Μνήμες...

Η μητέρα πήγαινε μπροστά. Μοναχή και ολόλαμπρη, με την άνοιξη να την κυριεύει, ανέβαινε στο φως. Οι υπόλοιποι, τα παιδιά της και ο πατέρας, ακολουθούσαμε.

Έχουν περάσει χρόνια από τότε και δεν θυμάμαι πια όλα όσα θα ήθελα. Προσπαθώ αλλά δεν τα θυμάμαι... Φορούσα το καλό μου κουστούμι και μια καινούρια γραβάτα, μαύρη, που την αγόρασα για την περίσταση. Με κόκκινα μάτια κοιτούσα τα μάτια της αδερφής μου που έτρεχαν και τής έσφιγγα το χέρι. Στη μεγάλη στροφή φάνηκε ο κόσμος. Όλο το χωριό, σιωπηλό, ήταν εκεί και μας περίμενε. Οι παπάδες σε σχήμα V μπροστά της. Έψαλλαν. Δεν ακούστηκαν μεγάλα λόγια και αυτό μου άρεσε. Την αποχαιρέτισα με ένα φιλί. Το μέτωπό της ήταν κρύο. Αυτό το θυμάμαι καθαρά. Δεν μπορώ όμως να θυμηθώ την τελευταία εικόνα. Το Τέλος…

Το ίδιο βράδυ την είδα στον ουρανό. Ταξίδευε ανάμεσα στους αστερισμούς και μου χαμογελούσε.

Ακόμα μπορώ να κλάψω. Ειδικά σήμερα…








ΠΗΓΗ: http://logothetis63.blogspot.com