Στο κλίμα των κοινοτικών εκλογών

Και οι μέρες προχωρούν και οι εκλογές πλησιάζουν.

Όμως οι ψηφοφόροι αδιαφορούν για την πρεμιέρα ενός ανούσιου έργου που έχει ξαναπαιχτεί στην Καστρίτικη σκηνή χωρίς να φέρει κάποια όμορφη αλλαγή. Κάτι βαθύτερο όμως καίει την ψυχή του όπου γης Καστρίτη. Είναι η εμφάνιση εκείνου του κρυμμένου θησαυρού που δεν λέει να φανεί για ν’ αλλάξει την όψη του τόπου και να ομορφύνει την ζωή των Καστριτών. Γιατί άραγε τόσο πολύ αργεί; Ποιος επιτέλους θα δώσει απάντηση σ’ αυτή την συνεχιζόμενη αγαπητική προσμονή στο ταλαίπωρο Καστρί; Αλλά και η παραμονή του Καστρίτη στον τόπο του δεν τον ευχαριστεί όπως κάποια άλλη εποχή. Και αυτό γιατί όπου και να πέσει η ματιά του το Καστρί τον πληγώνει.

 Το Γυμνάσιο Λύκειο το πνευματικό στολίδι της ευρύτερης περιοχής το όνειρο και το όραμα τόσων χρόνων, που αποχτήθηκε με τον ιδρώτα και το αίμα τόσων εκλεκτών ντόπιων και ξενιτεμένων για διάφορους λόγους έπαψε να φωτίζει. Θα μπορούσε όμως να σκορπά το φως του ακόμα ή με διαφορετικό τρόπο. Όμως έπεσε θύμα της αδιαφορίας των υπευθύνων. Δυστυχώς.

 Αλλά και ο υγειονομικός σταθμός που για χρόνια λειτουργούσε τέλειο αγροτικό νοσοκομείο τώρα το δέρνει η ερημιά και η στέρηση. Ο αγροτικός γιατρός έρχεται να γράψει φάρμακα στην χάση και στην φέξη. Απλά δεν υπάρχουν τα πιο απλά που διαθέτει ένα απλό σπιτικό φαρμακείο για μια απλή περίπτωση υγείας. Υπάρχει μια νοσοκόμα για όλα και για όλους. Και το ερώτημα: Δεν υπάρχουν χρήματα; Γιατί; Ποιος θα δώσει απάντηση στο δικαιολογημένο παράπονο των απόμαχων της ζωής που έχουν απομείνει στον έρημο τούτο τόπο. Σκλήρυναν τόσο πολύ οι ανθρώπινες καρδιές; Και εκείνο το εξωτερικό πράσινο στολίδι (γκαζόν) γέμισε αγριόχορτα, ξεβλάστωσε για να του τονίζει ακόμη περισσότερο την μοναξιά του.

 Και έρχεται η αδιαφορία σε όλη της την πληρότητα και η αγνωμοσύνη σε όλη της την μεγαλοπρέπεια. Και ο λόγος για το ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ του εκλεκτού ζεύγους Γεωργίου-Σοφίας Σελίμου. 

Θα χρειαστεί πολύ μελάνι για να γραφούν τα μικρά αλλά και τα μεγάλα δώρα που χάρισαν τούτοι οι σπάνιοι άνθρωποι στο Καστρί, στην Ελλάδα στο εξωτερικό και την ιεραποστολή. Και με αποδείξεις. Εκείνο όμως που δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου το χώρεσε η καρδιά τους. Έβγαλαν μέσα απ’ αυτό το σπίτι τους με τον παράδεισό του (αθηναϊκό κήπο με σπάνια άνθη, έπιπλα κήπου, πίστα, σκέπαστρο κλπ) και τα χάρισαν στην Μεγάλη τους αγάπη, το Καστρί. Ήθελαν όσο ζούσαν να το χαίρονται μαζί του. Και τα χρήματα του συμβολαίου δικά τους. Αυτοί κράτησαν μόνο την χαρά της προσφοράς. Για να γίνει αυτή μαζί με το σπίτι τους ο αβάσταχτος πόνος. Το έβλεπαν να χαροπαλεύει ανήμποροι να βοηθήσουν. Και τον παράδεισο να λεηλατείται από τα βάτα και να το μεταβάλλουν σε κόλαση. Κάποτε ένα φθινοπωρινό βραδάκι βρέθηκαν να τουρτουρίζουν από το κρύο, επειδή ο διακόπτης του καλοριφέρ τους ήταν έξω από τον δικό τους χώρο. Μετά δε από την τακτοποίηση της εκκρεμότητας ζεστάθηκε το κοκαλάκι τους. Όμως η πληγωμένη τους καρδιά έμεινε ξεπαγωμένη και τέτοια την πήραν φεύγοντας από τούτη την ζωή. Ασφαλώς θα ζεστάθηκε εκεί που υπάρχει γλυκιά θαλπωρή και ατελείωτη ΑΓΑΠΗ. Κάποτε ακούσθηκε ότι το ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ ήταν προβληματικό. Και το ερώτημα: Γιατί να γίνει αποδεκτό; Για να πεταχτεί μετά στον κάλαθο της εγκατάλειψης; Και είναι μικρό λάθος να παίζει κάποιος με την καρδιά του ανθρώπου και την τύχη ενός ολόκληρου χωριού;

Όμως το Καστρί βλέπει και γράφει. Αυτά τ’ άγραφα η ΠΑΡΑΔΟΣΗ θα ΖΕΙ όσο και το Καστρί. Είναι αλήθεια πως οι καιροί μας είναι κάπως περίεργοι και οι αξίες έχουν χάσει την αξία τους. Όμως τί τα θέλεις, η ΑΛΗΘΕΙΑ κατορθώνει να επιζεί. Και κάποτε θα φανεί και θα ΜΟΝΟΛΟΓΗΣΕΙ. Έχει ο καιρός γυρίσματα.

Αρετή Αναστοπούλου-Καβάσαλη