Η μεταπολεμική άναρχη αστικοποίηση της χώρας ήταν πιο επώδυνη για την ορεινή ελληνική ύπαιθρο. Έπληξε πολλαπλώς τον κοινωνικό ιστό των παραδοσιακών κοινωνιών και τον πρωτογενή τομέα παραγωγής, στον οποίο βασίζονταν... Η οικονομική κρίση που μαστίζει (όχι ολόκληρη) την ελληνική κοινωνία κατά την τελευταία δεκαετία οδήγησε πολλούς σε μόνιμη ή προσωρινή επιστροφή στην αγροτική περιφέρεια. Έτσι είδαμε να "ανακαλύπτονται" ξεχασμένες δραστηριότητες, όπως η καλλιέργεια της ελιάς, που για περιοχές, όπως τα Καστριτοχώρια, υπήρξε ιστορικά ζωτικής σημασίας για την άνδρωση και επιβίωση των οικισμών τους. Το γεγονός γεννά αντιφατικά αισθήματα, καθώς στη χαρά για την όποια αναγέννηση του γενέθλιου τόπου μας από την επιστροφή αντιπαραβάλλεται ο προβληματισμός για τις συνθήκες που οδήγησαν στην αναγκαστική αυτή "επιστροφή" στις πηγές της ζωής των Καστριτών, με βασική ανάμεσά τους την ελαιοκομία. Καρπός αυτής της αμφιθυμίας είναι το ποιητικό μου πόνημα με τίτλο "Ελαίας Εγκώμιον", που ακολουθεί, με ανάλογες εικόνες (πριν και μετά), χαρισμένο ειδικότερα σε όσους έχουν δεσμούς με το πατρογονικό αυτό δέντρο και την καλλιέργειά του!
ΕΛΑΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ
Επνίγηκες , ελαία, σε λόγγους χρόνια αμέτρητα,
με μια χούφτα υπομονής στους κλώνους σου,
ρουφώντας γλίσχρες απαντοχής σταγόνες,
έγκλειστη στην ειρκτή βουλιμικών αναδεντράδων,
δέσμια στον εναγκαλισμό των ζιζανιών, 5
παραφυάδων θήραμα άπληστων,
ασφυκτιούσα στην πολιορκία φυτών παράσιτων.
Δραπέτευε χρόνο το χρόνο απ’ τη θωριά σου
ουρανοδρόμος πάνωθέ σου ο ήλιος.
Τον γύρευαν ηλιοχαρή τ’ ακρόκλαδά σου, 10
ασθμαίνοντα ικετεύοντας λίγο ουρανό,
διψώντας ηλιαχτίδων ρίγη στην πνοή τους,
αύρας σταγόνες βάλσαμο στα βλέφαρά τους.
Ορνέων ενδιαίτημα ευτυχές και αγριμιών,
λυγκών, αγριόχοιρων και αλωπέκων πειναλέων, 15
γλαυκών, φιδιών, σαυρών και γερακιών,
θώων ωρυομένων στου λυκόφωτος την έλευση.
Λησμονημένη από το χάδι πριονιού η κόμη σου,
η ρίζα ξεχασμένη απ’ του τσαπιού λεπίδι,
αλίπαντη κι ανόργωτη, ακλάδευτη κι αμάλαχτη. 20
Ξεθωριασμένη μνήμη του κυρίου σου η μορφή,
ένοικος πια του Κάτω Κόσμου, «σκιάς όναρ»…
Σίγησαν πια τα πέταλα καρτερικών υποζυγίων
κι οι ήχοι οδοιπόρων κουδουνιών,
ίππων μηχανικών τώρα οι μυκηθμοί, 25
τραυμάτισαν κακόηχοι την ακοή σου
κι αιθάλη πετροχημική μόλυνε την ανάσα σου.
Λησμόνησες παιδιών ευφρόσυνες φωνές
και κοριτσιών χαρμόσυνα τραγούδια.
