Κάποιες ώρες στο Λαμπριάτικο πανέμορφο Καστρί

Απόγευμα της Ανάστασης στην αυλή του πατρικού μου σπιτιού. Γλυκιά τούτη η αναστάσιμη ώρα. Είναι η ώρα της ομορφιάς και της χαράς. Είναι η ώρα που σου θυμίζει ότι μπορείς μέσα από τον απαλόθαμπο αέρα ν’ αφουγκραστείς το περπάτημα του αναστημένου Χριστού στην γη. Ω γλυκειά κρινόπλαστη της άνοιξης ώρα!

 Το χωριουδάκι μας μαζί με τα υπόλοιπα της παρέας του λουσμένα στο χρυσόφως του Απριλιάτικου δειλινού ησυχάζει πανέμορφο. Τα ξερά κλαδιά των δέντρων με το λευκό τους αίμα που φέρνει στις φλέβες τους η άνοιξη γέμισαν φύλλα και άνθη και έντυσαν εορταστικά τις Καστρίτικες βουνοπλαγιές. Τα ταπεινά αγριολούλουδα σαν κύμα ξεχύθηκαν παντού και ομόρφυναν τριγύρω τις ασχήμιες. Οι δροσερές ρεματιές φιλοξενούν στην αγκαλιά τους μαζί με το δροσερό νερό και τα γλυκόλαλα αηδόνια. Ο απόηχος των αναστάσιμων ύμνων που χάρισε στην εκκλησία μας το αηδόνι της ερήμου, ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός, πλανάται πάνω απ’ τις καρδιές των ανθρώπων.

 Τούτες οι άγιες ώρες που ο ουρανός εξαγοράζει τη γη μακάρι ν’ άνοιγαν τα στήθη των ελλήνων και το θεϊκό άστρο να γινόταν βάλσαμο στις τόσες ανθρώπινες πληγές. Τούτη δε, την Λαμπριάτικη ώρα άθελά της η ματιά της ψυχής παίρνει τον δρόμο της επιστροφή της ζωής μιας άλλης εποχής. Κάπως διαφορετικά γιόρταζαν τότε οι άνθρωποι την μεγάλη γιορτή.

 Όλη η Μεγάλη Εβδομάδα περνούσε άλαδη από μικρούς και μεγάλους. Και ας είχε ανάγκη η σκληρή καλλιέργεια των αμπελιών και των περιβολιών από δυνατή τροφή. Το απόβραδο όλοι εκτός των ανήμπορων πήγαιναν στις ιερές ακολουθίες. Από την Μεγάλη Πέμπτη σταματούσαν οι εξωτερικές δουλειές και άρχιζαν οι προετοιμασίες για την μεγάλη γιορτή. Οι γυναίκες έκαναν γενική καθαριότητα στο σπίτι, ζύμωναν τις λαμπροκουλούρες και τα κουλουράκια και έβαφαν τα κόκκινα αυγά. Το Μεγάλο Σάββατο σε κάθε σπίτι κρεμόταν και από ένα σφαχτό. Αυτή ήταν η δουλεία του νοικοκύρη, βοηθούσαν και τα μικρά παιδιά παίζοντας. Στην συνέχεια εξασφάλιζε και όλα τα απαραίτητα του σπιτιού. Ασπρισμένο και ολοκάθαρο το χωριό περίμενε το χαρούμενο κάλεσμα της καμπάνας. Αλησμόνητη εκείνη η παραμονή της Λαμπρής. Την μαγεμένη σιγαλιά της γλυκοτάραζε ο ουράνιος ήχος της καμπάνας που καλούσε τους πιστούς στην εκκλησιά. Όλοι ντυμένοι με τα καλά τους και την λαμπάδα στο χέρι πλημμύριζαν τους δρόμους και το συναπάντημα έδινε και έπαιρνε ευχές χαράς και ελπίδας. Το χωριό ήταν ένα αληθινό πανηγύρι. Καλή Ανάσταση, Καλή Ανάσταση και η εκκλησιά σε λίγο βρισκόταν ασφυχτικά γεμάτη. Χαιρόσουν να βλέπεις εκείνη την λαοθάλασσα με τις αρραβωνιασμένες, και ήταν πολλές, με την καινούρια τους φορεσιά και τις λευκές πλουμιστές λαμπάδες τους να καμαρώνουν. Και η Θεία Λειτουργία συνεχιζόταν σε χαρούμενο τόνο ως τα τελευταία Χριστός Ανέστη με όλο το εκκλησίασμα στην θέση του. Δεν έφευγε ούτε ένας πριν το τέλος. Μετά την Θεία Κοινωνία και την υπέροχη ευχή του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου έβγαιναν έξω και έδιναν και έπαιρναν οι ευχές με φιλιά και ανοιχτές αγκαλιές.

 Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια πολλοί είναι εκείνοι που φεύγουν νωρίτερα για να τιμήσουν την κυρία μαγειρίτσα αφήνοντας το τραπέζι του Χριστού μας. Όμως ο άνθρωπος είναι ελεύθερος ν’ αποφασίζει για τον εαυτό του. Και μακάρι ν’ αποφασίζει το καλύτερο. Τελειώνοντας η Θεία Λειτουργία οι πιστοί με αναμμένες τις λαμπάδες του ή τα φαναράκια έπαιρναν το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι. Το Καστρί γέμιζε από λαμπερά κινούμενα αστεράκια και χαρούμενες φωνές. Την ημέρα της Λαμπρής, εκείνη την εποχή, κατά κανόνα έτρωγαν τα εσωτερικά του σφαχτού και το έριχναν στο γλέντι στο αλώνι της εκκλησίας ή την πλατεία με όργανα καστρίτικα Την Δευτέρα της Λαμπρής που γιόρταζαν συνήθως και του Αγίου Γεωργίου έπαιρναν φωτιά οι φούρνοι. Όλοι έψηναν το κρέας στο φούρνο με πατάτες ή μακαρόνια. Και συνέχιζαν το γλέντι με το ίδιο κέφι.

Άντε και του χρόνου την Λαμπρή να τιμήσουμε τον Χριστό μας όπως του αξίζει.

Χριστός Ανέστη!

Αρετή Καβάσαλη - Αναστοπούλου