Στα Σπαναίικα

Το ραντεβού ήταν για τις έξι το απόγευμα...

Αργοπορημένοι κατά ένα μισάωρο πήραμε την κατηφόρα της Σούδας κατεβήκαμε στην πλατεία και τραβήξαμε κατά τα Σπαναίικα .Η κυρά Λένη ήταν στην αυλή και μας περίμενε:

-Αργήσατε , μας παρατήρησε με λιτό ύφος.

- Έχουμε και δουλειές κυρά Λένη, δικαιολογηθήκαμε.(Τι να της λέγαμε δηλαδή, ότι μας πλάκωσε το μαξιλάρι της μεσημεριανής σιέστας μετά τα συνεχή ξενύχτια, τις βραδινές κραιπάλες και τα πανηγύρια;)

Καθίσαμε στη βεράντα. Οι νυφάδες αποσύρθηκαν στη κουζίνα για να φτιάξουν τους καφέδες, να φέρουν τα γλυκά, τα τσιπουράκια και όλα τα σχετικά.

Πιάσαμε τη κουβέντα...

Στην παρέα και οι γιοι της, ο Γιάννης και ο Γιώργος, γεννημένοι και οι δύο στον Πειραιά αλλά με καρατουλιάνικη συνείδηση. Τα παιδικά καλοκαίρια τα έζησαν στο χωριό μαζί με τη γιαγιά και τον παππού και οι εμπειρίες ζωής εκείνων των χρόνων έχουν περάσει στο DNA τους και τους ακολουθούν για πάντα. Μεγάλωσαν παντρεύτηκαν έκαναν παιδιά και φρόντισαν να μεταδώσουν και σε εκείνα το καρατουλιάνικο μικρόβιο και την αγάπη για τον τόπο . Τουλάχιστον δυο εβδομάδες το χρόνο έρχονται στο χωριό, αναβαπτίζονται και φορτώνουν τις μπαταρίες τους.

Μιλήσαμε για πολλά … Για το σήμερα, τις δουλειές , την κρίση αλλά γρήγορα η συζήτηση ξεστράτισε στα παλιά. Σε εκείνα τα αξέχαστα καλοκαίρια, αρχές δεκαετίας του 70, τότε που όλα τα Καρατουλάκια περιμέναμε πώς και πώς τους Σπαναίους, το Γιάννη και το Γιώργο, απ΄ την πρωτεύουσα για να μας φέρουν φωτογραφίες των αγαπημένων μας ποδοσφαιριστών -Γιούτσος, Σιδέρης, Δομάζος, Αντωνιάδης, Παπαιώαννου, Κούδας - και καινούριες δερμάτινες μπάλες που θα έβαζαν στην άκρη τα τοπάκια από κουρέλια. Μια πεζούλα με καλαμιές πίσω απ΄ το σπίτι τους γινόταν γήπεδο, το θέατρο των ονείρων, και ομηρικές ποδοσφαιρικές μάχες κρατούσαν ατέλειωτες ώρες μέχρι να πέσει το σκοτάδι και να ακούσουμε τις μανάδες που φώναζαν για να μαζευτούμε στα σπίτια.

Η κυρα Λένη σηκώθηκε και μπήκε στο σπίτι. Γυρίζοντας κρατούσε στα χέρια της φωτογραφίες και άλμπουμ του άντρα της, του Παναγιώτη Σπανού. Ήταν φωτογράφος ο μακαρίτης και φρόντιζε να αποθανατίζει στιγμές από την καθημερινότητα, τις γιορτές, τα πανηγύρια και τις ξεχωριστές στιγμές του χωριού.

Άνοιξε τα άλμπουμ, άπλωσε τις φωτογραφίες στο τραπέζι και άρχισε να τις εξηγεί. Εδώ είναι στο σχολείο, αυτή είναι από τον Αγιάννη, εδώ είμαστε στην Πλάκα, ετούτος είναι ο … , αυτή είναι η.., εδώ είμαστε στο…

Το χθες του χωριού ολοζώντανο ξετυλιγόταν μπροστά μας ξυπνώντας νοσταλγικές μνήμες. Ολόκληρος φωτογραφικός θησαυρός από πρόσωπα , τοπία και γεγονότα περασμένων δεκαετιών που μαζί με τις λεπτομερείς περιγραφές της κυρίας Ελένης έδεναν ένα ένα τα κομμάτια της ιστορίας του Καράτουλα από τα χρόνια του μεσοπολέμου μέχρι σήμερα.

Η ξενάγηση στο καρατουλιάνικο χθες κράτησε περισσότερο από δυόμιση ώρες.

Το σούρουπο έπεφτε, η ώρα ήταν περασμένη και έπρεπε να φύγουμε. Κατά τις εννιά, βγήκαμε στη δημοσιά και πήραμε την ανηφόρα της επιστροφής . Στη μικρή πλατεία η νέα γενιά του Καράτουλα ήταν εκεί και απολάμβανε την ξενοιασιά των διακοπών….