Αόρατη η μορφή γειτόνων αδελφών σου, 30
δρυς σας διέζευξαν, σφένδαμνοι, πρίνοι.
«Περίλυπη μέχρι θανάτου η ψυχή μου»,
σπαραξικάρδια θείας απόγνωσης εξομολόγηση,
στων Ελαιών τον Κήπο υψώθηκε!
Θρήνος εντάφιος ανήμπορων γερόντων 35
και μνησιπήμων νοσταλγία μανάδων
προέπεμψε τη θνήσκουσα μορφή σου,
«Ω γλυκύ μου θρέπτρον» θρηνωδούντα!
Κι υπνώττουσα ονειρεύτηκες μιαν άλλη Ανάσταση,
ανασασμό στου Γολγοθά σου τον ανήφορο… 40
Στάθηκες Πηνελόπη ανένδοτη κι ανέγγιχτη,
προσμένοντας το νόστο του Οδυσσέα σου!
Αγάπη προδομένη που ορκίστηκε αιώνια πίστη,
χαροκαμένη χήρα με την κοίτη αμόλυντη,
έρως παρθενικός που υμέναιο δεν έψαλε! 45
Υπέμεινες και μιας και δυο γενιών παραίτηση!..
Και ιδού! Μάτωσε ξάφνου το κορμί σου
πριόνι στοργικό και ψαλιδιού ήχος χαρμόσυνος.
Σ’ ανακαλύψανε ξανά οι Λωτοφάγοι,
της Κίρκης τάχα τέκνα ή της Ανάγκης; 50
Ξημέρωσε η στιγμή του Άγιου Νόστου,
που της καρδιάς γιατρεύει τον ακοίμητο καημό!
Παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα, άγνωστη φύτρα,
το μυστικό βρήκανε μίτο που οδηγεί σε σένα,
μιας μοίρας Αριάδνης χάρισμα στη ράτσα σου. 55
Δίσεχτα χρόνια κι αδυσώπητοι καιροί,
κανοναρχούν επώδυνα και βάναυσα το βίο μας,
αλλοτινούς και ξεχασμένους δείχνουν δρόμους.
Βγήκες από του λόγγου τη βαριά σκλαβιά,
ευφρόσυνα άπλωσες σε φως κι αέρα τα κλαδιά σου. 60
Πίνεις αχόρταγα τον ήλιο και το Ζέφυρο,
λούζεις στον όμβρο και τον υετό τους πλόκαμους,
αδημονείς να μεγαλώσουν και καρπούς να δώσουν,
το ζείδωρο χυμό του ελαίου έλεος να γεννήσουν!
Σαν λαβωμένος Φιλοκτήτης κυβερνάς το μυστικό, 65
που της Τροίας-Ζωής την Άλωση μέσα του κρύβει,
πονάς, οργίζεσαι, θρηνείς, μα συγχωρείς
και με τους Δαναούς στο Δούρειο οχυρώνεσαι Ίππο,
λύση στη χρεία των αγνωμόνων να δωρίσεις,
ως «από μηχανής θεός» μυστών ολιγοψύχων! 70
Οι άγριοι λόγγοι ξαναγίνονται ελαιώνες!
Να ’ναι αυτό αυγής προμήνυμα,
ανατολή μιας Άνοιξης καινούριας
ή μιας αναλαμπής δειλό προσάναμμα,
που μια ψεκάδα γρήγορα θα σβήσει; 75
Χαίρε, λοιπόν, της Αθηνάς δώρο αγλαόκαρπον,
Χαίρε του τεθλιμμένου Ιησού έσχατο καταφύγιο,
Χαίρε των διψώντων την Ειρήνη σύμβολο,
Χαίρε και των πενόμενων Ελλήνων αέναον έρεισμα!
Τρίπολη, Δεκέμβριος 2017
Καστρινός (Ηλίας Χαλκιάς)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου