ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΣΤΡΙ ΚΥΝΟΥΡΙΑΣ. ΔΩΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟ

Σύζυγος, πατέρας, καθηγητής, αντιπρύτανης, πρόεδρος. Μια δυναμική προσωπικότητα ή αλλιώς μια ήρεμη δύναμη με πολλαπλούς ρόλους. Γεννήθηκε στο Καστρί Κυνουρίας, έμεινε στο Άστρος, σπούδασε στην Αθήνα και το εξωτερικό, παντρεύτηκε και έκανε δύο κόρες. Έφυγε ξαφνικά από τη ζωή στις 29 Απριλίου 1999. Ιωάννης Δρακόπουλος

Ο Ιωάννης Δρακόπουλος διετέλεσε..

...αντιπρύτανης και πρόεδρος του Ειδικού Λογαριασμού Κονδυλίων και Έρευνας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ήταν πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Γεωδαισίας και Γεωφυσικής της Ελλάδα, καθώς και τιμητικός μέλος της IUGG και ESC. Εθνικός εκπρόσωπος στην Ελλάδα στα πλαίσια της ΟΥΝΕΣΚΟ και του Συμβουλίου της Ευρώπης. Διευθυντής του Γεωδυναμικού Ινστιτούτου του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών, πρόεδρος του Γεωλογικού τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών, ιδρυτής και πρόεδρος του Αντισεισμικού Σχεδιασμού και Προστασίας, αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Σεισμολογικής Ένωσης και πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κέντρου Πρόληψης και Πρόγνωσης των Σεισμών. Ήταν συντονιστής μεγάλων Ερευνητικών Προγραμμάτων, κυρίως της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συγγραφέας βιβλίων σεισμολογίας και επιστημονικών εργασιών με διεθνή εμβέλεια και εισηγητής δεκάδων διαλέξεων και συνεδρίων.

.........................................

1η Απριλίου αποφασίσαμε να συναντήσουμε τη σύζυγό του Ελένη Δρακοπούλου. Μέσα από τη συζήτηση επιβεβαιώσαμε πολλά και μάθαμε περισσότερα για το προφίλ του Γιάννη Δρακόπουλου. «Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τους σεισμούς», συνήθιζε να λέει , παρόλο που ο ίδιος φοβόταν τους σεισμούς, αν και ήξερε ότι δεν έπρεπε να τους φοβάται. Δεν έκανε παρατηρήσεις. Ήταν συνεργάσιμος και προστατευτικός. Αυτό που θαύμαζε περισσότερο η σύζυγός του ήταν η έντονη προσωπικότητά του. Αν και κινείτο σε χαμηλούς τόνους, η γνώμη του μετρούσε στον κόσμο. Ήταν διαλλακτικός. Ποτέ δε λογομάχησε, γι’ αυτό και επιβαλλόταν μόνο με επιχειρήματα. Ήταν σεμνός και ισορροπιστής. Οι συνάδελφοί του, μας είπε η σύζυγός του, τον επιζητούσαν στα συμβούλια, γιατί έσβηνε τις φωτιές, όπως έλεγαν.
«Έφυγε ο Γιάννης και έχουμε χάσει τα νερά μας», είπε χαρακτηριστικά πανεπιστημιακός καθηγητής στην Ελένη Δρακοπούλου, μετά το θάνατό του.
Αγαπούσε πολύ να ακούει ιστορίες από την Ελένη και εκείνος να της διηγείται για το χωριό. Το αγαπούσε και είχε στο νου του να μείνει εκεί κάποτε. Λάτρευε τις δύο του κόρες Κατερίνα και Μαρία. Ήταν για εκείνον το αλατοπίπερο της ζωής. Έβλεπε τηλεόραση, έπαιζε ποδόσφαιρο και ήταν φίλαθλος, όχι όμως, φανατικός.
Βοηθούσε τον κόσμο πάντα με γνώμονα την αξιοκρατία και την αντικειμενικότητα. Ανάμεσα στους αγαπημένους του φίλους ο Κωνσταντίνος Μακρόπουλος, ο Παναγιώτης Καρύδης, η Βίκυ Κουσκουνά, ο Γιώργος Σταυρακάκης, ο Άκης Τσελέντης, ο Βασίλης Παπαζάχος.
Τον φόβιζε η ασθένεια και τον άγχωνε το χρονικό περιθώριο για τη δουλειά. Μετά το θάνατό του η σύζυγός του βρήκε στο γραφείο του ποιήματα. Τα ποιήματα για εκείνον ήταν η ελεύθερη έκφραση συναισθήματος. Αποτύπωνε τις σκέψεις του στο χαρτί. «Ήταν στοχαστής», μας είπε η Ελένη Δρακοπούλου που μέτρησε στο πλάι του εικοσιπέντε χρόνια ευτυχισμένου γάμου.

