Η αξία της βιοποικιλότητας και η προστατευόμενη περιοχή Όρους Πάρνωνα & Υγροτόπου Μουστού

Από το Δελτίο Τύπου του Φορέα Διαχείριση Όρους Πάρνωνα και Υγροτόπου Μουστού για την Παγκόσμια Ημέρα Βιοποικιλότητας που εορτάζεται κάθε χρόνο στις 22 Μαΐου

Η προστατευόμενη περιοχή Όρους Πάρνωνα και Υγροτόπου Μουστού μπορεί δικαίως να χαρακτηριστεί βοτανικός παράδεισος με μεγάλη οικολογική αξία, καθώς εκτιμάται ότι φιλοξενεί κοντά στα 1000 είδη φυτών με εξέχουσα θέση να καταλαμβάνουν τα 84, ενδημικά, απειλούμενα, σπάνια και προστατευόμενα είδη χλωρίδας με περιοχή εξάπλωσης μέσα στον ευρύτερο όγκο του Πάρνωνα. Επίσης... σε ασβεστολιθικά πετρώματα και καλά κρυμμένα ανάμεσα στα φρύγανα φύονται 12 από τα 80 είδη ορχιδέας του ελλαδικού χώρου, είδη σπάνια και προστατευόμενα από σχετική νομοθεσία.

Τα δάση της μαύρης πεύκης (Pinus nigra) στον Πάρνωνα περιλαμβάνονται στον τύπο οικοτόπου προτεραιότητας «(Υπο-) Μεσογειακά πευκοδάση με ενδημικά μαυρόπευκα» του Παραρτήματος Ι της Οδηγίας 92/43/ΕΟΚ (Οδηγία των Οικοτόπων). Στο ίδιο παράρτημα περιλαμβάνονται οι παράκτιες λιμνοθάλασσες, τα ενδημικά δάση με Juniperus spp. και οι χλοώδεις διαπλάσεις με Nardus, ποικίλλων ειδών, σε πυριτιούχα υποστρώματα των ορεινών ζωνών (και των υποορεινών ζωνών της ηπειρωτικής Ευρώπης). Επίσης, σημαντικοί για την προστατευόμενη περιοχή οικότοποι είναι τα θερμόφιλα δρυοδάση της Αν. Μεσογείου και της Βαλκανικής, τα ελληνικά δάση πρίνου και τα δάση ελληνικής ελάτης (Abies cephalonica).

Πέραν όμως της εξέχουσας βοτανικής του σημασίας, ο Πάρνωνας είναι ιδιαίτερα πλούσιος σε είδη θηλαστικών, πτηνών, αμφιβίων και ερπετών, εντόμων και άλλων ασπόνδυλων. Πιο συγκεκριμένα έχουν μέχρι σήμερα καταγραφεί ενδημικά, απειλούμενα, σπάνια και προστατευόμενα είδη ασπόνδυλων (21 είδη), αμφιβίων & ερπετών (24 είδη), ιχθυοπανίδας (2 είδη) και θηλαστικών (13 είδη με σημαντικότερα είδη τη βίδρα και το τσακάλι). Η λιμνοθάλασσα του Μουστού φιλοξενεί μόνιμα ή εποχιακά περί τα 42 απειλούμενα και σπάνια αυστηρά προστατευόμενα είδη ορνιθοπανίδας.

Η Προστατευόμενη Περιοχή ιδρύθηκε με κύριο σκοπό την προστασία της βιοποικιλότητας και αφορά στη διατήρηση της φύσης αυτής καθαυτής αλλά και για τα οφέλη της προς τον άνθρωπο, τώρα και στο μέλλον. Η διατήρηση της βιοποικιλότητας όμως προϋποθέτει ορθολογική διαχείριση. Για τον σκοπό αυτό, είναι πλέον επιβεβλημένη η αναγκαιότητα της συντονισμένης δράσης όλων των συναρμόδιων φορέων για τη διαφύλαξη αυτού του φυσικού πλούτου, αλλά και η ενεργός εμπλοκή των τοπικών κοινωνιών σε αυτήν. Και ας μην ξεχνάμε ότι:

«Κάθε είδος έχει καταρχήν μια εγγενή αξία, τελείως ανεξάρτητη από οικονομική ή οποιαδήποτε άλλη χρησιμότητα»