Παρασκευή 13 Ιουλίου 2018

Ο Τάσος και η Ρένα στην ξενιτιά (ένα αληθινό παραμύθι από το παλιό Καστρί)

Γράφει η  καστρίτισσα δασκάλα και συγγραφέας Αρετή Καβάσαλη-Αναστασοπούλου 

Ο Τάσος και η Ρένα στην ξενιτιά 
(ένα αληθινό παραμύθι από το παλιό Καστρί)

«Εύχομαι να πάνε όλα καλά!» Ευχήθηκε ο γιατρός καθώς ο Τάσος και η Ρένα έβγαιναν από το ιατρείο του. Αμέσως έτρεξαν στο ασανσέρ, πάτησαν το κουμπί και σε λίγο βρέθηκαν στο δρόμο. Τότε η Ρένα ξέσπασε σ’ένα βουβό κλάμα. Ο Τάσος έβαλε το χέρι του στον ώμο της προσπαθώντας να καταπιεί τον κόμπο που του έπνιγε τον λαιμό του. «Έλα Ρένα μου, έχει ο Θεός» μπόρεσε να της πει. Μπήκαν στο αυτοκίνητο και σε λίγο... έφτασαν σπίτι τους.

Το σπίτι αυτό το είχαν αγοράσει πριν λίγα χρόνια. Είχαν έρθει αμέσως μετά τον γάμο τους από την Ελλάδα σε εκείνη την πόλη της Αμερικής. Κατόρθωσαν να βρουν μια δουλειά, αγόρασαν και το σπίτι τους και περνούσαν αρκετά καλά. Θα ήταν ακόμη καλύτερα αν δεν υπήρχε εκείνο το αγκάθι του παιδιού.

Σάββατο απόγευμα. Ο Τάσος με μια εφημερίδα του χωριού του στην βεράντα προσπαθεί να ξεχάσει. Σε λίγο η Ρένα ακουμπάει το δίσκο στο τραπέζι και κάθεται δίπλα του «Άντε Ρένα στην υγειά σου» ακούγεται η φωνή του Τάσου κατεβάζοντας την πρώτη γουλιά καφέ. «Μπορεί να μην είναι ωραίος αφού είναι ελληνικός και από τα χεράκια σου» συνέχισε χαμογελώντας κοιτάζοντας τρυφερά την γυναίκα του. Εκείνη προσπάθησε ν’ ανταποδώσει το χαμόγελο στον άνδρα της μα δεν τα κατάφερε «Ευχαριστώ, είπε, Τάσο μου» σηκώνοντας κι αυτή το φλιτζάνι της. «Δεν νομίζεις Ρένα μου πως η επίσκεψη μας αυτή την φορά σε έχει αποκαρδιώσει;» «Δεν άκουσες Τάσο μου πως η περίπτωσή μου είναι πολύ δύσκολη;» «Ναι μα είπε πως θα ξαναδοκιμάσουμε» «Με λίγες όμως ελπίδες….και θέλω να σου εκμυστηρευθώ πως είναι μεγαλύτερος ο πόνος μου διότι φταίω εγώ για όλη την ταλαιπωρία και την ατυχία μας.» «Και όμως αγάπη μου φταίω εγώ» «Μα δεν είδες Τάσο μου που σε συνεχάρη ο γιατρός όταν έκανες την σχετική εξέταση;» «Και όμως επιμένω και πιστεύω πως το πρόβλημα είναι δικό μου». Ήπιε μια γουλιά καφέ, ανακάθισε στο κάθισμά του, πήρε το χέρι της Ρένας και την κοίταξε στα μάτια με αγάπη.