..........................................

13 Απριλίου, Πανεπιστημιούπολη Αθηνών, τμήμα Γεωλογίας
Κωνσταντίνος Μακρόπουλος

Εκεί συναντήσαμε τον Κωνσταντίνο Μακρόπουλο, καθηγητή σεισμολογίας και αγαπημένο φίλο του Γιάννη Δρακόπουλου. Όσα μας είπε ήταν εξαιρετικά ενδιαφέροντα:
Ο Γιάννης είχε ένα μόνιμο χαμόγελο. Δεν είχε εχθρούς. Ήταν ο άνθρωπος που ήξερες ότι θα είναι δίπλα σου. Απλός και προσιτός. Για όσους δεν εκτίμησαν τη βοήθεια του, έλεγε «κάνε το καλό και ρίξτο στο γυαλό». Ήταν υπερήφανος για την καταγωγή του και συχνά μας πρότεινε να πηγαίνουμε στο Καστρί και στα γύρω χωριά.
Δεν άφηνε να εξωτερικεύσει το άγχος του. Παρόλο που φρόντιζε για τους άλλους, ο ίδιος δεν ήθελε να επισκέπτεται τους γιατρούς.
Οι δύο φίλοι πέρασαν πολλές εμπειρίες μαζί. Μεγάλους σεισμούς, σημαντικά συνέδρια, έρευνες, αλλά και στιγμές ξεκούρασης. Ο Δρακόπουλος ήταν η ήρεμη φωνή, κρατούσε τις ισορροπίες και ήταν ψύχραιμος. Αυτό που δεν πρόλαβε να κάνει ήταν η ανάληψη της πρυτανικής θέσης.
«Να φροντίζετε για την ευτυχία της οικογένειάς σας», συνήθιζε να λέει. Σε ερώτηση προς τον καθηγητή για το αν είχε τη δυνατότητα να μιλήσει στο Δρακόπουλο έστω για λίγα λεπτά, η απάντηση δόθηκε μέσα σε κλίμα έντονης συγκίνησης: «Θα του έλεγα ένα μεγάλο ευχαριστώ και ένα παράπονο που δεν κοίταξε τον εαυτό του».
Για τον Mak, όπως τον αποκαλούσε ο Δρακόπουλος, κάθε φορά που μιλούσαν στο τηλέφωνο, ο Γιάννης ήταν αγαπητός σε όλους, στους καθηγητές, στους φοιτητές και τον θυμάται στα εύκολα και στα δύσκολα, γιατί ήταν ένας άνθρωπος που πάντα έδινε λύσεις.

......................................

Βράδυ Μεγάλης Δευτέρας συναντήσαμε ένα από τα αγαπημένα πρόσωπα του Γιάννη Δρακόπουλου τη Βίκυ Κουσκουνά, καθηγήτρια σεισμολογίας με καταγωγή από το Άστρος Κυνουρίας. Όσα μας είπε ήταν αρκετά ενδιαφέροντα και ανθρώπινα:

