Ένας περίπατος στα παλιά λημέρια

Η θέα από τον Άγιο Παντελεήμονα  στο παλιό Καστρί

Θυμάται, νοσταλγεί και γράφει η δασκάλα Αρετή Καβάσαλη- Αναστασοπούλου

 Ώρα 5η απογευματινή στο καλοκαιρινό Καστρί. Είναι η ώρα που μαζί με τις κατσικούλες μου, την άσπρη και την παρδαλή, ξεκινούσα όταν ήμουν παιδί για την απογευματινή τους βόλτα. Έπρεπε να πάρουν τον αέρα τους, να φάνε κανένα χορταράκι και να ξεδιψάσουν στο κοντινό ρεματάκι. Πολλά παιδιά έκαναν την ίδια δουλειά και ανταμώναμε και χαιρόμαστε. Όμορφες παλιές παιδικές συνήθειες.

 Τώρα με ένα ραβδί στο χέρι πήρα το δρομάκι για τα παλιά λημέρια. Δεν μπορώ να καταλάβω πως σήμερα οι άνθρωποι άφησαν τα ήρεμα ζώα και αγάπησαν τα άγρια.
- Πού πας; Υπάρχει κίνδυνος πηγαίνοντας μ’ εμπόδισε η κυρά Αλεξάνδρα
- Ρε πώς άλλαξαν οι καιροί…μονολόγησα και προχώρησα.
 Σε λίγο με καλωσόρισε... η Μούσγα με το δροσερό νερό της και τις παλιές δόξες. Τον Κοσμογιάννη τον Σαράντο και άλλες όμορφες επισκέψεις. Δεν άργησα να φτάσω στο ρεματάκι, με τις ομορφιές τις φερμένες απ’ το υπερπέραν. Θεόρατα λυγερόκορμα πλατάνια με τα κλαδιά ενωμένα εκεί ψηλά λες και προσεύχονται. Το λιγοστό νεράκι του ρυακιού σιγοτραγουδάει και μαζί με τ’ αηδονάκι στέλνουν τα δικά τους ευχαριστώ στο Θεό και σιγοψιθυρίζουν στον κουρασμένο τους επισκέπτη.

  Οι όμορφες ψυχικές ανάσες δεν αγοράζονται αλλά χαρίζονται απ’ την ζωή σ’ όποιον αφουγκράζεται και προσέχει τις ομορφιές γύρω του.

 Ανηφορίζοντας το δρομάκι, σε λίγο φτάνω στο κτήμα του Μανώλη με την καστανιά που μέχρι πρότινος έκανε θαύματα. Πάντα με καλωσόριζε σε παρόμοια βόλτα με την πελώρια καταπράσινη φυλλωσιά της. Τίποτα μέσα σε λίγα χρόνια. Τί αλλαγή!! Ο κισσός ο οποίος έχει στρώσει καταπράσινο χαλί, ανενόχλητος έχει αναρριχηθεί και σφιχταγκαλιάσει τον κορμό της. Προχώρησε και προς τα κλαδιά με απόφαση να ρουφήξει όλο της το λευκό αίμα και να σταματήσει όταν το δένδρο έχει ξεψυχήσει. Το ίδιο κακό έχει βρει όλα τα γύρω δένδρα. Βοηθός στην καταστροφή έχουν έλθει και τα βάτα και συμπληρώνουν την όλη άχαρη και αποκαρδιωτική εικόνα. Αυτό δυστυχώς συμβαίνουν σε όλη την περιοχή. Κάθησα στην άκρη του δρόμου και έμεινα να κοιτάζω, να θυμάμαι, να λυπάμαι και μονολογώ...

 Αφήσαμε τον τόπο μας και πήρε πάλι τον δρόμο της άσχημης της πρώτης πρώτης εκείνης εποχής. Πού είναι οι πανέμορφες ραχούλες μας και ζηλευτές ρεματιές με τ’ αμπέλια και το δροσερό περιβολάκι; Υπάρχουν μόνο μερικές φωτογραφίες να μας τα θυμίζουν. Τώρα υπάρχει προς τα εκεί, μόνο ένας δρόμος που περνάει ανάμεσα σε βάτα και ερημιά. Όλα τα παραδρομάκια που οδηγούσαν στ’ αμπέλια έχουν καταβροχθισθεί από τα βάτα και τον κισσό και υπάρχει μετά τα τελευταία σπίτια του χωριού απαγορευτικό. Σιγά σιγά θα φτάσουν έως τις αυλές μας.

 Όμως ίσως αντιτείνει κάποιος: - τί να κάνουμε, δεν υπάρχουν εργατικά χέρια την σημερινή εποχή…. Σωστή αντίρρηση! Όμως υπάρχουν σήμερα μηχανήματα που βοηθάνε να λυθεί κάπως το πρόβλημα αυτό. Αρκεί να δούμε το πρόβλημα σαν εχθρό και να θελήσουμε ν’ απαλλαγούμε απ’ αυτό

« Όπου υπάρχει θέλω, υπάρχει και δρόμος».

 Ακόμα και το κακό συνηθίζεται δυστυχώς. Αλήθεια είναι λυπηρό να βλέπεις ιερούς χώρους που έπρεπε να είναι πεντακάθαροι χωρίς χορταράκι να φιλοξενούν βάτα, ζιζάνια, ακαταστασία. Είναι πικρό να λείπει η ευλάβεια και η ευγνωμοσύνη σ’ αυτούς τους ιερούς τόπους. Για να έχουν την πρέπουσα εμφάνιση, πρέπει να υπάρχει μια καλή θέση στην καρδιά μας.

 Χρειάζεται ΑΓΑΠΗ. Χρειάζεται αγάπη στο μεγάλο μας σπίτι που λέγεται ΚΑΣΤΡΙ. Η σωστή αντιμετώπιση των υποχρεώσεών μας και από τους υπεύθυνους αλλά και από όλους μας. Θα αλλάξει την όψη του τόπου μας. Θα χαιρόμαστε όλοι μαζί τις ομορφιές του και γενικά την ζωή κοντά του. 

Αμήν και Πότε. Μακάρι! Μακάρι!