Ο «Κεραυνός Καστρίου» σε πανελλήνιο αγώνα δρόμου στο Μεσοπόλεμο (1932)

Ενδιαφέροντα στοιχεία για την τοπική Ιστορία της περιοχής μας βρίσκει ο αναγνώστης στους τρεις τόμους του βιβλίου «ΚΑΣΤΡΙΤΙΚΑ» του Βασίλη Γιαννακάκου - Τόγια, εκδόσεις «Πνευματικό Κέντρο Καστρίου Κυνουρίας», Αθήνα 1997.

Στον γ΄ τόμο της έκδοσης (σελ 329-342) ο συγγραφέας αναφέρεται στον αθλητικό Σύλλογο Καστρίου « Ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ» ο οποίος ιδρύθηκε στο τέλος της δεκαετίας του 1920, αρχή της δεκαετίας του 1930 με πρωτεργάτη το Νικόλα Φαρμασώνη και συνεργάτες νέους από όλα τα Καστριτοχώρια.

Σκοπός του συλλόγου ήταν η δημιουργία και η ανάπτυξη γυμναστικού και αθλητικού- αγωνιστικού πνεύματος στους νέους. Η γύμναση και η άθληση των νέων από όλα τα κοντινά Καστριτοχώρια στο στίβο, στο ποδόσφαιρο, σε άλλες αθλοπαιδιές κτλ με ελεύθερη δική τους επιλογή.

(Σημείωση : Στη φωτογραφία βλέπετε σχεδιάγραμμα του συγγραφέα που δείχνει το πώς ήταν διαμορφωμένο το «γήπεδο» του Κεραυνού- η επονομαζόμενη «Λάκα». Σήμερα στο χώρο αυτό είναι το Γυμνάσιο-Λύκειο Καστρίου.)

Ξεχωριστό ενδιαφέρον για το χωριό μας έχει η συμμετοχή του Κεραυνού σε πανελλήνιο αγώνα με δύο Καρατουλιάνους αθλητές τον Δήμο Καραχάλιο και το Σωκράτη Μαρινάκο.

Παραθέτουμε στη συνέχεια αποσπάσματα του βιβλίου (σελ. 339-342) που αναφέρονται στον αγώνα αυτό:

« … Ένα δυο χρόνια αργότερα από τους αγώνες στην Αρβανιτοκερασία (μάλλον το 1932) ο ΣΕΓΑΣ το ανώτατο επίσημο σωματείο για τον κλασικό αθλητισμό, προκήρυξε πανελλήνιο αγώνα δρόμου αντοχής. Ο αγώνας θα γινόταν στην περιοχή της Αθήνας, κυρίως στον παραλιακό δρόμο με αφετηρία, αν θυμάμαι καλά τη Βουλιαγμένη, και τέρμα το Παναθηναϊκό Στάδιο. Χιλιόμετρα 25.

Από τον Κεραυνό του Καστρίου ήρθαν για να πάρουν μέρος στον αγώνα ο Δήμος Καραχάλιος και ο Σωκράτης Μαρινάκος – και οι δυο από του Καράτουλα- ίσως και ένας ακόμη, δε θυμάμαι καλά.

Τακτοποιήσαμε την τελευταία ώρα τη συμμετοχή τους και την ορισμένη ημέρα και ώρα πήγαμε στο Παναθηναικό Στάδιο για να παρακολουθήσουμε τον τερματισμό των δρομέων. Είχαμε ελπίδες όχι βέβαια για πρώτη νίκη αλλά για κάποια καλή θέση.

Οι Καστρίτες δρομείς του Κεραυνού, ασυνήθιστοι να τρέχουν στην άσφαλτο και χωρίς να φοράνε ειδικά παπούτσια- γιατί δεν είχαν- ταλαιπωρήθηκαν πολύ. Τα πόδια τους έβγαλαν φουσκάλες (κασούλες), «πλήγιασαν».

Ωστόσο ο Δήμος Καραχάλιος τερμάτισε ξυπόλυτος, έκτος ανάμεσα σε δεκάδες αθλητές από όλη την Ελλάδα. Και ήσαν οι πλείστοι από αυτούς τους αθλητές γυμνασμένοι, προπονημένοι, καλοφαγωμένοι, καλοπιωμένοι, καλοντυμένοι, και καλοκοιμισμένοι, σε καλοστρωμένα κρεβάτια και όχι στο πάτωμα – και χωρίς στρώμα - του φοιτητικού δωματίου.

Ο τερματισμός του Δήμου Καραχάλιου σ΄αυτή τη σειρά θεωρήθηκε - και ήταν- μεγάλη επιτυχία και σχολιάστηκε ευμενέστατα από τους αρμοδίους, ιδιαιτέρως όταν έμαθαν την προέλευση του δρομέα και τις συνθήκες με τις οποίες αγωνίστηκε.

Χάσαμε όμως τον άλλο δρομέα του Κεραυνού, το Σωκράτη. Περιμέναμε να φανεί, να τερματίσει, αλλά πουθενά ο Σωκράτης.

Όταν τερμάτισε και ο τελευταίος δρομέας και ο αγώνας είχε τελειώσει μάθαμε ότι τον είχε περισυλλέξει η … κλούβα. ( Το αυτοκίνητο που ακολουθούσε τους δρομείς και μάζευε τους τραυματίες και όσους δεν μπορούσαν να συνεχίσουν)

******

Το βράδυ στο φοιτητικό μας δωμάτιο ο Σωκράτης μας αφηγήθηκε την περιπέτειά του. Θυμάμαι δυο χαρακτηριστικές σκηνές:

Ως τότε η προπόνηση του Σωκράτη ήταν οι άρρυθμες και για άλλους σκοπούς πορείες του στους ανώμαλους, κακοτράχαλους, ανηφορικούς ή κατηφορικούς Καστρίτικους μουλαρόδρομους ή κατσικόδορμους. Δεν είχε συνηθίσει να τρέχει σε δρόμο επίπεδο και ασφαλτοστρωμένο, δε φορούσε ειδικά παπούτσια, δεν είχε διδαχθεί να ρυθμίζει την αναπνοή του, δεν είχε ιδέα από αγωνιστική τακτική που έπρεπε να εφαρμόζει σε κάθε ειδική περίπτωση, δεν είχε πάρει μέρος άλλη φορά σε τέτοιο αγώνα. Αυτό το τρέξιμο δεν ήταν σαν αυτό που ήξερε, ήταν διαφορετικό. Ήταν «κάτι άλλο»

Αποτέλεσμα: Στην αρχή προσπαθούσε να συντονίσει το τρέξιμο του με το τρέξιμο των άλλων, αλλά δυσκολευόταν πολύ. Ύστερα παρακολουθούσε τους άλλους δρομείς, αλλά όχι με την άνεση που του επέτρεπαν οι ακμαίες σωματικές του δυνάμεις. Έβγαλε τα παπούτσια του γιατί τον «χτύπησαν», τα κρατούσε στο χέρι και έτρεχε ξυπόλητος.

Όταν ο Σωκράτης έφτασε κάπου εκεί στη Γλυφάδα, κάθισε σε ένα πεζούλι στην άκρη του δρόμου και άπλωσε τα πόδια του για να τα ξεκουράσει. Κόσμος πολύς στεκόταν στις δυο πλευρές του δρόμου και παρακολουθούσε τους αθλητές που περνούσαν.

Μια παρέα από νεαρά κορίτσια είδαν το Σωκράτη που καθόταν με απλωμένα τα πόδια του. Κατάλαβαν ότι είναι επαρχιώτης, τον κύκλωσαν και άρχισαν να τον παρατηρούν και να τον πειράζουν. Τα βλέμματά τους καρφώθηκαν στα σκονισμένα πόδια του Σωκράτη με τις μακριές, πυκνές τρίχες, με τις μεγάλες πατούσες και τα «βαρυπενθούντα» νύχια!

- Και τι σου έλεγαν, Σωκράτη, τα κορίτσια;
- Με τηράγανε στα πόδια τσιε μια απ΄αυτές μου είπε:
- «Τι όμορφα πόδια που έχεις!»
- -Κι εσύ τι της είπες, Σωκράτη;
Ο Σωκράτης της είπε κάτι για «μεσιανό (μεσαίο) πόδι…», αυτά όμως ούτε λέγονται ούτε γράφονται! Ούτε ταίριαζαν στο ήθος ενός αθλητή.
Αυτό το τελευταίο το κατάλαβε ο Σωκράτης. Μετάνιωσε για το λόγο που είπε, σηκώθηκε γρήγορα και κρατώντας στο χέρι τα παπούτσια του άρχισε να τρέχει!

*****

Όταν ο Σωκράτης έφτασε στο Παλαιό Φάληρο, είχε μείνει πολύ πίσω από τους πρώτους. Κοντά του έτρεχαν άλλοι δυο τρεις, από τους τελευταίους. Οι δυνάμεις του ήσαν ακμαίες, τα πόδια του όμως είχαν κάνει πληγές. Έτρεχε αργά με μεγάλη δυσκολία.
Τον φώναξε τότε ένας από την κλούβα και του πρότεινε να ανέβει στο αυτοκίνητο.
-Άι καλιά σου! ηταν η απάντηση του Σωκράτη.
Ο Άνθρωπος απ΄την κλούβα επέμενε.
-Ρε άι καλιά σου! του απαντούσε ο Σωκράτης, που σημαίνει «πήγαινε στο καλό, άφησέ με ήσυχο»
Ο Σωκράτης εξακολουθούσε να τρέχει κουτσαίνοντας , με μεγάλη δυσκολία, αλλά με επιμονή και πείσμα.
Ο άνθρωπος απ΄ την κλούβα τον πλησίασε πάλι και κρατώντας στα χέρια του χαρτί και μολύβι τον ρώτησε:
-Πώς λέγεσαι; Σε ποιο σύλλογο ανήκεις;
-Ρε άι καλιά σου, σου λέω, αι σια πέρα ! ήταν η απάντηση του Σωκράτη.
-Χριστιανέ μου σε ρωτάω ποιο είναι το όνομά σου και σε ποιο σύλλογο ανήκεις;
Τότε ο Σωκράτης θέλοντας να τον ξεφορτωθεί του απάντησε.
-Γράψε Σώκρατος, Τσιεραυνός Καστρίου τσιε άι καλιά σου!

Η θέληση του Σωκράτη ήταν πολύ δυνατή. Οι άλλες δυνάμεις του ήταν ακμαίες. Και το πείσμα του ακλόνητο, ακαταμάχητο. Οι πατούσες όμως των ποδιών του δεν άντεχαν άλλο.
Έτρεξε ακόμη λίγο. έπειτα ανέβηκε στο αυτοκίνητο. Οι άτιμες οι πατούσες του τον λύγισαν. Η ψυχική του δύναμη όμως έμεινε αλύγιστη. Αλύγιστο και το Καρατουλιάνικο πείσμα του…
- Είσαι πεισματάρης του είπε κάποιος στο αυτοκίνητο.

Και ο Σωκράτης του έδωσε κοφτά την απάντηση:

Ναι είμαι πεισματάρης! Τέτοια είναι ούλα τα παιδιά του Τσιεραυνού. Τσιε ούλα τα παιδιά από του Καράτουλα. Πεισματάρικα! Γράψε Σωκράτης Μαρινάκος, Τσιεραυνός Καστρίου! Τσιε καμώσου!»