Κάτι σαν παραμύθι

Θυμάται, νοσταλγεί και γράφει η δασκάλα Αρετή Καβάσαλη-Αναστασοπούλου 

Βρισκόμαστε στο τέλος του 1960. Το ημερολόγιο δείχνει 6η Δεκεμβρίου. Είναι η καρδιά του χειμώνα. Γιορτάζουμε τον πολιούχο του χωριού μας, τον Άγιο Νικόλαο.

 Η πανηγυρική Θεία Λειτουργία έχει τελειώσει. Βγαίνοντας από τον ναό σχεδόν τρέχοντας κυνηγημένη από τον κρύο βοριά και με την ψυχή στο στόμα φτάνω σπίτι. Η αδερφή μου μετά τα χρόνια πολλά και το « Κάλλιο πέντε κάρβουνα παρά χίλια πρόβατα», με έβαλε να καθίσω κοντά στη σόμπα.
- Χριστέ μου τί διαφορά! Τι θαλπωρή!
 Με εκείνο το πρωινό ζεστό τσάι και ψωμοτύρι νόμισα πως... πήγε στην καρδιά μου. Για μια στιγμή η σκέψη μου στάθηκε σ’ εκείνο το απλό ξενοδοχείο του Μπαρμπαγιάννη και την καθηγήτρια του νεοεγερθέντος Γυμνασίου Αλεξάνδρα Κανελλοπούλου. Η σκέψη αυτή με πέταξε όρθια και με οδήγησε στην κρεμάστρα. Παίρνω το παλτό μου και αρχίζω να ντύνομαι όσο πιο ζεστά μπορούσα. Το μάλλινο σκουφάκι άφηνε μόνο τα μάτια μου ανοιχτά, στα χέρια γάντια και έτοιμη για δρόμο. Στην απορία της αδερφής μου απάντησα κοφτά: «πάω να δω τί γίνεται εκείνο το ανήμπορο.» και κατεβαίνοντας την σκάλα βρέθηκα πάλι στον δρόμο.  Λες και με έσπρωχνε ο Άγιος Νικόλαος. Πάντως εδώ έχει θέση το γνωστό: « Αυτός είχε άγιο και τον έσωσε».

 Δεν άργησα να βρεθώ έξω από την πόρτα της. Χτύπησα διακριτικά. Ουδεμία απάντηση. Την δεύτερη φορά πιο δυνατά. Το ίδιο. Ο νους μου πήγε στο κακό. Ανοίγω την πόρτα που ευτυχώς ήταν χωρίς κλειδί. Την βλέπω να πέφτει προς τα πίσω χωρίς καμιά προσπάθεια ν’ αντισταθεί. Εμπρός της υπήρχε μια αναμμένη γκαζιέρα και επάνω ένα σιδερένιο αντικείμενο, απορίας άξιο που βρέθηκε μπρος της. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Σκέτο δηλητήριο. Η πρώτη μου δουλειά ήταν ν’ ανοίξω διάπλατα πόρτες και παράθυρα και να σβήσω την φωτιά αδιαφορώντας για την παγωνιά. Στην συνέχεια την σηκώνω καθιστή στο κρεβάτι και την υποχρέωνα κάνοντάς της αέρα να αναπνεύσει οξυγόνο. Σε λίγο ανοίγει τα μάτια της και απορεί για όλα όσα συμβαίνουν γύρω της. Αυτό ήταν. Δόξα το Θεό, συνήλθε. Μόνο που αισθανόταν ζάλη και ανωμαλία στο στομάχι και το έντερο, φαινόμενα δηλητηριάσεως. Την ντύνω αμέσως όσο γινόταν πιο γρήγορα και με μεγάλη βοήθεια βρεθήκαμε στο υγειονομικό σταθμό με το υπέροχο προσωπικό.

 Ο γιατρός έκανε την γνωμάτευση και την βοήθησε να επανέλθει. Ευτυχώς ο οργανισμός της δεν είχε πάθει κάτι το ανεπανόρθωτο. Ο Άγιος Νικόλαος την πρόφθασε. Πήγαμε στην συνέχεια στο σπίτι της αδερφής μου Ισμήνης όπου η ζεστασιά και η κατάλληλη περιποίηση την βοήθησε μετά 2-3 μέρες να βρεθεί πάλι στην δουλειά της. Έτσι έζησε αυτή καλά και εμείς ευχαριστημένες για την σωτηρία της. 

Ήταν πιο τολμηρό εκ μέρους της να δεχθεί τότε τον διορισμό της και να έλθει στο Καστρί από την Αθήνα σε μια ζωή με τόσες δυσκολίες κουβαλώντας και δικά της προβλήματα. Σαν δασκάλα και ‘γω εκείνο τον καιρό στο Καστρί την γνώρισα απ’ την πρώτη στιγμή. Η φιλία μας κράτησε μια ζωή ώσπου το προηγούμενο καλοκαίρι που έφυγε από την ζωή κοντά στα 100 της χρόνια. Έζησε με πλήρη διαύγεια, με καλοσύνη και υπομονή. Μακάρι να είναι καλά εκεί που βρίσκεται. Η κάποια δυσκαμψία που παρουσίαζε και η δυσκολία στο βάδισμα και το φαγητό, δεν σ’ άφηνε να τα πολυπροσέξεις. Το δυνατό μυαλό της και η πολύπλευρη μόρφωσή της αλλά και η ευγενική συμπεριφορά της και πάνω απ’ όλα η αγάπη της για τον άνθρωπο και το παιδί. Θα έλεγε κανείς που ήταν η καρδιά της γεμάτη από πνευματική ομορφιά. Και αυτό της έδινε μια πνευματική πληρότητα και αισθανόταν άνετα. Το επιστημονικό της κύρος την έκανε να επιβάλλεται στα παιδιά, τους μαθητές της. Ακόμα και η δυσκολία στο βάδισμά της δεν γινόταν αφορμή σχολίων. Μάλιστα ο τότε πολυτάλαντος μαθητής της Γιώργος Καραπάνος ανέλαβε να την συνοδεύει τις μέρες με άσχημες καιρικές συνθήκες. Κάποτε που ερχόταν απ’ το σπίτι στο σχολείο κάθισα και τους καμάρωνα. Ο υπέροχος Γιώργος όπως προχωρούσε την κρατούσε σαν κάτι λεπτό και πολύτιμο. Τί όμορφες αλήθεια εποχές! Τότε που ο δάσκαλος έδινε την ψυχή του για το παιδί αλλά και το παιδί διψασμένο για μάθηση. Παιδί που σεβόταν βαθιά τον δάσκαλό του.

Τώρα;