Ο Παναγιώτης και ο Δημήτρης

Δεκαετία του 70...
Όσες φορές εμείς οι μικρότεροι μαθητές του Γυμνασίου δυσκολευόμασταν στα Μαθηματικά, στη Φυσική και στη Χημεία πηγαίναμε στα Παναγιωτουραίκα.

Ο Δημήτρης ήταν «κεφάλι»!
Λίγο μεγαλύτερος από εμάς, μαθητής του Λυκείου τότε, παράταγε τα δικά του διαβάσματα και σαν καλός δάσκαλος, με υπομονή, μας άνοιγε δρόμους και έδινε λύσεις στις απορίες μας ,στις Συναρτήσεις και στις Εξισώσεις, στη Μηχανική και στον Ηλεκτρισμό, στις Αντιδράσεις και στις περίπλοκες ασκήσεις της Χημείας.
Θυμάμαι -λες και ήταν χθες και ας έχουν περάσει 35 χρόνια από τότε- καθόμασταν γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι. Ο Δημήτρης - καλός μαέστρος στη μέση- συντόνιζε την προσπάθειά μας και μας παρότρυνε για το δημιουργικό ταξίδι στη γνώση.

Σε μια γωνία του χειμωνιάτικου καθόταν ο Παναγιώτης.Ο θείος του Δημήτρη. Αδερφός του πατέρα του .
Ανάπηρος και ανήμπορος. Αδικημένος από τη φύση.
Ήταν καμιά σαρανταριά χρονών τότε αλλά μου φαινόταν πολύ πιο νέος. Φορούσε κοντό παντελονάκι και αθλητική φανέλα. Πάντα περιποιημένος και καθαρός. Ας είναι καλά η Τασία η Νύφη του. Με υπομονή και αγάπη τον φρόντιζε και τον περιποιόταν.
Ως σήμερα το πρωί….
Κάθε λίγο και λιγάκι κουνούσε το κεφάλι του και μουρμούριζε ρυθμικά και μονότονα ακατανόητες συλλαβές.
Έμοιαζε να χαίρεται. Του άρεσε η παρέα μας.
Αλλά εμείς τα παλιόπαιδα, πειραχτήρια και με διάθεση να γελάσουμε τον πειράζαμε.
Χωρίς ευαισθησία, με σκληρότητα θα έλεγα, προσπαθούσαμε να τον εκνευρίσουμε.
Ξέροντας τι τον ενοχλούσε πλησιάζαμε διάφορα αντικείμενα κοντά του. Και αυτός επαναστατώντας τα έσπρωχνε νευριασμένος. Και το ίδιο « Παιχνίδι» επαναλαμβανόταν για αρκετή ώρα….
Τώρα που τα σκέφτομαι όλα αυτά- πέρα από τις τύψεις που νιώθω γι αυτήν την συμπεριφορά μας - ο Παναγιώτης για να αντιδρούσε έτσι πρέπει να είχε κάποια μορφή Αυτισμού.
Σκέφτομαι όμως και κάτι άλλο. Μπορεί η φύση να τον αδίκησε, ευτύχησε όμως να γνωρίσει την φροντίδα, την υπομονή και τη στοργή της οικογένειας του αδερφού του Γιώργου.
Της Τασίας, του Δημήτρη, του Γιάννη.
Και αυτό ίσως να είναι το πιο σημαντικό...
Η Αγάπη είναι που μετράει.

Τελευταία φορά που τον είδα ήταν πριν από έξι περίπου χρόνια.
Όταν αποχαιρετούσαμε το Δημήτρη. Που στα σαράντα τέσσερα χρόνια του βιάστηκε να φύγει.
Μου φάνηκε πολύ γερασμένος. Ο χρόνος είχε αφήσει τα σημάδια πάνω του. Καθόταν στο κρεβάτι του σκυφτός και μελαγχολικός. Λες και καταλάβαινε ότι δεν θα ξανάβλεπε ποτέ ξανά τον αγαπημένο του ανιψιό.

Από σήμερα όμως ο Παναγιώτης και ο Δημήτρης- θείος και ανιψιός - είναι μαζί...
Στις γειτονιές των Αγγέλων!