Σπάνια θα σου απαντούσε αν το φώναζες Γιάννη, Γιαννάκη ή Λυμπέρη.Άκουγε περισσότερο με το Δάσκαλε, το παρατσούκλι που του είχαν κολλήσει οι παλιοί Καρατουλιάνοι θυμόσοφοι.
Ήρεμος, χαμογελαστός, καλοσυνάτος. Ακαταμάχητα όπλα του το χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός και η σάτιρα που τον έκαναν πάντα φιλικό και ανθρώπινο.
Ευτύχησε να κάνει μια ωραία οικογένεια και να καμαρώσει τα πέντε εγγόνια που του χάρισαν οι δυο γιοί του, ο Αντώνης και ο Κώστας.
Το σπίτι του πάντα μια ανοιχτή αγκαλιά. Σαν και την καρδιά του.
Όταν ο δρόμος μας έφερνε από τα μέρη του αργολικού κάμπου σταματούσαμε στη μεγάλη ευθεία ανάμεσα στους Μύλους και στο Κιβέρι. Για να χαρούμε το «κακαριστό» γέλιο της Γαρυφαλλιάς να αστειευτούμε με τον το Μήτρο να μας φιλέψει πορτοκάλια, μανταρίνια, βερίκοκα και … αγάπη.
Για δυο τρεις μέρες τρεμόπαιξε το καντηλάκι του...
Έσβησε ήσυχα και απλά χθες το μεσημέρι στα ογδόντα τρία του χρόνια.
Σήμερα το πρωί από Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Κιβέρι, κόσμος πολύς - Καρατουλιάνοι και Κιβεριώτες - τον ξεπροβοδίσαμε στο Μεγάλο Ταξίδι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου