Κάποτε στη ζωή τελειώνουν για τον άνθρωπο τα όνειρα, το τρέξιμο για επιτυχίες, για πρόοδο και για κοινωνικό ανέβασμα και ο ήλιος μεσουρανεί και προχωρεί προς την δύση. Και ο άνθρωπος κουρασμένος και απορημένος για τη γρηγοράδα αυτού του σύντομου ταξιδιού στην ανεμοδαρμένη θάλασσα της ζωής αράζει στο απόμαχο λιμάνι της.
Αληθινά, δεν κατάλαβε ποτέ κιόλας έφτασε ως εκεί και αισθάνεται φοβερά κουρασμένος. Ο χρόνος και τα βάσανα του έχουν κλέψει τη νιότη και τη δύναμη. Λιγοστές πια οι επιδιώξεις και... οι προσδοκίες για κάτι νέο. Δεν σταματούν βέβαια και οι χαρές της ζωής. Αλλά αυτές όλο και πιο λίγες και μικρές γίνονται. Εκείνο που του έχει απομείνει είναι το καταστάλαγμα των χρόνων που διάβηκε, είναι η πείρα της ζωής. Αυτή αποτελεί πολύτιμο οδηγό για όσους φυσικά θα την δεχτούν. Και ο ήλιος όλο και κατεβαίνει προς τη δύση. Βιάζεται για να στείλει μια διαφορετική και πολύ όμορφη αβασίλευτη αυγή. Και αυτό χαρίζει ελπιδοφόρα δύναμη στον απόμαχο της ζώης.
Υπάρχει και κάτι άλλο πιο καρδιοτονωτικό. Όλες εκείνες οι επιτυχίες, τα βιώματα και γενικά η ζωή των χρόνων που παρασύρθηκαν στον ωκεανό της αιωνιότητας έχουν γίνει αναμνήσεις. Αυτές τώρα στο λιόγερμα της ζωής του έρχονται να κρατήσουν συντροφιά στον άνθρωπο. Και νοσταλγεί και ξαναζεί και χαίρεται όταν συλλογίζεται κάτι χαρούμενο.
Κάπως έτσι αισθάνομαι κι εγώ όταν ο νους μου περιδιαβαίνει σε άλλες εποχές γεμάτες δόξα και χάρη στο παλαιό Καστρί μας. Θα έλεγα εξομολογητικά πως μερικές φορές νιώθω κάπως περίεργα, σαν να βλέπω εμπρός μου το Καστρί με ψυχή. Να βλέπει, να αισθάνεται να πονά να χαίρεται. Και σαν να θέλει να πει κάτι, να μιλήσει, να κλάψει. Απλώνει και τα χέρια του. Όμως δεν έχουμε τη δυνατότητα να το βοηθήσουμε αποτελεσματικά. Το μόνο που θα μπορούσαμε να το προσφέρουμε είναι λίγη χαρά θυμίζοντάς του τα παλιά. Και αυτό στη συνέχεια θα προσπαθήσουμε να κάνουμε. Ίσως έτσι του δώσουμε την εντύπωση ότι το αγαπάμε και πως δεν το ‘χούμε τελείως ξεχάσει.
Μακάρι κάποτε ταλαντούχοι και με δύναμη στη ζωή Καστρίτες να αποφασίσουν να ασχοληθούν σοβαρά με αυτόν τον έρημο τόπο μας. Να γράψουν, να προτείνουν, να κατορθώσουν κάτι το αξιόλογο και σπουδαίο. Θα έλεγα πως του το χρωστάνε. Αλλά δυστυχώς το ξεχνάνε. Αυτό θα τους έλεγε και ο ερωτευμένος με το Καστρί του, ΚΑΣΤΡΙΤΗΣ Γιώργος Σπανός. Για την ώρα ας θυμηθούμε κάτι απλό που θα χαρίζει νοσταλγία και θα προβληματίσει και κάπως. Υπάρχουν βέβαια και οι αδιάφοροι... Έτσι συμβαίνει πάντα. Απ΄ όλα έχει ο μπαξές, λέει ο σοφός λαός μας .
συνεχίζεται....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου