Καθαρά Δευτέρα μιας άλλης εποχής

Γράφει  ο Βασίλης Ι. Κοσμάς

Θυμάμαι, μικρό παιδί ήμουνα, κάθε μουτζουροδευτέρα, μετά το μεσημεράκι κατά το απόγευμα, ερχόντουσαν στο σπίτι μας κάποιοι παράξενοι άνθρωποι, αλλιώτικοι, εγώ δεν τους ήξερα, μουντζουρωμένοι, άπλυτοι, ντυμένοι με παλιόρουχα και με καμιά δεκαριά, δεκαπέντε γαιδουρομούλαρα φορτωμένα πάνω στα σαμάρια τους παλιοντενεκέδες, καζάνια, τηγάνια, λαδικά, κατσαρόλες, γαλοκούτια περασμένα σε σύρμα σαν καμπολόι παλιόρουχα ότι μπορεί κανένας να φανταστεί.
Τους υποδεχότανε ο πατέρας μου:... "Αλέξω κέρασε τα παιδιά ένα ποτήρι κρασί", τους κέρναγε η μάνα μου.

Γέμιζε ο δρόμος από κάτω από του Θανάση του Κοσμά μέχρι απάνω το Γεωργουλέκο γαιδουρομούλαρα.

Ο Κοσμόγιαννης στην πλατεία στο Καστρί. Παίζει την αρχέγονη πίπιζα - καραμούζα –.
Τον συνοδεύει με το τούμπανο ο μακαριστός Χριστόφορος Κόκκωνας ( αργότερα έγινε ιερέας).
ΠΗΓΗ: ΠΑΡΝΩΝΙΤΕΣ

 Ο Κοσμόγιαννης το ΄ξερε και είχε ετοιμάσει την πίπιζα, είχε φουσκώσει τα τσαμπούνια του. Τονε παίρνανε λοιπόν και με μουσική από πίπιζα, βαράγανε και τους παλιοτενεκέδες για συνοδεία και πηγαίνανε στην πλατεία. Τότε που η πλατεία ήτανε ακόμα χωμάτινη.

Δένανε τα ζωντανά τριγύρω και πιάνανε το τραγούδι, το χορό και το κρασοπότι. Μέχρι που νύχτωνε για τα καλά και φεύγανε.

-Ρε μπαμπά, ρωτούσα εγώ απορημένος και φοβισμένος μαζί από τις παράξενες φάτσες που έβλεπα, ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι;

 -Είναι παιδί μου Μπερνοριάνοι και Δραγαλευίτες, έτσι κάνουνε κάθε χρόνο τη μουτζουροδευτέρα, το ΄χουνε έθιμο.

Έτσι γλένταγε ο κόσμος στα χωριά μας εκείνα τα χρόνια!