσαν απλοί και έλεγαν" Δόξα τω Θεώ" για τα υπόλοιπα. Γι αυτούς η ευτυχία ήταν φθηνή και την έβρισκαν σε μικρά και μηδαμινά πράγματα. Και τα χαίρονταν όλοι μαζί αγαπημένοι.

Δυστυχώς όμως στην πορεία μεσολάβησαν πολλά ξενόφερτα και ξένα προς την Ελληνορθόδοξη παράδοσή μας και σιγά σιγά φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Και το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Ούτε είναι μπορετό το σκοτάδι να αντικατασταθεί από το ΦΩΣ.

Μακάρι να αποφασίζαμε να δανειστούμε λίγο από τον ψυχισμό των ευλογημένων εκείνων ανθρώπων. Ας ανάψουμε ο καθένας από μας ένα κεράκι για να φωτίσει λίγο το χωριό μας και το περιβάλλον μας.

 Κάποιος μεγάλος Άγιος είχε πει: "όταν ειρηνεύσεις εσύ, τότε θα δεις όλοι γύρω σου να ειρηνεύουν". Μακάρι γιατί ποτέ δεν είναι αργά. Και τίποτε αδύνατο. Έπειτα το έχουν αποδείξει οι Έλληνες. Όταν θελήσουν ΜΠΟΡΟΎΝ. Και ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΟΥΝ.



3. 25η Μαρτίου (εθνική γιορτή ή αργία;) 
Την σημερινή εποχή της πολυπρόσωπης αλλαγής πολλοί θεσμοί θεωρούνται ξεπερασμένοι και αναχρονιστικοί. Ολοένα και λιγότερες αφίσες με ήρωες της επαναστάσεως του 1821 στα Δημοτικά σχολεία. Όσο για τα Γυμνάσια και Λύκεια ελάχιστοι καθηγητές αναφέρονται σ’ αυτούς. Δυστυχώς οι μαθητές την εποχή αυτή αναζητούν άλλα πρότυπα που δεν έχουν σχέση με εκείνους τους ένδοξους ήρωες που δίνοντας τα πάντα κατόρθωσαν να φέρουν την άνοιξη στην πατρίδα μας, μέσα στο καταχείμωνο της τουρκικής τυραννίας. Και διώχνοντας το χειροπιαστό σκοτάδι της σκλαβιάς, μας χάρισαν τον ζωογόνο ήλιο της λευτεριάς . Υπάρχουν βέβαια μερικά σχολεία και εκπαιδευτικοί που κρατούν ψηλά την σημαία της πατρίδας μας.

Όμως όπως και να έχει το θέμα παλιά οι γιορταστικές εθνικές εκδηλώσεις ήταν πολύ ζωντανές. Νόμιζε κανείς πως ήταν μαζί τους και οι ήρωες στα γνωστά τους λημέρια και γεγονότα και είχαν ψυχική επικοινωνία μαζί τους.

Και τώρα μια μικρή μεταφορά σε εκείνους τους υπέροχους και από πολλούς λησμονημένους καιρούς. Βρισκόμαστε στις αρχές της 10ετίας του 1960. Τότε υπηρετούσα σ’ ένα κεφαλοχώρι στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Το σχολείο ήταν 6ο και είχε 600 περίπου μαθητές. Και ήταν παραμονή της 25ης Μαρτίου.

Απεφασίσθη από το σύλλογο των δασκάλων το εωθινό (πρωινό ξύπνημα) να γίνει με τους μαθητάς των ανωτέρων τάξεων. Θα συνόδευαν τα παιδιά οι τρεις δασκάλες που μόλις είχαν διορισθεί. Η έναρξη ορίσθη η 6η πρωινή. Μέσα στον ύπνο μας ακούμε από τους μαθητές που ήταν συγκεντρωμένοι κάτω από το σπίτι το εμβατήριο:
Ξυπνάτε με τ’ αγέρι της αυγής. 
Και η μούσα μας χαρούμενη προσμένει 
να ψάλουμε όλοι την νύχτα αυτή. 
Τη δόξα την δαφνοστεφανωμένη...

Αληθινά τα λόγια τα γεμάτα Ελλάδα, αλλά και οι σάλπιγγες και τα τύμπανα σήκωναν τους νεκρούς από τον τάφο. Ούτε ξέρω σε πόσα λεπτά βρεθήκαμε ανάμεσα στα παιδιά. Ούτε κοιτάξαμε το ρολόι το οποίο έδειχνε 5η ώρα την αυγή. Σαν ένας άνθρωπος με απίστευτη τάξη αρχίσαμε να περιδιαβαίνουμε τους δρόμους του χωριού τραγουδώντας πατριωτικά τραγούδια, τα οποία διακόπτονταν από επίκαιρα συνθήματα και υπέροχα ακούσματα από τις σάλπιγγες και τα τύμπανα:
Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά,
 στους βράχους πέφτει χιόνι 
Στα έρημα τα σκοτεινά 
στες τραχιές πέτρες τα στενά 
Ο κλέφτης ξεσπαθώνει..
 Φεύγουν οι τύραννοι χλωμοί 
στο μαύρο του μαχαίρι 
Ξέρει να ζήσει με τιμή 
και να πεθαίνει ξέρει

 Εν τω μεταξύ, οι κάτοικοι βγήκαν στα παράθυρα και τους δρόμους και καταχειροκροτούσαν. Κάποτε φτάσαμε στην πλατεία του χωριού. Ακόμη δεν είχε δώσει η αυγή την θέση της στου ήλιου τα φιλιά. Καιρός για λίγο χορό. Όλοι στο λεπτό βρεθήκαμε σε κύκλους και ο χορός άρχισε και φούντωσε. Με κόπο σταματήσαμε κάποτε τα παιδιά αλλά και τους κατοίκους οι οποίοι είχαν μπει στο χορό γιατί έπρεπε να ετοιμασθούμε για τον εκκλησιασμό και το υπόλοιπο εορταστικό πρόγραμμα. Ένα πρόγραμμα καταγεμάτο με μικρά χρονικά διηγήματα. Για να κλείσει αργά το βράδυ με τα γνωστά δράματα: ο Αθανάσιος Διάκος, το Μεσολόγγι, ο χορός του Ζαλόγγου κλπ

Έτσι δάσκαλοι, μαθητές και σύσσωμο το χωριό τραγουδώντας φτάσαμε στα σπίτια μας ξέχειλοι από πατριωτικό ενθουσιασμό.

Καμία σύγκριση με κείνες τις γεμάτες Ελλάδα και ευγνωμοσύνη στου εθνικούς μας ήρωες εκδηλώσεις, με τις σημερινές άτονες και ανύπαρκτες.
Διαβάστε περισσότερα...