Θυμάμαι που όταν δίδασκε στο πανεπιστήμιο, έβαζε τα χέρια του στις πάνω τσέπες του παντελονιού του. Τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο ήταν ευχάριστα και τα πειράματα στην ύπαιθρο γοητευτικά. «Να συγκεντρώνεσαι σε αυτά που κάνεις», συνήθιζε να μου λέει. Μας έδινε συμβουλές και βοηθούσε στην εξέλιξή μας. Ήταν γρήγορος και διορατικός. Μιλούσε λίγο, σκεφτόταν πολύ. Κάθε μέρα περνούσε από γραφείο σε γραφείο και ρωτούσε για την πορεία των εργασιών. Σπάνια θύμωνε ή εκνευριζόταν, αλλά ακόμα και τότε το μυαλό του δούλευε εξισορροπητικά. Μερικές φορές γινόταν αυστηρός, αλλά στο μέτρο του φυσιολογικού.
Η πορεία του ήταν μοναδική. Δεν ήταν τυχαίος άνθρωπος. Ήταν πρωτοπόρος στον τομέα της σεισμολογίας. Ήταν προσηνής και θετικός. Ο ρόλος που δεν πρόλαβα να δω τον Δρακόπουλο ήταν εκείνος του πρύτανη και του παππού. Αισθάνομαι σεβασμό. Του οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα έκανε για μένα.
Αν μπορούσα να του μιλήσω, θα του ζητούσα να πρόσεχε περισσότερο τον εαυτό του. Μας έλεγε συχνά ανέκδοτα και είχε χιούμορ. Μπορεί να μην επισκεπτόταν συχνά το χωριό, αλλά το αγαπούσε πολύ.
Ο Δρακόπουλος και η σύζυγός του ήταν ένα ταιριαστό ζευγάρι με αμοιβαίο σεβασμό. Πολλοί ίσως να τον ζήλευαν, αλλά κανένας δεν του έβαλε τρικλοποδιά. Ήταν τέλειος τύπος σε όλους τους ρόλους. Είχε το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Έφυγε, όμως, γρήγορα και άλλαξαν πολλά.

.......................................

Μεσημέρι 29ης Απριλίου, δώδεκα χρόνια από το θάνατο του Γιάννη Δρακόπουλου συναντήσαμε τον Παναγιώτη Καρύδη.

Ο καθηγητής του πολυτεχνείου, που πάντρεψε το Δρακόπουλο και βάφτισε την πρώτη του κόρη, μας μίλησε με ζεστασιά, αναπόληση και συγκίνηση για τον καλό του φίλο και κουμπάρο:
Αυτό που μ’ εντυπωσίασε στο χαρακτήρα του Γιάννη ήταν η καλοσύνη του. Έμπαινε κατευθείαν στο θέμα που μας απασχολούσε και το περιέβαλε με στωικότητα και υπομονή. Συνδεόσουν πολύ εύκολα μαζί του, γιατί ήταν ανθρώπινος και ζεστός. Ο Γιάννης ήταν διορατικός. Είχε πάντα έναν συντελεστή ασφαλείας. Τα πρώτα χρόνια μετά το θάνατό του άφησε πίσω πολλά κενά και αντιθέσεις σε υψηλό βαθμό.
Αυτό που μ’ έχει επηρεάσει από την προσωπικότητά του είναι η υπομονή, στοιχείο που το ένιωσα έντονα από την εμπειρία μας στην Ιαπωνία.
Μάθαινε ν’ αντιμετωπίζει με χιούμορ όλες τις αρνητικές συμπεριφορές. Είχε τη μοναδική ικανότητα να ηρεμεί τους όποιους αντιπάλους και να κερδίζει το σεβασμό τους.
Αν ο Γιάννης ζούσε ακόμα, πιστεύω ότι θα είχαμε στενότερη συνεργασία και θεωρώ σίγουρο ότι θα γινόταν πρύτανης. Ήταν το επόμενο φυσικό στάδιο της πορείας του.
Αν είχα την ευκαιρία να του μιλήσω; Θα του έδινα συγχαρητήρια για τα δύο πολύ ωραία κορίτσια που έχει. Αυτό που δεν πρόλαβα να κάνω ήταν να του ανταποδώσω ό,τι καλό μου έχει κάνει.
Σε ερώτησή μας για τη σχέση του Δρακόπουλου με την ομάδα ΒΑΝ ο καθηγητής απάντησε: «Τον στεναχωρούσε αυτός ο άτυπος ανταγωνισμός, αυτός ο κλεφτοπόλεμος. Θα ήταν καλύτερα τα πράγματα, αν η ομάδα ΒΑΝ ήθελε να συνεργαστεί υγιώς». Και συνεχίζει ο καθηγητής:
Είναι πολλά που δεν πρόλαβε να κάνει ο Γιάννης, επιστημονικά, ακαδημαϊκά. Το βασικότερο, όμως, να καμαρώσει τις κόρες του ευτυχισμένες.
Αν χαρακτήριζα τη σχέση μου με το Γιάννη, οι λέξεις που θα επέλεγα είναι αμοιβαιότητα, αγάπη, αλληλοεκτίμηση, φιλία.
Drag o San. Drag, όπως τον λέγαμε στο πανεπιστήμιο, San που σημαίνει κύριος στα Γιαπωνέζικα. Ήταν η δύναμη, στην οποία μπορούσα να στηριχτώ.

.......................................

Βασίλης Παπαζάχος: Δάκρυζες εύκολα, γιατί ήσουν ένας εξαιρετικά ευαίσθητος άνθρωπος. (απόσπασμα από τον επικήδειο λόγο)

.......................................

Σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε το πρόσωπο που έζησε τον Γιάννη Δρακόπουλο από την πιο μικρή ηλικία και δεν είναι άλλο από την αδερφή του Μαρία. Ήταν πολλά που θέλαμε να μάθουμε για τον αδερφό της και πολύ ενδιαφέροντα όσα που μας είπε:
Ο Γιάννης ήταν ο μεσαίος από τα τρία αδέρφια. Ήταν πολύ καλός μαθητής. Στον ελεύθερο χρόνο του έπαιζε ποδόσφαιρο, ενώ στις μεγάλες εορτές συνόδευε με μουσικό όργανο τη σχολική μπάντα. Του άρεσε να παίζει με τα παιδιά της γειτονιάς. Ήταν κοινωνικός και εκδηλωτικός.
Ως αδερφός ήταν προστατευτικός. Βλέπεις ήμουν η μικρότερη από τα αδέρφια. Μας αγαπούσε πολύ και εμένα και τον Μιχάλη, που χάσαμε πρόωρα.
Όταν έκλειναν τα σχολεία, πήγαινε στα κτήματα για να βοηθήσει τους γονείς μας. Το ίδιο έκανε και ως φοιτητής. Δούλεψε παντού. Βοηθούσε την οικογένειά μας. Ήταν ένας άνθρωπος πολύ καλός, άξιος και τίμιος. Δούλευε πάρα πολύ.
Του άρεσε το χωριό. Θυμάμαι που έλεγε «θα πηγαίνω εκεί, είναι πιο χαλαρή η ζωή».
Ήταν υπερήφανος για την οικογένειά του. Καμάρωνε για τα παιδιά του, για τ’ ανίψια του.
Την πρώτη χαρά με τον Γιάννη πήραμε, όταν έγινε υφηγητής στο πανεπιστήμιο. Ύστερα η μια χαρά διαδεχόταν την άλλη σα φυσική εξέλιξη. Έμενε να τον δούμε στη πρυτανική θέση, αλλά δεν πρόλαβε. Οι καθηγητές στο πανεπιστήμιο έλεγαν «ο μελλοντικός μας πρύτανης».
Σε ερώτηση μας για το τι θα έλεγε στον αδερφό της, αν είχε τη δυνατότητα να του μιλήσει, η απάντηση που έδωσε ήταν άμεση και λακωνική. Γιατί μας άφησες;

...............................

Επιλέξαμε να κλείσουμε το αφιέρωμα με τις πιο σημαντικές παρουσίες στη ζωή του Γιάννη Δρακόπουλου, τις κόρες του Κατερίνα και Μαρία.
………Πάντα νομίζουμε ότι υπάρχει το αύριο. Ότι θα υπάρχει μια άλλη ευκαιρία που θα μπορέσουμε να πούμε αυτά που δε βγαίνουν εύκολα από μέσα μας. Για μας, όμως, δεν υπάρχει ευκαιρία. Και είναι τόσο κρίμα! ……. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι, έστω και από τόσο μακριά, θα είσαι δίπλα μας σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Θα σε νιώθουμε κοντά μας και θα αντλούμε δύναμη από τον τρόπο που έζησες και μας έμαθες να ζούμε όλα αυτά τα χρόνια. (απόσπασμα από τον επικήδειο λόγο της Κατερίνας και Μαρίας Δρακοπούλου)
Δώδεκα χρόνια αργότερα οι δύο κόρες κρατάνε τις πιο γλυκές αναμνήσεις, έχοντας στην ψυχή τους τα λόγια, τις εικόνες, τις συμβουλές, τον τρόπο σκέψης και ένα επιπλέον μέλος στην οικογένεια το μικρό Γιάννη.
Στο συμπατριώτη και φίλο Γιάννη Δρακόπουλο ένα μεγάλο ευχαριστώ για την προσφορά του στην επιστήμη, στη ζωή, στον άνθρωπο.

Συλλογή υλικού, συνέντευξη, επιμέλεια κειμένου: Παναγιώτα Γ. Χαλούλου, Πρόεδρος συλλόγου Καστριτοχωριτών Αττικής

.