«Άκουσε Ρένα μου, άρχισε χαμηλόφωνα ο Τάσος, και θα καταλάβεις….. είμαστε 7 παιδιά, 2 γονείς και 2 παππούδες…11 άνθρωποι πώς να χορτάσουν; Ο πατέρας τεχνίτης έφερνε λίγα χρήματα. Η μάνα στα χωράφια. Την περνούσαμε με λάχανα, όσπρια, πατάτες και σπάνια λίγο μπακαλιάρο και σπανιότερα κανά κοτόπουλο. Είχα πια μεγαλώσει και έλεγα στην μάνα μου πως δεν χρειάζονται τα πολλά παιδιά με στέρηση. Μια μέρα γυρνώντας απ’ το σχολείο πέρασα απ’ το σπίτι της θείας Ελένης. Η μυρωδιά των τηγανιτών ψαριών μου γαργάλησε το στομάχι. Η κυρία αυτή που λες, είχε υπάλληλο άνδρα, τα δύο παιδιά της καλοντυμένα και καλοζωισμένα. Μόλις με βλέπει κουνώντας το χέρι με αυταρέσκεια μου λέει: « δεν μου λες Τάσο, κουνέλα είναι η μάνα σου που αραδιάζει συνέχεια παιδιά; Τι τα φέρνει στον κόσμο αφού δεν έχει τον τρόπο να τα μεγαλώσει σωστά;» δεν έδωσα συνέχεια, έριξα κάτω το κεφάλι και έφτασα στο σπίτι καταλαβαίνεις πώς. Εκείνη την στιγμή είχε έρθει η μητέρα απ’ τα χωράφια κουρασμένη και με την νόπα στον ώμο. Εγώ στον κόσμο μου. Της ξεστόμισα λόγια πικρά. Εκείνη όμως όπως πάντα ήρεμη. Μου χαμογέλασε λίγο θλιμμένα: «’Ίσως Τάσο μου έχεις δίκιο» ψιθύρισε. Όταν μεγαλώσεις ίσως καταλάβεις. Τώρα κάθισε να φας. Έχω ετοιμάσει πατατούλες και η συζήτηση έμεινε εκεί. Σχεδόν ξεχάστηκε. Όμως τώρα Ρένα μου που βλέπω για τρίτη φορά να νιώθουμε υποψήφιοι γονείς και στην συνέχεια να σωριάζονται τα όνειρά μας θυμάμαι και όλο και περισσότερο βεβαιώνομαι πως η μητέρα εκείνο το μεσημέρι πόνεσε βαθιά με την σκληράδα του παιδιού της και άθελά της βγήκε κάποιος αναστεναγμός αγανάκτησης. Έπειτα λοιπόν από όλα αυτά πιστεύω να έχεις αλλάξει γνώμη για το ποιος έχει το πρόβλημα.» «Όχι Τάσο, συνέχισε η Ρένα με κάποια ανακούφιση από τα λόγια του άνδρα της, ούτε για μια στιγμή δεν αμφέβαλλα για την αγάπη και την κατανόηση της μητέρας. Είναι πάντα καλή μαζί μας και πάντα έχει ένα αισιόδοξο λόγο να μας πει. Πάντα μεταγγίζει θάρρος και ελπίδα. Τώρα στην Ελλάδα είναι κατάλληλη ώρα. Μόλις θα ετοιμάζεται η μητέρα να κοιμηθεί. Πάρε σε παρακαλώ ένα τηλέφωνο να βεβαιωθείς και να μην βασανίζεσαι άδικα.»

« Καλησπέρα παιδιά μου, ακούγεται από την άλλη άκρη του τηλεφώνου. Χαίρομαι όπως πάντα που σας ακούω. Όμως τούτη την φορά ετοιμαζόμουν να σας πάρω εγώ στο τηλέφωνο. Άκουσε Τάσο μου….μόλις πριν 2 ώρες γύρισα από το μοναστήρι του Προδρόμου. Έκανα τον σταυρό μου και ξεκίνησα χωρίς συντροφιά. Έπεσα στην εικόνα και με δάκρυα τον παρακάλεσα για σας. Είναι αγαπητός στον Χριστό και τον ακούει. Τάχθηκα και πήρα την βεβαιότητα πως με άκουσε. Προσευχηθείτε και εσείς. Γύρισα με ελπίδα. Έταξα το παιδί που θα γεννηθεί να του δώσω το όνομά του. Δεν πιστεύω να μην συμφωνήσετε. Πήγα στο μεγάλο γιατρό και όλα θα πάνε καλά.» «Και εγώ μάνα άλλα είχα στο μυαλό μου.» «Ούτε που θυμάμαι τι μου λες παιδί μου. Εύχομαι με την ευχή μου. Καληνύχτα και στους δύο» Και ο Τάσος ευχήθηκε καληνύχτα, άφησε το ακουστικό και έμεινε για λίγο συλλογισμένος και ανακουφισμένος. Και η Ρένα από εκείνη την στιγμή αισθάνθηκε πολύ δυνατή. Της έγινε μετάγγιση ελπίδας και αισιοδοξίας.

Και ο καιρός κυλούσε. Και όλα πήγαιναν καλά και ελπιδοφόρα. Ο γιατρός όλο και περισσότερο καταλαβαίνει πως η αιτία όλων των προσπαθειών είναι η ψυχική αλλαγή της Ρένας προς το καλύτερο. Πρώτη φορά εκείνο το απόγευμα φεύγουν από τον ιατρείο τόσο χαρούμενοι. «Είμαι χαρούμενος σχεδόν φώναζε ο γιατρός γιατί μπορώ ως επιστήμονας να βεβαιώσω πως το παιδί είναι βιώσιμο και αγόρι. Ο Θεός και η Ρένα νίκησαν. Οι πανηγυρισμοί, με κάποια πάντα επιφύλαξη, άρχισαν και συνεχίσθηκαν μέχρι που γεννήθηκε ο Γιάννης μας. Και η χαρά τους έγινε βαθιά ευχαριστία στον Θεό, τον άγιο και την μητέρα. Και χάρηκε η Αμερική και χάρηκε η Ελλάδα. Για άλλη μια φορά η καρδιά της μάνας είναι ζυμωμένη με την αγάπη γι αυτό είναι αδιάβροχη από την πικρία των παιδιών της. Αλλά και ο ουρανός ακούει την κραυγή μιας πληγωμένης μάνας. Και ακολούθησαν ακόμη δύο παιδιά.

Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Υ.Γ Η ιστορία αυτή που μοιάζει με παραμύθι είναι τελείως αληθινή και συνέβη στο Καστρί και την Αμερική.
Αρετή Καβάσαλη-Αναστασοπούλου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου