Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2022

Καστρίτικες αναμνήσεις

 
Της Καστρίτισσας δασκάλας Αρετής Καβάσσαλη – Αναστασοπούλου

Κάποτε στο χωριό 
Το χωριό κάποτε ήταν μια αγαπημένη γειτονιά. Τα παιδιά του το αγαπούσαν με φιλάνθρωπη καρδιά. Τα δε μικρά πολλά παιδιά του, έφτιαχναν μια μεγάλη αγκαλιά και προσφωνούσαν τους μεγάλους θείε και θεία, αλλά και εκείνοι τα πρόσεχαν σαν δικά τους παιδιά. Έτσι η αδελφοσύνη, με τις εξαιρέσεις της, ήταν η χρυσή κλωστή και ένωνε τους ανθρώπους αδελφικά σε λύπη και χαρά στην δύσκολη ζωή. Γι αυτό και η λύπη ήταν πάντοτε σ όλους πονετικά κοινή και χαίρονταν στα πανηγύρια αλλά και σε κάθε χαρά και γιορτή. Τώρα Θεέ μου, τί φταίει αληθινά, που έχει αδειάσει από συμπόνια η ανθρώπινη καρδιά; και τα αδέρφια κάποτε γίνονται άγνωστοι γειτόνοι, αφού το συμφέρον και η έχθρα παύει να τους ενώνει; Έτσι φτωχοί από ψυχαγωγία τρέχουν στην πληρωμένη χαρά για να γεμίσουν με παϊδάκια της ζωής τα κενά, ενώ είναι τόσο κουτά και τόσο φτηνή η γεμάτη από ανθρωπιά λεβεντικη ψυχή. Το Πάσχα του καλοκαιριού Χαρά Θεού παντού 

Το Πάσχα του καλοκαιριού 

Θεού χαρά και τα παιδιά τους τα φευγάτα απ τα χωριά θέλουν να βρίσκονται κοντά τους και αυτά την Μεγάλη μέρα που γιορτάζει η Σπλαχνικη Μάνα Η ΠΑΝΑΓΊΑ Γι αυτό και το παιδί της, η Αρετή, λαχταρά να βρεθεί στο αγαπημένο της Καστρί. Να ξαναζήσει, να ξαναθυμηθεί, να ξαναχαρεί την πατρίδα της, την κάποτε σε όλους αγαπητή. Και βρίσκει το χωριουδάκι της, την φορά αυτή ανάμεσα στα παιδιά του με ζωγραφισμένη την λατρεία στην μορφή. Να τα παρακαλεί θερμά, με αδελφική ζεστασιά. Τα παιδιά να ζωογονήσουν κάθε καστρίτικη καρδιά. Έτσι λοιπόν αγαπημένοι, αφού πετάξουν όπου υπάρχει του χαλαστή ΕΓΩ το σφυρί και αντικατασταθεί με του ευλογημένου ΕΜΕΙΣ το μυστρί τότε! Τί χαρά!! Από την στάχτη της κακομοιριάς, θα ξεπροβάλει, σαν τότε, ο φοίνικας της Καστρίτικης Λεβεντιάς. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου