Στη μνήμη του Δάσκαλου Δημήτρη Καραχάλιου.

Ηλίας Χαλκιάς

του φιλολόγου Ηλία Χαλκιά 

 Χθες, 13 Μαρτίου 2018, ημέρα Τρίτη και ώρα 4 το απόγευμα, από τον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννη Καράτουλα του Καστρίου Κυνουρίας συγγενείς και συμπατριώτες, μαθητές, συνάδελφοι και φίλοι προπέμψαμε στην αιωνιότητα πλήρη ημερών ένα σεβαστό μας Δάσκαλο, το συνταξιούχο καθηγητή Φιλολογίας Δημήτριο Γεωργίου Καραχάλιο, γέννημα και θρέμμα του Καράτουλα.

 Η μνήμη γύρισε στο παρελθόν, στη δεκαετία του 1960, όταν ανάμεσα σε άλλους καθηγητές εντάχθηκε στη δύναμη του τότε Γυμνασίου Καστρίου ένας νέος καθηγητής καταγόμενος από την περιοχή μας με θητεία σε σχολεία της Κύπρου και της Αρκαδίας. Ευθυτενής, στιβαρός και ... κομψός, λακωνικός και καταρχήν εσωστρεφής έως δυσπρόσιτος, απέσπασε την προσοχή και την εκτίμηση όλων. Ήταν και παρέμεινε πάντα ένας σοβαρός και πολύ αξιοπρεπής εκπαιδευτικός, που χωρίς να διαθέτει τη λαϊκότητα και την προσήνεια άλλων, ενέπνεε με τη στάση του την εμπιστοσύνη στους συναδέλφους του και το σεβασμό στους μαθητές.

 Διέθετε για την εποχή του εμφανή ευρυμάθεια και υπήρξε αφοσιωμένος στο λειτούργημά του εκπαιδευτικός, προσηλωμένος αυστηρά στις παιδαγωγικές αρχές και αξίες, ασυμβίβαστος σε ζητήματα ηθικής μορφής και παράλληλα ακριβοδίκαιος στις κρίσεις του και στην όλη εκπαιδευτική λειτουργία του. Ώριμος και μεθοδικός στο διδακτικό του έργο και μεστός παιδαγωγικά δεν περιοριζόταν σε μια συμβατική προσφορά των γνωστικών αντικειμένων της ειδικότητάς του, αλλά πάσχιζε να εξαγάγει από τη διδακτική προσέγγιση την πεμπτουσία των σημαινόμενων, με στόχο την σύγχρονη κοινωνική αναγωγή τους. Η εκπαιδευτική του οπτική δεν εξαντλούνταν στο γνωσιακό ορίζοντα, αλλά κατέτεινε στο παιδευτικό και ηθικό εξαγόμενο των διδασκόμενων. Είχε σταθερή την πεποίθηση ότι η εκπαίδευση, μακριά από του να είναι μια διαδικασία μετάγγισης γνώσεων, έχει κυρίαρχη ανθρωποπλαστική αποστολή, να διαμορφώσει δηλαδή πρωτίστως ολοκληρωμένους πολίτες και κοινωνικά υπεύθυνους και έντιμους ανθρώπους. Με άλλα λόγια στην εκπαίδευση αυτό που προέχει είναι το μορφωτικό διακύβευμα και πρόταγμα. Η υπηρεσιακή του εξέλιξη δικαίωσε τις επιλογές του αυτές. Ολοκλήρωσε τον επαγγελματικό του κύκλο ως Διευθυντής του Λυκείου Τεγέας, όπου υπηρέτησε ευδόκιμα για αρκετά χρόνια απολαμβάνοντας την αποδοχή και την εκτίμηση των συναδέλφων, των μαθητών και όλης της τεγεατικής κοινωνίας.

Στην προσωπική του ζωή επέλεξε ένα μοναχικό δρόμο, που δεν οδηγούσε στην καθιερωμένη πορεία για τη δημιουργία οικογένειας και τα συμπαρομαρτούντα. Απόμαχος πια επιδόθηκε στη μελέτη και συγγραφή θρησκευτικών πονημάτων και αφοσιώθηκε με βαθιά πίστη στη λατρεία του Θεού. Άφησε έτσι το δικό του προσωπικό στίγμα στα πνευματικά έργα που δημιούργησε και σε όσα κατέθεσε ενεργά στο χώρο τα εκπαίδευσης, τα οποία θα επιβιώνουν στη συνείδηση των μαθητών και των συναδέλφων του και τους εμπνέουν στη ζωή και στο έργο τους. Αυτά αποτελούν το δικό του πνευματικό γέννημα, που συνιστά το ισοδύναμο άλλης μορφής καταθέσεων στην κοινωνική τράπεζα, όπου τελικά μετριόμαστε και αναμετριόμαστε όλοι μας.

Αιωνία σου η μνήμη σεβαστέ Δάσκαλε και αγαπητέ Δημήτρη.